Нашата животна приказна
ДЕЛ 1 од 5.
Овој текст е наша неутрална анализа на достапните историски факти и информации, информации од наши извори, како и плод на нашите сеќавања се со цел да ја раскажеме нашата животна приказна колку што може покомпактно, а притоа да доловиме низ што имаме поминато и што имаме доживеано.
Овој текст нема за цел никого да навреди или обвини, туку неговата цел е само обелоденување на вистината онаква каква што ние ја паметиме.
ЧВОРОТ НА НЕВРЗАНИТЕ
Кога дедо викаше на бродот „Не е еден проблем, многу ги имате“ не знам дали било кој од нас што го слушаше, па дури и он самиот имаше претстава колку се проблеми имавме и кој се нас не сметаше за непријател. Ние ден-денес пребројуваме непријатели.
Она што го движи светот најчесто се парите и пронајдоците. Би требало најголемиот порив да е љубовта, но тоа не е така. Земете во предвид дека ни на Хитлер му била една и единствена Ева, ни на Тито му била една и единствена Јованка. Војните, и оние познатите и оние ништените и бришените, се водат заради напредок во некое поле и обезбедување поповолна и понезависна гео-стратешка положба на картата на Светот.
Војните водени од страна на мојата фамилија после 1989 година се војни исклучиво во одбрана и заштита на нивниот единствен наследник. Додуша со оглед на тоа што претставува Аргентина за светот, ни било која друга војна пред 1989 година не ја воделе за просперитет, туку исклучиво за осамостојување и зачувување на територијата.
Она заради кое ние имаме проблеми е независноста и природното богатство кое го имаат моето кралство и царството на Жаре. Тоа е трн во око и на Аргентина како држава и на Југославија како федерација (во комплет со сите нејзини републики и покраини), и на многу други како државни ентитети така и поединци.
Проблемите всушност имаат длабоки историски корени. Подлабоки отколку корени на 100-годишен даб.
Ќе направиме краток осврт на суштината на проблемите и нивниот сооднос.
>>> Аргентина: Кралската лоза во однос на државата
Лиле:
- Кралската фамилија од која потекнувам од Аргентина поседува најголема обработлива површина од 1-ва класа на почва во Светот на која расте најквалитетната пченица. Расте и се останато, но пченицата е најбитна, од неа се прави леб.
- Друго природно богатство со кое располагало кралството се рудници. Историски земено во војна со Чиле се бореле за рудниците кои се долж границата.
- Располагале и со нафтени платформи.
Кон крајот на 19-ти и почетокот на 20-ти век кога започнува борбата против империјализмот со цел да се стави крај на таа ера, кралската лоза во Аргентина самата се повлекла од својата идеологија бидејќи историски земено не постојат достапни факти дека имало револуција (пример како во Франција, Русија, Турција...) со која биле задушени, едноставно сите биле живи. Потоа во Аргентина настапил нов политички систем, додека кралската лоза останала независна од државата да коегзистира паралелно.
...
Панче Леов: Тие можат шо сакаат да прават, најплодната земја ја имаат у цел свет. На Лилето се бре нивите. Тие со една берба можат Америка и Русија да ги нахранат. Така гарантирано ќе спречат глад ако испадне некоја болест.
...
Земете во предвид не станува збор за тоа дека САД или Русија не можат да дојдат и да ја освојат Аргентина за да ги присвојат нејзините земјоделски површини. Можеле и во било кое време да им го украдат семето, но суштината не е тоа. Суштината е дека таа почва не можеш да ја преселиш на друго место и да го добиеш истиот квалитет на производство, или и да донесеш работници да ја обработуваат кога веќе тука има и тоа го прават со векови на свој сопствен начин кој всушност претставува традиција.
По крајот на Втората Светска војна односно во 1946 година на власт во Аргентина доаѓа Хуан Перон кој бил воодушевен од фашизмот на Мусолини во Италија каде престојувал. За да може воопшто да дојде на власт од Аргентина направил „Рај за Нацистичките воени злосторници“ обезбедувајќи им сигурни рути и обезбеден непречен престој кон крајот на Втората Светска војна додека бил потпретседател на Аргентина. Овие рути се наречени „Пацовски рути“ (прев. глувчешки рути, што доаѓа од линија на бегство која е последна надеж за спас на еден брод, кога глувците бегаат по најдолгите јажиња до врвот на бродот додека тој тоне надолу). Главната рута била организирана од хрватскиот бискуп Крунослав Драгановиќ, поддржана од Римокатоличката црква, па со бродови полни злато најголемите фашистички воени злосторници успеале да пребегаат како би го избегнале судскиот прогон. Меѓу нив биле Хитлер, Химлер (одговорниот за логорите), Менгеле, а од Хрватите пребегал Анте Павелиќ - претседателот на фашистичко-усташката НДХ - Независна Држава Хрватска која постоела под покровителство на фашистичка Германија на територијата на денешна Р. Хрватска во периодот од 1941-45. За Македонците Анте Павелиќ е важен поради неговата поврзаност со ВМРО како терористичка организација со која во 1932 година заедно успешно го извеле атентатот врз кралот на Кралството СХС Александар I Караѓорѓевиќ во Марсеј.
Хуан Перон: „Во Нирнберг во тоа време се случуваше (н.з. судењата на фашистите и нацистите) нешто што јас лично го сметам за срам и несреќна лекција за иднината на човештвото. Јас обезбедив со сигурност дека и Аргентинскиот народ го смета Нирнбершкиот процес за срам, навреда за победниците, кои се однесуваа како да не беа победници. Сега согледуваме дека тие (Сојузниците) заслужуваа да ја изгубат војната.“
https://en.wikipedia.org/wiki/Juan_Per%C3%B3n
Хуан Перон владеел заедно со неговата сопруга Ева Перон и нивната идеологија ја нарекле „Перонизам“. Се сметала за посебен вид на идеологија која ги отфрлала капитализмот и комунизмот и ги опфаќала корпоративизмот, национализмот и лабуризмот или пролетаријатот.
Ова е доктрински пристап, за да се сфати полесно ова во основа значи: Со парите од пребеганите фашисти го повикале селското население или работничката класа (лабуризмот) да гласа за нив, бидејќи не можеле на своја страна да ја придобијат буржоазијата или граѓанството кои биле на страната на кралската лоза, потоа спровеле национализација т.е. одземање на капиталот на најбогатата класа и негово преминување во државна сопственост со цел намалување на класните разлики или богатење на селаните за сметка на граѓаните за да го дадат својот глас за нив, и притоа поставувајќи се себеси за глава на државата која ја управува државата во целост - корпоративизам, што доаѓа од латински „corpus“ што значи тело односно тој е главата која го управува целото тело или тој одлучува кој ќе биде менаџер а кој ќе биде работник.
Пролетаријатот е злоупотребен како термин бидејќи значи премин на капиталот од државна сопственост во рацете на народот. Пролетаријатот како идеологија единствено се смета дека успеал во Југославија при крајот на нејзиното постоење кога државниот капитал, т.е. кога вредноста на индустриските објекти се претвора во акции и се разделува по работниците (процес спроведен од Анте Марковиќ).
Улогата на Ева Перон, втората сопруга на Хуан Перон, била да го води социјалниот елемент со отворање на бесплатни болници, школи, прифатни центри издигнувајќи го нивното име како најголеми доброчинители до ниво на божество во буквална смисла, бидејќи кога таа починала дел од народот барале да биде прогласена за светица од Римокатоличката црква. Всушност Хуан Перон во основа бил Фашист и Неофашист кој со демократски избори станува диктатор на тоталитарен режим. Од национализираната земја на граѓанството Ева Перон одела во 1946 и 1947 да ги снабдува со пченица капитулираните фашистички земји во Европа. Нивното владеење има одлика и на клеризам (владеење со помош на свештенството) и клерофашизам што е спротивно на Божјите проповедања и на секуларноста (одвоеноста на црквата од државата) на демократските држави. Имено за светец се прогласува некој кој прави чуда, има лична моќ со која тоа го чини. Ева Перон своите „чуда“ ги правела со полни раце крвави фашистички пари кои биле земени на грбот на страдањата и болката на жртвите на фашизмот, па доколку ја прогласеле за светица таа би била првата фашистичка светица.
Перон и неговата администрација се оддале на организиран криминал и диктаторско владеење. Перон покажувал презир спрема сите политички противници и редовно ги нарекувал предавници и странски агенти (исто како кај нас Груевски). Тој ги одржувал институциите со демократско владеење, но ја подривал слободата низ постапки како национализација на радио-дифузниот систем (кај нас сите телевизии беа вмровизирани), централизација на синдикатите под своја контрола (местење свои директори исто како кај нас) и монополизација на снабдувањето на материјалот за печатење весници (исто како кај нас печатницата „Киро Дандаро“ и „МПМ“). Понекогаш Перон исто така посегнувал и по тактики како што се незаконско затворање на опозициски политичари и новинари (е ова последново кај нас имаше колку сака човек). ВМРО-вциве ко и по оваа идеологија да шибале.
https://sr.wikipedia.org/wiki/Перонизам
Проблемот со ваквата идеологија е што на долг рок не е одржлива и ја носи државата до инфлација што во крајна линија резултира со банкрот. Проблемот кој настанал во Аргентина е тоа што таа е во основа земјоделска држава, па кога селаните кои работат на нивите ќе ги остават мотиките и ќе дојдат во градот да работат во фабриките и канцелариите тогаш нема да остане кој да ги обработува нивите. Државата се храни само од државните резерви, а произведува во мала количина само колку за дополнување на истите притоа штимајќи ги извештаите дека произведува исто. Дополнително ја губат и високата стратешка гео-политичка позиција на светскиот пазар губејќи ги сите сојузници за да можат што подолго да го одржат својот режим на власт без надворешно влијание и изолирајќи ја државата и населението носејќи го во заблуда. Поради оваа неодржливост 4 пати со државен преврат биле симнувани од власт од т.н. Воена Хунта која всушност ја претставува војската на државата и која спроведувала „Процес на Национална Реорганизација“. Овој процес бил поддржан од Сојузниците или анти-фашистите (САД, Франција) и траел од 1974-та до 1983-та година и исто така е наречен период на „Нечиста војна“.
Во Јужна Америка со поддршка на САД од 50-тите до 80-тите е спроведувана операцијата „Кондор“ која имала за цел поддршка на десничарските структури против левичарските движења. Овде левичарските политички движења се комбинирани со фашистички елементи поради тоа што давале прибежиште на фашистичките воени злосторници.
Вакви операции имало во Аргентина, Чиле, Боливија, Бразил, Уругвај и Парагвај. Според ЦИА операцијата претставувала: „кооперативен напор на разузнавачките/безбедносните служби од неколку јужно-американски држави да се борат против тероризмот и субверзијата“.
https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Condor
Во Аргентина Хорхе Рафаел Видела, дошол на власт со преврат на Изабела Перон, третата жена на Хуан Перон која директно го наследила по неговата смрт.
Во Чиле Аугусто Пиноче, со помош на ЦИА го сменил од власт Салвадор Аљенде. (н.з. Замислете, улицата на која никнаа „становите на Водно“ на ВМРО-вците го носи баш името „Салвадор Аљенде“)
https://sr.wikipedia.org/wiki/Операција_Кондор
Битно е да се нагласи дека САД некаде давале поддршка, а некаде и помош, но во случајот на Аргентина тие дале само поддршка бидејќи војската била на спротивната страна.
До 1989 година се воделе судски процеси против водачите на Воената Хунта. Овие процеси завршиле со амнестија од страна на тогашниот претседател кој исто така бил Перонист. Што би рекол еден генерал-полковник: „Ај доста беше, не можам да се бафтам со вас више, ми се роди внука.“
Е тука почнува драматургијата... а потоа и македонско-аргентинската династија.
>>> Р. Македонија: Царската лоза во однос на државата
Жаре:
Царската лоза од која потекнувам датира од средината на 10-ти век. Се работи за територија во селото Ораовец и Ораовската област, на оддалеченост од 12км од Велес.
Ова царството никогаш не било освоено и поробено, не биле воинствен народ туку одржувале мирољубива политика и со секој кој ја освојувал и ја окупирал територијата на Македонија царството успевало да ја задржи својата самостојност како енклава. Поентата била во тоа што целосно биле самоодржливи, се што им било потребно произведувале сами, биле успешни трговци, без војска и без амбиции за проширување.
...
Панче Леов: „Во Ораовец имаше 20 и кусур момоци кои работеа околу куќата, имаше жени што прислужуваа, имаше овчари, сточари, други луѓе шо работеа на лозјата и на нивите, имаше луѓе шо работеа во шталата со стоката, башка луѓе што се грижеа за коњите. Имавме 2.000-3.000 овци, имавме меѓу 40 и 60 крави и волови низ времето, и за млеко и за работа, имавме 30 кози, имавме 80 кокошки, 5-6 коњи и тоа раса бре, имавме магариња за товар. Татко ми беше првиот шо купи кола на тие простори. Ееее, народ од вол фазла немаа видено. Имавме и шуми. Имавме своја воденица, сами си мелевме жито, пченица, си правевме брашно, си произведувавме леб. Идеа и од другите села кај нас да мелат, се правеше редица од по 20-30 души дневно. Нашите амбари стално беа до врв полни! Имавме и овоштарници, многу ораси, коштани, мигдали (бадеми), сушевме суво грозје, смокви, правевме лекови. Имаше многу млеко, месо, овошје, зеленчук, народот никогаш не беше гладен и страден за ништо. Дедо ми Пано произведуваше оцет и тргуваше со него. Тргувавме со афион по цел свет. Од нашиот афион немаше поквалитетен нигде на светот. Од нашиот се правеше најдобар опиум. Да не бевме ние Алкалоид немаше да постои. Со 100-150 кила работат 3 месеца, а ние произведувавме во тони. Бевме најдобри производители, далеку подобри од Турците. Сме соработувале со Русија, Иран, Сирија, Азербејџан, Египет, па и нагоре со Европа, ама таму други интереси имаа тие, со нив поретко.“
....
Османлиската империја го почитувала напредниот свет и конкуренцијата во економијата. Кога се прави економија и трговија најбитно е да бидеш разумен, логичен и правилно да ги согледуваш условите на пазарот. Ораовец никогаш не можел да се мери во површина на полиња под афион во споредба со Турција, дури споредбата е апсурдна. Но исто така квалитетот на производството на афионот во Турција не можел да се споредува со тој на Ораовец. Не е дека Турците не дошле до семето, секој може да набере, една чашка е доволно, но она што Турција го немала била местоположбата, квалитетот на почва и процесот на одгледување. Па така во исто време додека Турција била најголем производител на афион и опиум во светот, Ораовец бил најквалитетен производител на афион во светот.
Афионот е битен бидејќи од него се добива опиум кој е основа за најголемиот дел од лековите. За споредба, 150 кила афион во 2008 година, за заостаната залиха „Алкалоид“ му плати на дедо Панче на рака на потврда 20.000 евра. Ова беше изведено во присуство на полиција.
После завршувањето на Втората Светска војна и создавањето на Федерацијата Југославија идеологијата почива на комунистички постулати, а потоа на титовистички социјализам. И овде го има диктаторскиот елемент на владеење на Тито со Јованка и национализирањето на имотот на богатите кој преминувал во државна сопственост. Иако за време војната провејувала пролетерската идеја за бескласно општество, но сепак имотот наместо да премине како што ветувале во рацете на народот останал во сопственост на државата која основала комбинати кои располагале со него и во нив ги вработувале селаните, односно работничката класа или пак имотот државата им го препишувала на челниците на ОЗНА/УДБ-а. Пролетеријатот самиот по себе бил директно неостварлива идеологија која директно ќе водела до граѓански војни: кога на некој богат граѓанин ќе му биде одземен приватниот имот за да му биде даден на некој сиромашен селанец тоа може да води само до војна бидејќи сиромавиот би го штитела војската, а богатиот сам би си направил војска.
Секој со свој труд и онолку колку што е способен и интелигентен толку и успева во животот. Општествените класи се создаваат поради различниот степен на интелигенција што е во природата на човекот.
Така и во Југославија во периодот 1945-46 година е спроведена масовна национализација во името на народот како идеологија за борба против класниот непријател, а за корист на КПЈ.
На Царството Ораовец во тоа време му била признаена самостојноста иако било накодошено во УДБ-а неговото постоење, но сепак пред околискиот суд во Велес било утврдено дека Југославија и НОВ и ПОЈ не го ослободиле Царството оти него ослободување не му ни требало. Пријавувачите ги прогласиле за контраши и луѓе кои го подбуцнувале народот и правеле раздор и потоа ги стрелале. Го советувале и Панче дека не треба да му биде тешко за осудените предавници иако биле од неговото царство.
Иако царството Ораовец продолжило да постои, сепак неговиот цар дедо Панче се преселил во градот каде изградил куќа и работел редовна државна работа. Најпрво во Армијата како ветеринар, па потоа во Ветеринарната Станица.
...
Жаре: Бабо, како шо е на „9-ти ноември“ ослободувањето на Велес, кога е ослободувањето на Ораовец?
Баба: Нема бабе. Нема таков датум.
Жаре: Како нема?
Баба: Па така, никогаш не било освоено, па не требало ни да се ослободуе. Секогаш си било самостојно.
...
Иако на Панче му била национализирана голем дел од земјата и дел од стоката, сепак производството на афион продолжува се до 2000-та година. Тогаш таа година е целосно официјализирана македонско-аргентинската лоза/династија.
Преплетени односи, тајни релации и срамни договори
Односите помеѓу самите држави влечат корени од крајот на Втората Светска војна. Всушност крајот не е онаков каков што јавноста го знае туку многу од клучните факти од кои се раѓаат новите односи или продолжуваат старите помеѓу државите биваат изништени.
Веќе кон средината на 1944-та година почнува да се наѕира крајот и исходот на војната. Исто како и во Првата Светска војна како што во една прилика ни раскажа еден германски учесник во нејзе, така и при крајот на Втората Светска војна Германија знаела дека ќе изгуби. Па почнала да кова стратегија за ублажување на поразот.
Но било кога низ историјата за било која војна најбитни се самите цели на војната на секоја држава поединечно и колку тие ги исполниле. Оти видете, ако некој имал тајни интереси, и тајни цели можеби бил спремен за нивно исполнување да ја жртвува целата негова држава и не му било гајле дали таа ќе биде бомбардирана, освоена, поделена итн., и дали ќе потпише капитулација, но по филозофија таа држава всушност не значи дека смета дека изгубила.
Но најчесто целите на војната не се соопштуваат.
На пример Германците најмногу труд вложиле и најмногу време изгубиле во експериментирање за медицински цели па очигледно е дека секој поход, секоја инвазија, секоја битка што ја воделе била купување на време и диверзија додека ја исполнат таа цел.
Понатаму ги измислиле атомските бомби, но не е докрај јасно кој го довршил проектот бидејќи сепак не се они тие кои ги тестирале официјално првпат со оглед на тоа дека уште во 1939 година Алберт Ајнштајн им јавил на САД дека Германија на чело со Хитлер работела на проект за измислување на радиоактивна бомба, па така САД биле во трка со Германија кој прв ќе ја измисли. Некаде во 1943 година САД заробиле германски научници кои работеле на овој проект. Па така уште од времето на Втората Светска војна многу германски научници остатокот од својот живот го поминале во САД, некои своеволно (како Алберт Ајнштајн), а некои и како воени заробеници.
https://www.atomicheritage.org/history/german-atomic-bomb-project
За САД на пример една од главните цели во војната била да ги одземе изумите и патентите на Германија како би го напреднале своето општество.
Ова е она што може да се зборува од достапните информации, но сосема други односи ќе откриете доколку низ животот сте стасале до информации за изништените историски факти од Втората Светска војна.
На 25-ти мај 1944-та година за време прославата на роденденот на Тито во Дрвар, Р. Хрватска, Германците ја извеле својата операција „Коњички скок“ која имала за цел атентат на Тито - водачот на партизаните на Југославија. Тоа е целта која е запишана во официјалните документи. Според официјалните историски информации стои и дека операцијата е неуспешна и дека Тито го преживеал десантот бидејќи неговото куче го спасило фрлајќи се врз него. Ова вака е веќе романизирање.
Но...
Жаре:
Една инстанца ќерка на Панче, а моја тетка која во тоа време кажа дека била на позиција главна за Р. Македонија во некое одделение за информации на Словенија донесе слики и рече...
...
Тета: Види тета, потребно е да знаеш, овој е Тито изрешетан во воен авио-транспорт на денот на десантот во Дрвар. Треба да знаеш дека он не го преживеал Десантот, него некој го заменил за да верува војската да не опадне моралот. Овоа баба ти шо ти кажува за Југославија и за Тито се е ветер и магла.
...
На сликите немаше ставено печат или друга ознака на која стоеше степен на класификација!
Лиле:
Една инстанца на мојот дедо-хранител, поранешен Титов гардист ми раскажа...
...
Дедо-хранител: Аааа, го преживеал десантот, како не!!! Јожек брат му на Тито го земале, го однеле да го замени Тито за да не опадне моралот на војниците.
...
Исто овој факт денес веќе не може да се најде на Интернет затоа што очигледно е изништен. Воопшто имињата на браќата и на сестрите на Тито се отстранети од онлајн изворите на информации... проверете и сами ќе се уверите до кој степен е ништено и бришено.
Главното прашање кое се надвиснува е: Кој ја направил инстанцата на Тито, односно кој ја извршил пластичната операција врз неговиот брат Јожек уште во тоа време?
Мојот биолошки дедо крал, вика дека се знаело дека Хитлер има двојници.
А пред малку рековме дека Германците експериментирале најмногу во медицински цели. Според тоа логичен заклучок би било тоа дека Германците биле првите кои инстанцирале односно правеле двојници во светот.
Оттука се надоврзува второто прашање: Зошто би го инстанцирале Тито, наместо да го слават успехот?
Па просто е. Во Хрватска била прогласена НДХ - Независна Држава Хрватска на чело со Анте Павелиќ во покровителство на фашистите или т.н. Усташка држава. Бидејќи веќе се наѕирал крајот на војната фашистите веќе тргнале да кројат планови како да избегаат од судот кој им се заканувал.
Официјалната верзија денес позната е дека римокатоличкиот свештеник Крунослав Драгановиќ од Хрватска кој бил претставник на НДХ во Ватикан и одобрен од тогашниот Папа бил еден од главните организатори на т.н. „пацовски канали“ за бегство на нацистите и фашистите во Јужна Америка. Тој соработувал со Црвениот Крст и главна задача му била да им издава лажни идентитети.
Иако Римокатоличката црква отворено го поддржувала фашизмот, а оттаму и терминот клерофашизам, постојат верзии дека каналите почнувале од Италија и Шпанија, што не е логично, бидејќи главната организација за бегство не можела да потекне директно од Ватикан и Италија бидејќи Мусолини веќе бил соборен и Италија капитулирана во 1943 година па таму веќе имало анти-фашистички сили, а во Шпанија имало граѓанска војна, така што единствена организирана и безбедна локација за поаѓање била само Хрватска каде тогашна НДХ постоела се до 8 мај 1945-та.
Но очигледно Тито им бил пречка на фашистите бидејќи Народно Ослободителната Борба - НОБ веќе сериозно напредувала во ослободувањето на делови од Хрватска, а со тоа ја загрозувала и најбезбедната рута за бегство. Наш логичен заклучок е дека целта на операцијата „Коњички скок“ била да се убие оригиналниот Јосип Броз и да се изврши негово инстанцирање. Така фашистите и нацистите ќе ја имале највисоката фигура на шаховското поле во Југославија која би ги разместувала своите сили да не сметаат за непречено да се одвиваат бегствата на нацистите и фашистите.
Но заплетот настанува бидејќи Германците немале информација кои гости биле во Дрвар на роденденот. Единствениот странски гостин бил син му на Вистон Черчил од Велика Британија, кој кога почнал десантот останал скриен во пештера. Американците не пристигнале за време на роденденот, а Советите воопшто не биле таму. Тогаш Југословените биле во тесно, ставени пред свршен чин, а Германците биле приморани да ја споделат тајната со Британците.
Оттука започнале и тајните односи на Британија и Германија, па така во 1945-та кога е бомбардиран Лондон од страна на Германците, Лондон бил речиси празен и претрпел минимални загуби. Имено Лондон бил двапати бомбардиран, првично во 1940-41 кога загинале 30.000 луѓе и 50.000 луѓе биле тешко повредени, а потоа во 1944-45 со тежок напад од новите V-1 и V-2 ракети биле убиени 6.000 и повредени 18.000 луѓе односно вториот напад бил 80% понеуспешен од првиот.
https://en.wikipedia.org/wiki/London_in_World_War_II
Што значи дека најверојатно ги бомбардирале договорно.
Оттука произлегува трајниот интерес на Велика Британија за Југославија бидејќи ја знаела најголемата тајна за неа, а во исто време им ги врзала рацете со тоа што ја примила нивната кралска лоза во егзил, давајќи и прибежиште во Лондон, каде се раѓа нивниот наследник во хотел.
После ваквата ситуација довела до договорот од Јалта помеѓу Сталин и Черчил, каде било договорено влијанието врз Југославија да биде поделено 50/50 помеѓу Велика Британија и СССР.
Постои фраза која му се препишува на Тито иако не е познато каде е кажана, а гласи „Ако икада умрем“. Тоа најверојатно се однесува на самото инстанцирање, мислејќи на тоа дека во улогата на Тито можат безброј инстанци да изиграат.
50% влијанието на СССР траело кратко и завршило ненадејно со резолуцијата на Информбирото очигледно под влијание на Велика Британија, па Југославија преку ноќ ги уапсила Информбировците т.е. Југословенската интелектуала која самата ја испраќала во СССР да го увидат и проучат функционирањето на Сталинизмот и да се вратат во Југославија каде ќе дадат идеи за уште подобар општествен систем.
...
Жаре: Дедо, а тебе оти те бркале за Информбирото?
Димитар Ѓуров: Ние бевме група млади интелектуалци од цела Југославија кои бевме испратени во Русија да го видиме тоа општество таму, да го научиме како функционира, и да осмислиме подобро општество од тоа за кај нас во Југославија. Примерите шо ќе ги видевме таму, мааните шо ќе ги уочевме требаше да најдеме некоја форма како би било нашето општество подобро. Кога се вративме ни дадоа за задача да напишеме насоки на каде би требало да се стреми југословенското општество. Јас напишав книга на 17 страни, ете ја под спалната, дај ми ја и ќе ви кажам.
Жаре: Нема ништо, има само едни листови.
Димитар Ѓуров: Тоа е.
Жаре: Оти нема корица?
Димитар Ѓуров: Оти беше грда (не е јасно на што точно мисли во моментот бидејќи таа книга понатаму генерално никој не сака да ја види!). Тука... мали сте, ама еве ќе ви кажам шо ми беше мене главната идеја шо ја дадов. Видов таму дека учени луѓе ги затвораат во затвор со криминалци, со убијци, со шљам. Јас предложив дека најдобро би било тие луѓе својата казна затвор да си ја одлежат во склопот на професијата што ја работат. Па дури и во затвор да се, таму да бидат кој за шо завршил. И така.
Жаре: И?
Димитар Ѓуров: И ми ја земаа книгата, и ми рекоа ќе ме викнат. Ме земаа од дома и ме испитуваа да разберат од кај ми била идејата, и кој ми го напишал системот шо сум го предложил.
Лиле: Дедо, те тепаа ли?
Димитар Ѓуров: Тепаа дедо, маваа и по глава и кај ќе стасаат. Ама ја немав шо да им кажам, тоа беше уште полошо, уште повише ме тепаа. На крај ме осудија за истото шо самиот го предложив, ме осудија на казна затвор од 10 години заменета со општокорисна работа во гранката на медицината.
Лиле: Кога те пуштија?
Димитар Ѓуров: Нејќеа да ме пуштат кога помина 10-тата година. Сакаа засекогаш да им работам како роб. Тогаш баба ти Виола, татко и беше аташе на Русија во Југославија порано, па ја ја собрав целата работа таму шо ја работев и преку еден човек она шо го прати им ја доставив на Русите. После тоа они им се заканија на нашиве дека напредокот ќе го објават јавно и они ме пуштија да си одам.
Лиле: И готово?
Димитар Ѓуров: Не дедо, после пак ме осудија.
Жаре: За шо? Па ли ве праќаа?
Димитар Ѓуров: Не, немаше више тоа. Во пресудата не пишуваше за шо сум осуден. Ама ја си знам. Требаше да одам во Швајцарија да примам награда за помош за усовршување на вакцина. Тогаш ми се пружи и прилика да бирам кај да работам, во САД, во Русија, во Швајцарија, кај сакам, ама Југославија пак ме затвори, пак ме направи роб.
Лиле: И како се спаси?
Димитар Ѓуров: Вториот пат ми помогна дедо ти Панче, он им се закани дека нема да им дава материјал за работа од нивите кој го користеа. Му се можеше, самостоен беше, зависеа од него.
...
...
Петранка Леовска: После војната бабе, кога тргнавме на школо, ја оти родена 1941-ва, во 1946/47-ма тие години се почињаше на школо. И таму децата ја знаеја заклетвата од претходните генерации, кој имал поголемо братче, сестриче, и почињаме да пееме...
„Децата: ДРУЖЕ СТАЛИН....
Учителката: ПСТ!!! ДРУЖЕ ТИТО МИ ТИ СЕ КУНЕМО...“
Петранка Леовска: Тогаш бабе Сталин го бришеа.
...
Па така како заклучок после Втората Светска војна па и се до ден денес Југославија е трајно врзана за Велика Британија и Германија, а преку Хрватска и за Јужна Америка, особено за Аргентина и Чиле.
Несврстаних (Неврзаните)
Уште еден факт го бележи периодот после Втората Светска војна. Поради создавањето на свои тоталитарни режими во чија основа не се ниту капитализмот ниту комунизмот со цел целосна контрола врз државата, таквите држави останале по страна, или отпишани од едните а не запишани од другите (тука мислејќи на Истокот-СССР и на Западот-САД). Па така овие држави го создале „Движењето на Неврзаните“ на Бриони во 1956-та година со цел да не влезат во Студената војна која се одвивала помеѓу САД и СССР.
За овој текст важно е да се каже дека во „Движењето на Неврзаните“ освен Југославија учествувале и Аргентина и Чиле.
Уште еден битен и веруваме намерно непотенциран статистички факт е тоа што од севкупно 120-128 држави на „Движењето на Неврзаните“ 1/3 една третина на рамното или 40 од севкупно 54 држави на Британскиот Команвелт (држави кои и се потчинети на Британската круна) се дел од ова движење. Битно е да се нагласи дека за замачкување очи Велика Британија самата не е дел од ова движење, но сепак преку Команвелтот освоила повеќе од 1/3 една третина од избраните Генерални секретари кои раководеле со движењето низ текот на времето. Така да ова движење е се само не неврзано затоа што 1/3 од земјите се директно врзани за Британската круна.
Од овој чвор на „Неврзаните“ и од односите настанати после Втората Светска војна произлегуваат и нашите најголеми страдања, хорорози, грозотии, гадосии и бизарии.
ДЕЛ 2 од 5.
МОРАМО ДА ЈАВИМО
Стално некој во фамилијата на Жаре а се случело нешто побитно викал дека морал да јави негдека. Обично тоа било Белград. Тоа е доста спорно, со оглед на независниот и самостоен статус на царството Ораовец. А уште поспорно е тоа што после 1991-ва година немало од царската лоза на Жаре никој жив освен он. Па така овие што јавувале всушност сите биле инстанци, па така Р. Македонија всушност била таа која морала да јави!
Жаре:
Седиме во кујната кај баба и дедо, кај Панче и Петрана...
...
Баба: Пане, се јави ли у Београд?
Дедо: Ѕвонев, ама сакале да видат, па може ќе им однесам, или ќе пратам некој... да видиме шо ќе кажат.
Жаре: Абе дедо, шо цело време Београд, Београд?! Ние нели сме независни, шо цело време тие ги прашуваш? Тие нас главни ли ни се?
Баба: Бабе има тоа... ред... Пане објасни му.
Дедо: Види дедо, ние сме независни, ама они се многу поголеми од нас, помоќни и повише информации стасуваат до нив. Порано за време Југославија со некои други царства, лози вака комунициравме преку нив.
Жаре: А шо имаат тие нас да ни кажуваат?! Шо ти е тебе гајле шо викаат они?!
Баба: Не е така.
Дедо: Петре, ќути ти. Ја зборувам. Детето е у право, они нас не ни се главни, ама нас не ни одговара да им одиме контра.
Жаре: А оти?
Дедо: Оти ти треба и сојузник ако некој ти дојде, те нападне, дојде да те пали, да те пљачка, и така они ќе те одбранат, ние немаме војска, иначе кој ќе не брани?
Жаре: А они можат ли да го победат на Лилето дедо и?
Баба: Можат.
Дедо: Можат Петре на куково лето! Тие се таму преку океанот, додека да дојдат они нас кузнее колкава штета ќе ни направат, кузнее шо ќе не снајде, ама кога ќе дојдат нема измрдување, имаат едно чудо авиони, бродови, кај може тука било кој со нив, знаеш ли ти да кренеш рака на нив шо значи?! Цел свет ќе ти се собере има да те смачка! Тие можат шо сакаат да прават, најплодната земја ја имаат у цел свет. На Лилето се бре нивите! Тие со една берба можат Америка и Русија да ги нахранат! Така гарантирано ќе спречат глад ако испадне некоја болест.
Баба: Ама дали ќе дадат за Жаре?
Дедо: Жаре е последен од нашата лоза, Зоки аздиса се умисли, се заврши. Лидето... сама си одлучи така... битно ете се заврши и со нејзе, во вистинската крв нема никој друг, и не може да има. Се изгуби шансата. Лилето кажа татко и е исто една во цела фамилија и таму нема алтернатива, они ставиле крај на тоа, толку е, тие се наследниците, тоа така е сега, така ќе биде и по 100 години!
Баба: Ама Лилето не е главна уште таму, дедо и е.
Жаре: Епа мене дедо и на Лилето ми е сојузник. А него му се сојузници Америка и Русија.
Баба: Ако сине убаво е да имаш повише сојузници, колку повише, толку поарно. Ама треба и ти нешто да дадеш. Ти шо ќе дадеш?
Дедо: Он е зет таму Петре, не треба ништо да дава, инаку ние рековме, семиња, знаења, техники шо имавме пративме, не се штедевме нешто да речеш.
Жаре: Ја сум мал, ама кога ќе пораснам ќе обучам нинџи и ќе ги пратам да помагаат. Една нинџа може да победи 5-6 души. Ја ќе обучам барем 20. Значи ќе се борат против 100 души.
Дедо: А тие 20 души откај ќе ги најдеш?
Жаре: Па од кај нас.
Дедо: Тие треба да ти бидат верни и да те слушаат, оти ако направат некој зулум у сред војна тешко нас. Треба да бидат спремни да гинат.
Жаре: Аха. Па нека земат пример од мене. Ја гинам за Лилето и она гине за мене ако треба. Она кога беше радијацијата не избега од мене додека другите нејќеа да ме допираат и бегаа од мене. Она ме излечи.
Баба: Господ бабе.
Жаре: И Господ беше таму и он помогна, ја не кријам, он ми кажа накај да одам, да не беше он немаше да се спасам таму, ама после дома она ме држеше на местата и ми поминуваше додека сите ме чекаа да умрам.
Дедо: Ама добро, вие и сте заљубени тоа е друго. Љубовта прави чуда. Ама кажи ми ти 20 души тие како ќе те слушаат?! Треба да им ги задоволиш потребите ко прво, ко второ во селото нема толку луѓе, кој ќе ги изроди тие деца?
Жаре: Па кога ќе се родат. Ја ќе почекам.
Баба: Ееее тебе додека те исчекаат...
Жаре: Епа ќе му речам на дедо и на Лилето ја и она да обучуваме деца на тие од кај нив, и ја ќе бидам командант на машките она на женските, и знаењето шо го имаме ќе им го пренесме на нашите ученици таму.
Дедо: И ќе ти го земат знаењето и можат да те убијат.
Жаре: Секој може да те убие, нема некој да чека толку време да те убие ко нинџа, ќе земе еден камен и ќе те отепа, треба да помогнеш со нешто, ние немаме војска, ја можам да ги обучам нивните деца да бидат силни колку 5 души, тоа сигурно ќе им вреди.
Дедо: Епа ти ете имаш многу помоќен сојузник, ние до Југославија сме стасани. Ти прошири го царството.
Жаре: Ќе го проширам, ќе го споиме со на Лилето. Се да биде заедничко.
Баба: Оу бе бабе, нив требно им е. Они знаеш ли колку земја имаат?! Ние сме една точка, волкацки.
Жаре: Шо има тоа врска? Ако една година нив им ги удри град нивите можат да јадат од кај нас, ние имаме залиха.
Баба: Малку е тоа бабе, не можеме ние толку војска да нараниме.
Жаре: Имаме пари за да купиме храна колку да ги нахраниме неколку месеци додека кај нив пак родат, битно е да си помагаме.
Дедо: Така може.
...
Белград... хм... не беше секогаш само Белград, всушност некои инстанци јавуваа во Белград, некои во Загреб, некои во Љубљана, а некои и во Аргентина, во Лондон... Најверојатно зависно од тоа од кого беа платени т.е. нарачани да бидат направени. Тоа јавување во Белград, Загреб или Љубљана влече корени од време на Кралството СХС/Југославија. После Балканските војни и Букурешкиот договор за поделба на Македонија меѓу соседите, а потоа продолжило и во СФР Југославија. До 1941-ва Меѓународните дипломатски и трговски односи на Македонија ги водел кралот на Југославија, а после од 1944-та до 1991-ва биле водени на федерално ниво од Белград.
Интересно е што после осамостојувањето на државава они сеуште јавуваат некаде. Кога ќе видите дека најголем дел од амбасадите и ДКП-та до вчера им беа заеднички и неразделени, ќе заклучите дека и ден денеска Македонија својата надворешна политика ја јавува во Белград, во Загреб или Љубљана, зависно кој со кого стои подобро во моментот. Ееее па присетете се цела НАТО-интеграција преку Загреб ја истераа, не знаеја од англиски да преведуваат па само од хрватски. Ако треба некој однос со Русија, тоа мора преку Београд. Со САД - мора преку Словенија, Дедиер бил нивен, а и до вчера ЦИА за Југославија беше во Словенија. Односи со Аргентина – најдобро е да ги немаат, ако не надлежноста од Белград е префрлена во Софија, од што толку многу односи имаат. Дополнителен проблем настанува ако треба да се воспостават односи со Неврзаните. Тоа мора да оди преку некој од оската на СХС. Така на пример Југославија си купувала челик од Чиле на вересија, произведен од руда од рудници долж границата со Аргентина со спорна сопственост бидејќи тато има кажувано дека војувале за рудниците, па владеењето со нив варирало низ времето.
Е сега тој долг кога би и бил активиран на Македонија, оти долговите се наследуваат од Југославија, ако се нема поддршка од Хрватска, шо имаат таму сега претседател на држава и најголемо иселеништво од цела Југославија... готово! Банкрот!
НО ВО 2000-ТА ГОДИНА ОНАКА МИЛЕНИУМСКИ НАСТАНА СВЕТСКО ОФИЦИЈАЛИЗИРАЊЕ – ЈАС И ЖАРЕ СЕ ЗЕМАВМЕ (ДОБРО ПО 3-4-ТИ ПАТ), НО ОВОЈ ПАТ СО ПОТПИС, ПЕЧАТ, И ИСПЛАТЕН ДОЛГ СО ПРИЗНАНИЦА, СО ДВЕ ЦЕРЕМОНИИ (и ваму, и таму) И НАЈВАЖНО ОД СЕ, ЗАВЕДЕНО ВО ГЛАВНИТЕ КНИГИ ОБОСТРАНО И ЗА ТОЈ ЧИН БЕА БИЛЕ ИНФОРМИРАНИ СИТЕ ЗАИНТЕРЕСИРАНИ СТРАНИ ОД ЦЕЛИОТ СВЕТ, ЗНАЕТЕ ПО ПРИНЦИПОТ: „ЧУЈТЕ И ПОЧУЈТЕ!“.
Откога се вратил Панче Леов од Аргентина...
...
Жаре: Дедо шо направи?
Дедо: Однесов тоа дедо, платив таму, сега Лилето си е сигурна да не си се секираш да ти биде мирно на срценцето. Таму е исто како тука, можете да одите кога сакате. Не претставува тоа никаква опасност за неа. Ме бараше ли некој?
Баба: Пане дојде те бараше тој за шо иде за нивата у Оризари... ама дојдоа и од полиција. Еве тука бевме со Жаре слушавме.
Жаре: Да, те бараа по 3 дена ти откога отиде.
Дедо: Хм... ќе отидам да видам шо ме барале од натрешни? Нешто спомнаа ли?
Баба: Не, само кусо.
Дедо: Добро.
Панче Леов отиде следниот ден до полиција, и се врати по околу 1 час.
Баба: За шо те викаа?
Дедо: Некои чало-бало налудничави работи. Уште не сфаќам баш добро... мислам дека сакаат да не ништат... на некого нешто му смета... ама нас ни е гајле.
Баба: А за шо тоа? Па ли за нивите?
Дедо: За Жаче. Им сметал бракот. Бараат да се поништи. И штетел на државата викаат.
Баба: Шо и е гајле на државата за Жаче?
Дедо: Не знам, било тоа спротивно на нивните интереси. Ја им викам „ние сме си башка, вие сте си башка, ја дојдов ли тебе да ти кажам жена ти кога ја бираше?!“
Баба: Глупости, нека не се нервира детето.
Жаре: Шо има врска ја со која сум се оженил?
Дедо: Ништо дедо, глупости.
Баба: Можат ли они нешто да направат? Они не можат да ги поништат нашите документи, немаат власт они на тоа ние шо си потпишуваме. Ние си имаме други закони.
Дедо: Не, немаат. Не можат ништо и затоа се тиштат, они би да се договорат некако да се растури работата, и знаат они дека за тоа да им биде по ќеф мора ние сами да го растуриме, они ништо не можат да направат.
Баба: Ама тоа е доживотно бе Пане, има ли разведен цар?
Дедо: До сега за 11 векови нема ни еден. Законот, традицијата, фамилиите никој не предвидел такво нешто. Овие нашиве се неписмени, затоа они сакаат тоа ние некако да му најдеме крајот. Знаеш може да има царот две жени, ама треба прво едната да умре, па он да решил ете да се прежени... мада и тоа е многу ретко. Имало зимале за во спална некоја, ама не ги женеле. Една е таа царицата шо си ја сакало селото, си чувале од неа слики, шо цртале сликари, имало портрети, и толку многу ретко да имало две царици. Јас се на се што сум чул барем за кај нас, е Пано Четврти од Ораовец, мојот дедо дека имал две жени, ама пред него нема таков податок, ама и него едната жена му умрела. Втората нема податоци дека ја оженил.
Баба: Тие ти идат вонбрачни нелигитимни деца.
Дедо: Абе си ги сакал исто, сите ги гледале на имотот, он исто ги признал во нив течела царска крв... Ама муабетот ми е дека нема развод - такво нешто не постои!
Баба: А шо мислиш кој е нивниот следен чекор?
Дедо: Не знам, и си викам додека ја сум бил таму они сигурно изградиле некоја позиција шо ќе прават, и тоа ме плаши.
Жаре: Оти те плаши?! Шо сакаат нека прават! Мислиш дека ќе дојде некој ќе ја убие Лилето?
Дедо: Не, тоа е пикање главата во торба да пуштат тука некое зло од нејзината фамилија оти така она е наследничката таму, така ќе им умре лозата, т.е. сега вие двајцата сте наследници и таму, и сега ако они вас ве убијат, тоа значи дека Аргентинците во самоодбрана и за одмазда ќе пуштат некое зло тука и ќе ја сотрат државата. Човек нема да остане.
Жаре: Какво зло?
Дедо: Биолошко најверојатно. Ќе земат во голема количина разни болести шо се искоренети... Има, се чуваат специјално, вирусите, бактериите постојат, тие ќе ги размножат за 1-2 дена, тоа оди многу брзо. Ќе донесат тука чума, колера, лепра, антракс... сите најтешки и најзаразни болести, џиновски сипаници, земјена кожа... и ќе ги пуштат со агенти низ народот за време празник, и по пазарите кога шета народот. За 2-3 дена пола население ќе биде болно, за една недела ќе изумрат сите. Уште па и откога ќе се измешаат болестите тоа кузнее шо ќе биде?! 100-200 илјади болни ќе има за еден ден. А тоа е смртоносно. Кога ќе разбере светот шо се дешава тука, од пусти страови ќе ја бомбардираат цела држава за злото да се задржи тука, да не излезе надвор па и другите држави да настрадаат. За тоа нема они на Лилето ништо да и направат, а ни тебе, сега и ти си важен за нивната фамилија. Ако ти умреш пак немаат пород. Не продолжува лозата, исто им се фаќа. Во тоа е проблемот. Они ќе прават нешто подмолно, само не можам да претпоставам шо, од кај ќе почнат, тоа треба да се види.
Жаре: Ја сакам лично да чујам, кој е тој шо е против мојата љубов и мојот брак со Лилето?!
Баба: Па бабе, таму у полиција.
Жаре: Сакам да чујам!
Баба: Можеш ли ти Пане да го однесеш Жаре и он лично да си чуе, оти за него е, него го тангира.
Дедо: Еве утре од сабајле ќе го однесам.
Во полиција.
Жаре: Сакам да зборувам со началникот.
Дедо: Добро, ама мислам не е он за таа работа.
Жаре: Добро.
Влезе еден вработен во просторијата.
Дедо: Добар ден.
Вработениот: Добар ден.
Дедо: Овоа е внукот, он е Жаре, и он е наследникот... шо разговаравме вчера.
Жаре: Вие ли сте началникот?
Вработениот: Не. Ја не сум началник на полиција. Ја сум началник на ДБК за Велес.
Дедо: Он е одговорен дедо за оваа работа, со него зборував и ја, он ми кажа.
Жаре: Добро, ама за мене станува збор, па сакам и ја да чујам.
Началник: Прво кажи како се викаш?
Жаре: Жарко Ѓуров, мило ми е.
Началник: Така.
Жаре: И?
Началник: Му сугерирав вчера и на дедо ти... му кажав шо му кажав...
Жаре: Сакам и ја да чујам.
Началник: Пааа, ти колку години имаш, немаш 16 нели?
Жаре: Не.
Началник: Сепак си склучил брак, по некој друг закон...
Жаре: Да.
Началник: Тоа е незаконски, тоа не се признава по институцииве...
Жаре: Аха.
Началник: Ама да го оставиме тоа настрана... законот на страна. Битното е дека бракот кој настанал дури и по обичај нека е... твојот брак со... сега со сопругата Лилето е штетен по државава.
Жаре: Ја на никого ништо не сум му направил. Ние си се сакавме и тоа е тоа.
Началник: Епа... хах... тоа вака малку... хах... малку, не е за малку, за малку повише е... не одговара.
Жаре: Не сфаќам.
Началник: Државава има долг према друга држава. Поточно спрема Чиле. Нашите... Југославија тогаш увезувала челик. Тој долг е замрзнат. Исплатени се 70% од парите и остатокот од долгот од тие 30% е замрзнат. Више фазла од 10 години никој не го бара... државата Чиле не си ги бара парите назад. Викаат „додека сме пријатели, додека имаме односи... не треба тоа да го враќате.“
Жаре: И?
Началник: Ех. И... И нивен најголем непријател е Аргентина, нели таму се граничат имаат волкава граница меѓу себе одозгора до доле. Они таму со Аргентина си имале еден куп нерасчистени односи. И сега... Лилето е таму за тие таму... ко ти шо си тука.
Жаре: Ко шо? Шо сум ја?
Началник: Па еве ко дедо ти...
Жаре: А?
Дедо: Кажи му, сакал од тебе, нека чуе.
Началник: Ти си цар. Лилето сега по вашите закони е царица тука. Царица е на Македонија. Мислам еве дедо ти кажува имало и други фамилии, други лози... ја и сум чул по нешто... ама тие шо се зимале меѓу себе таму, се таму вие си знаете како иде принц со ќерка на гроф, и така важноста и силината паѓа надоле на фамилијата... А ти и Лилето сте највисоко по титулите. Тоа шо си ти тука, е она таму. Таму Аргентинците немале друг наследник по машка линија и Лилето е наследникот, се и припаѓа нејзе. Ти си најстар внук шо го има дедо ти, ти си па тука наследникот. И проблемот е... првиот проблем е шо во светот со векови не е забележано да се ожени принц за принцеза во истиот тој највисок ранг. Тоа плус боде очи на сите. Една Британија е ќе речеш, најголемо кралство, ама кралицата пред да биде кралица е родена како војвотка. Ти и Лилето сте родени во највисок ред, вас се што ви следува е во највисок ред. Поради таквата поставеност ни Британците не се среќни за вас. Третата работа шо боде очи е шо иако во царските фамилии скоро сите бракови се договорени, вашиот е од љубов. Дедо ти, отишол средил таму шо треба по обичаите, ама вас цел град, цел свет може да ве види дека за рака се шетате и се бацувате... она идела кај тебе на школо... Вие стварно, стварно се сакате... И тоа е убаво вака можам да речам како човек. Да не е проблемов, мило би ми било шо е тоа ете... шо не е како кај циганите на сила, туку вие иако сте мали стварно сте си во брак од љубов. Тоа е околу овака да речеме големата слика. Ама првиот проблем, сега се навраќам на него е тоа што вие со вашиот брак всушност ги менувате постулатите на државата. А и фактичката состојба внатре.
Жаре: Постулатите? Ние ништо не и правиме на државата.
Дедо: Темелите на државата дедо. Тоа сака да каже.
Началник: Вашето постоење, т.е. постоењето на вашиот брак испраќа порака до светот дека ние сега сме трајно поврзани со Аргентина. Дека веќе имаме фамилијарен однос и тоа е трајно доживотно. Мене дедо ти ми објасни дека во овие вашиве кругови, не постои развод. И тоа е веќе уште поголем проблем, нерешлив. Вас било кој ако ве допре со прст, директно ќе падне крв... и тоа кузнее кај ќе заврши, тоа е крвна одмазда... а Шиптарине по селата за еден човек можат цела фамилија да ја ликвидираат на противниците, а сега некој нешто да и направи на принцезата... па државата има крв да промоча... Исто важи и за тебе. Ни ти тие нешто можат да ти направат од таа страна, ни па ние од наша, оти ти сега си и нивен. Ти си зетот, и само од тебе е честит породот. Тоа е толку стриктно напишано и одредено, толку фактички јасно, шо нема мрдање лево-десно ни за влакно. Дедо ти кажа дека за да се направи брачниот завет до крај плаќањето од машката страна било златно - т.е. трипати повеќе од бараната гаранција. Тоа јас не сакам ни да зборувам, не сум ја на тоа ниво да го коментирам тоа. Сакам да кажам дека фактичката состојба шо се знае ширум светот е таа. Сега ние гледаме некако ако може тоа да не се одрази на моменталната состојба во државата. Денеска сабајле ни е кажано дека Чиле го активирал долгот, и ако не го враќаме и се правиме наудрени ќе одиме на арбитражи... на не знам ти шо... ќе не блокирале... не можеме да ја победиме таа војна... однапред е изгубена. Тоа шо можеме е да се правиме ние сите тука дека таков брак воопшто не се случил. Дека тоа не постои.
Дедо: Вие не ни требало воопшто да се мешате. Ние сме си башка, државата си е башка. Вие требало на тие кој го истакнале бракот како проблем да ги упатите на нашата адреса, а не они да мешаат баби и жаби. Па ние после ќе се рамниме или шо ќе правиме ќе правиме, наша работа. Сега вака не знам вие шо сакате од внучево?
Жаре: И ја не сфатив.
Началник: Да го заборавиш бракот најарно.
Жаре: Молим?
Началник: Да се правиш дека ништо не било.
Жаре: Нема шанси!
Началник: Добро сега... шансите на сите не ги знаеме... ни ти, ни ја... во секој случај, дотолку ние го игнорираме проблемот, шо би се рекло го пикнеме под тепих, до толку ќе викаме дека никако не влијае на државата и билатералните односи кои таа ги гради со државите преку министерството за надворешни работи... и така вие ќе живеете во сразмерно имање колку другите луѓе. (Тука за шансите кога вика, мисли на пропранолизирање преку водоводот)
Жаре: Или?
Началник: Или ако Чиле упорно бара наплаќање на долгот, ќе се запира голем процент на платите по над 50%, и луѓето и вака и така сиромашни ќе немаат шо да јадат.
Жаре: Епа кога го направиле долгот... тогаш јаделе вајда.
Началник: Право да ти кажам не верувам дека нешто многу аир виделе од челикот... ја не знам тој ни кај се употребуе... рекоа нешто у арматура за градење...
Дедо: У шините... или да не помогнале тие у Скопје после земјотресот нешто...
Началник: Поима немам, ќе те лажам да ти зборувам.
Жаре: Може сега ја да кажам нешто?
Началник: Повели. Ја се шо имав кажав, еве ти кажи.
Жаре: Ко прво од бракот не се откажувам по никоја цена, и немам намера да се правам дека не се случил. Второ, исто како шо сега се шетам со Лилето, и ќе продолжам да се шетам. Трето, според вас треба кога ќе дојдат мајка и и татко и, ја да им се скарам и да се правам дека не ги познавам оти ако не слика некој, оп одма ќе се активира долгот.
Началник: Па така...
Жаре: Ме заболе... се извинувам на речникот. Четврто не е нашава држава крива досега шо не го отплатила долгот, крив е Чиле шо не го барал да му се наплати, ако тој па и не е застарен до сега, ама у секој случај да барал да му се наплати, и народов да немал шо да јаде би било најарно.
Началник: Како најарно?
Жаре: Па така викаше ќе умреле за јадење, епа ја ли ги бутнав народот у долгови? Не! Тоа позајмувала државата, а тоа значи дека одлучил Претседателот или Собранието, или не знам кој... некој министер, сеа одете кажете му на министерот ќерка му или син му нека не се мажи или жени и ако евентуално се оженил нека се разведе. Сепак у секој случај...
Дедо: Сине полека... он пак е... тука главен...
Жаре: Културен сум... Само зборувам, ја го слушав сега он нека ме ислуша. У секој случај сакав да кажам, ако државава го враќала долгот силум прилика ќе изумрел народот - па грешка е шо не е умрен - да умрел ја не би го имал проблемов сега шо вие, тоа оваа заостаната и неспособна држава да се носи со проблемите мене ми го ствара и ми натоварува на врат нешто шо нема никаква врска со мене, шо е случено кузнее од кога и шо нема врска ни со мене ни со Лилето затоа шо е случено уште пред ние да се родиме. Шо се вас тиче... како шо стојат работиве вие да сте кабил да не исчекате ние да умреме и уште нема да го вратите долгот.
Началник: И тоа спомнаа... тие шо се над мене.
Жаре: Очигледно. Претпоставуев.
Дедо: Ајде сине, нема више шо да разговараме. Они ете ти кажаа тоа шо имаат, они нивното, ние нашето. Ти си имаш женичка сега, оди си кај неа, гушни си ја.
Началник: Не знам шо да кажам, и вие сте у право... Ако, ќе речеш вака мал е, ама му фаќа кликерот ги разбира работите... политика е у прашање... ја правам ко шо ќе ми речат.
...
Замислете преостанатиот 30% долг спрема Чиле бил ни мање ни више во 7 цифри. Како цел челик на Југославија да завршил во велешки „Колска“ или „Брако“. Беше невозможно да е тоа само долг на Македонија. Поради спорната висина на сумата двајцата дедовци Панче и мојот биолошки дедо, татко му на тато, се откажаа од исплаќање на долгот. Се нафатија да го исплатат долгот кој е само на Македонија, но не и на цела Југославија.
Вториот момент е тој што Чиле без грб не може да и се спротивстави сам на Аргентина. Би завршиле уште побрзо и од Р. Македонија и од тој островот. Но по логика на нештата ако ја читате историјата на Чиле ќе стасате до Велика Британија т.е. до Команвелтот кој им дале независност. Но и самиот началник вика дека Велика Британија исто така не била среќна, а ќе речете башка си се, на остров се.
Но не беше проблемот толку во челикот, во долгот, проблемот е во највисокиот ороден ранг. Единствен наследник со единствен наследник, принц со принцеза кои во исто време стануваат цар и царица и крал и кралица кои владеат со едно царство и едно кралство во две држави, и башка се СЕ НОРМАЛНО ВИСОКО ИНТЕЛИГЕНТНИ! Не, тоа мора да се изништи! Тргнале Британците да перат мозок каде им се може, како сега царството и кралството ќе ги удружат силите, ќе си ја подржуваат трговијата и се околу нив ќе смачкаат. Тоа сигурно од искуство го имаат кажано.
Од толку многу несреќа кај нашите непријатели започна канонада од хорорози, грозотии, гадосии и бизарии врз мене и врз Жаре, а во Аргентина и врз мама и тато.
Најпрво почна со тоа „ќотекот е од Рајот“, знаете имаме пишувано кога јас и Жаре сме врзувани и претепани он да потпише развод, а јас да го заборавам.
Кога тоа не успеа се премина на тактика „Непријателот на мојот непријател е мој пријател“
Се поврзаа со тогашната опозиција на Аргентина т.е. со Перонистите. За Перонистите воопшто да можат да дојдат на власт откога ги потрошиле парите на фашистите и нацистите тргнале да си бараат нови спонзори.
Патот преку Београд ги донел до тогашна Р. Македонија...
Жаре:
Седиме кај нас дома во салонот јас, тато (некој Зоран пак пратен да изиграва татко), една жена и уште еден човек во бел мантил.
Жената, за потребите на овој текст ќе ја наречеме Криси.
Другиот човек не зборува ништо. Само седи и слуша. Првично би се рекло дека е некој од ветеринарното шо дошол со Зоран, но не беше така.
...
Зоран: Оди свари кафе, сега ќе дојде жената.
Жаре: Која жена?
Зоран: Една од кај Лилето таму, од кај нив.
Дојде жената, јас сварив кафе, и го послужив на масата.
Зоран: Разговарав со стариот. Кажи ти шо ти треба?
Криси: Мене ми се потребни околу 5 и пол милиони за следните избори, за да се намират сите кои бараат да им биде платено. Ми требаат минимум уште милион и двеста илјади за конституција во првите три месеци, после веќе ќе има средства за располагање во буџетот.
Зоран: Стариот ќе обезбеди ми рече 7.000.000 од трезорот, и ми кажа да ти пренесам дека за куткањето на тамошната власт имате поддршка и од Белград како главен град на поранешна СФРЈ и плус да знаеш работата е поддржана и од тие од кај тато.
Жаре: А вие која сте?
Зоран: Она е... од опозицијата, ама уствари работи во власта.
Криси: Се правам дека сум со власта. Ама ќе се преместам кога ќе дојде време, сега брзо.
„Ааа шпион“ - си викам у памет.
Жаре: За државен удар ли правите муабет?
Криси: Сегде низ светот се смени времето, сега е демократија во Аргентина и треба да владеат работниците а не легачите, а татко и на Лилето е легач.
Жаре: Оти викаш така? Добар човек е татко и на Лилето, оди на работа со мајка и заедно. Вака сме си зборуеле триста работи знае, ја подобри родители од нејзините немам видено!
Криси: Гледаш ли?!
Зоран: Он си знае, ете објасни му и ти. Не е човек леб да му даде да јаде!
Жаре: Оти да не ми дадеш леб да јадам?! Па така е, ти се дереш, се расправаш за све и свашта тука, ме тепаш, они нејзе ја сакаат, ја поддржуваат, и мене ме сакаат и повише и од тебе. (во тоа време не знам дека разговарам со двојник).
Криси: Татко и на Лилето иде на работа само во понеделник, или највише 2-3 пати месечно, а понекогаш можда и еднаш месечно, мајка и ја немам видено кузнее од кога, а јас ја вршам најголемиот дел од работата.
Жаре: А на татко и, како му се може да не оди на работа? (тогаш од пропранолизирање не знам дека е принц)
Криси: Татко му, на татко и, т.е. дедо и на Лилето беше претседател, но во исто време е и крал таму, и заради тоа му се може.
Жаре: Па ако дедо и е крал, тогаш татко и е принц, а принцовите ја колку шо знам секако не работат вака како другите луѓе да одат секој ден на работа. Мислам имаат обврски кој за шо го распоредиле ама може и воопшто да не работат.
Криси: Во демократијата власта е кај народот а не кај кралот!
Жаре: А ти како знаеш волку македонски, тука ли имаш живеено, нешто у амбасада?
Криси: Одев на курс за македонски јазик и научив течно да го зборувам бидејќи веќе 4 години бев посветена да ја разбирам комуникацијата на татко и што он ја остварува преку тој јазик.
Зоран: Му ги слушавте телефоните?
Криси: Ехее веќе 4 години активно. Имаше и порано низ историјата обиди, но кој ќе го фатеа го погубуваа за шпионажа одма!
Жаре: Доста ризична професија.
Криси: Некој ако има потстрек ќе го работи и тоа.
Криси: Има и уште една втора работа што ми е потребна.
Зоран: Да ми спомна нешто...
Криси: Да, ама не можев по телефон за тоа... Сепак се работи за дете... и моите не би ме спасиле за тоа. Мене ми е потребен документ што ќе ја докаже смртта на Лилето официјално дека умрела во Аргентина, документ издаден од аргентинските институции, болница, полиција, знаеш тоа како оди... Ми треба документот да го држам во рака!
Зоран: Имам тим шо ќе се погрижи за тоа. А за него?
Криси: За него - рече вртејќи се спрема мене - за него, ќе ти кажам накнадно ако е потребно.
Јас кога го слушнав тоа, првите 5-6 секунди не можев да верувам шо слушам!!!
Жаре: Ти ќе ја убиеш Лилето? Мислам... ќе ја нарачаш?! (А можда и мене си реков во памет)
Зоран: Ќе нарачам да се направи некоја сообраќајка нешто, не мора она да умре, може само да пишат дека умрела. Може ли така?
Криси: Абе сега... може ли? Ни треба да ја нема! Најарно комплет.
Зоран: Добро, ете чим така.
Откога сфатив дека падна нарачката и Зоран се нафати после тоа отидов, божем до ВЦ, ама тихо ја отворив влезната врата и заѕвонив нервозно неколку пати брзо на ѕвончето, па се направив дека ја отворам вратата и дека разговарам со некого.
Жаре: Тато, оди мрдни ја колата овој комшијава па пијан е дојден...
Тато излезе од куќата, оставајќи ја Криси сама со мене и со човекот.
Јас излегов од дома и отидов да ја барам Лилето оставајќи ги Човекот и Криси сами дома. Најјако е што кога излегов на улица доле Зоран воопшто не ни беше на маало.
По некое време...
Зоран: Сине... Лилето умрела.
Жаре: Како?
Зоран: Се возеле со овој шо го пратив од воено да ја однесе до кај мајка и и татко и во Буенос Аирес, и припукале тоа со рафал кон колата и ја убиле. Шоферот преживеал и рече дека му било чудно шо тие шо пукале ги слушнал дека зборуваат на македонски, некои од нив вика дека ги познал. Те бара некој човек на телефон.
Човекот: Жаре, некој мораше да се врати таму, сепак се врати, ја чекаа таа со парите.
Жаре: Ќе те најдам и ќе те убијам па кај сакаш биди. Цел живот ќе те барам и ќе те отепам!
Човекот: Жаре, јас бев таму, бев во болницата, ја реанимиравме Лилето, преживеа, нема трајни последици, ќе си дојде дома, татко ти не знае уште. Тука им треба потврда од смрт. Ја имаат. Не знам дали ќе свршат многу работа оти секако сите у болницата знаат, и знаат и на одделење и овие од полицијата тука најверојатно до утре ќе ја повлечат потврдата. Болницата више испрати известување дека пациентот е реанимиран.
Жаре: Кажи ми, ме интересира, ја лажиравте смртта или она стварно умре?
Човекот: Имаше изгубено многу крв, и почина од прострелна рана, тоа пишува во наодот што е и вистината, ама отпосле беше запрено крварењето, трансфузијата беше во тек веќе и само ја реанимиравме.
Жаре: Добро. Ја на овој не му кажувам, ама секако сигурно ќе разбере. Тие ќе му кажат.
Човекот: Не му кажуј да не ја нарача уште еднаш, или тебе нешто да не ти направи, оттука ќе ја пратиме директно кај нејзините, да не надојде уште некој.
По некое време...
Зоран: Лилето преживеала сообраќајка.
Жаре: И? - реков правејќи се наудрен.
Зоран: Ќе си поседи кај нејзините и ќе си дојде.
Жаре: На оригиналното име и презиме?
Зоран: Да де, па не е ништо страшно....
Криси... хммм... си отиде дома у некоја форма.
Добро, заклучокот беше логичен... но сепак за нив можда поарно ќе беше Криси да стасаше пропранолизирана... ама јебига. Битно таму им е.
...
Да разјаснам и расчистам...
На почетокот на 2001-ва година јас, заедно со тогашниот привремен посвоител специјалец по професија и пријател на Зоран Ѓуров кој му бил него надреден во војската и се нафати да биде посвоител за пари, отидовме во Аргентина бидејќи мама и тато не можевме долго време да ги добиеме на телефон а требаше да дојдат за Нова Година. Жаре не дојде со нас, бидејќи имавме информации од тогашниот Зоран дека таму би можел да биде ликвидиран. Кога се возевме со кола од аеродром до станот на мама и тато од кола зад нас почнаа да пукаат врз нас. Специјалецот возврати од отворениот прозорецот додека јас го држев воланот. Во еден момент од десната страна видов паркирана кола со луѓе внатре (меѓу нив беше тогашниот Зоран Ѓуров или уште некој негов двојник) и еден од тие испука рафал од автоматска пушка. Еден куршум ме погоди во клучната коска. Погоди крвен сад и почнав обилно да крварам. Веднаш бев пренесена во болница во Аргентина, каде пред операционата сала изгубив свест. Потоа кажаа дека сум доживеала клиничка смрт и ме реанимирале. Така да, да се расчистиме – Дали бил успешен атентатот? – Да, бил!
Но сепак, преживеав, па така мораше да смислат ново решение.
Следното решение го видоа во законска разврска за нешто што државата не е надлежна, ни тука, ни таму. Имено бракот помеѓу мене и Жаре склучен во 2000-та година е со потпис и печат на тато, што претставува исклучиво кралски документ кој не е во надлежност на државата, и помеѓу тогашен Зоран Ѓуров како татко на Жаре. На истиот документ сме потпишани и јас и Жаре бидејќи тоа е своеволен доброволен брак. Но сепак од правен аспект на Р. Македонија кај тогашниот Зоран Ѓуров има кривична одговорност за малолетнички брак за кој дал согласност заради тоа што за детето за кое одговара нема наполнети 16 години. Не би бил никој крив доколку наместо Зоран Ѓуров се потпишал Панче Леов, бидејќи неговиот потпис и печат претставуваат царски документ и така Р. Македонија нема надлежност. Но Панче се потпишал тек во Аргентина заедно со дедо. Значи тука не правиме муабет дали бракот е легален. Имено брак помеѓу мене и Жаре се има склучено неколку пати и тука и во Аргентина и на друго место. Но тоа не е ни граѓански, ни црковен брак, туку исклучиво царско-кралски.
Но бидејќи и двете држави и Р. Македонија и Аргентина се водени од крајно правно неписмени луѓе, Зоран Ѓуров го испратил својот оригинал до надлежните институции на Аргентина за да пријави илегален малолетнички брак, а овие пак таму покренале дело против мама и тато и му барале на тато ако сакал да не оди во затвор да се изјасни дека документот е фалсификат, тато се изјаснил дека е оригинал и дека тоа е неговиот потпис и печат по што овие покренале судски процес. Единствениот кај кого всушност постои кривична одговорност и ги пречекорил овластувањата кои ги имал по закон е тогашниот Зоран Ѓуров но како инстанца на државата тој е единствениот врз кого нема репресија.
Да расчистиме уште една работа околу овластувањата. Јас и Жаре имаме царски односно кралски овластувања уште од деца, и можеме да потпишуваме акти, а тоа е така од 1990-91 година кога е настанат првиот брак. Имено јас првиот документ го потпишувам со отпечаток од прст во странство. Земете во предвид и за време војната врз островот јас и Жаре сме во пакт со дедо кој ни е сојузник, заедно со еден од двата најголеми победници во Втората Светска војна, па така на документот за склучување сојуз и јас и Жаре сме потпишани.
Да расчистиме и една трета работа што се тиче Криси. Она ги слушала разговорите на тато на македонски. Да ги слушале ќе знаеле дека сме живееле со месеци во Аргентина и дека наместо едно влегле две деца, а да гледале ќе ме виделе и кога мама и тато ме однесоа на работа и ме прошетаа по целото министерство. Шо би рекол дедо за конкретната работа „Синко, овие сите се послепи и од мене.“ И толку многу да слушала и да ги разбирала разговорите сигурно ќе спречеле 4-5 брака, ќе разбереле дека се шетавме по цела Аргентина и одевме на кампување, ќе разбереле и каде колку и за што пари се плаќаат... Ама не можеле да разберат од причина што најважните разговори тато и дедо ги правеа на сателитски телефон а ако во моментот тато немаше сателитски телефон, а требаше да се разговара за некоја работа која не треба да се знае идеше лично до каде треба. Единствено нешто што можеле да чујат е како едно бебе првпат вика „мама“ и „тато“ по телефон оти ја научил да вика нејзиниот Жае. „Жае“ беше бил третиот збор што го научив на неколку месеци.
ДЕЛ 3 од 5.
Но не беше само дека Р. Македонија јавуваше негде. Јавуваше и Аргентина.
Жртви на фашизмот
Лиле:
На неполни 40 дена после моето раѓање тато и мама поради информација дека ќе бидам киднапирана од другите благороднички аргентински лози ме кријат и ме оставаат во домот на дедо Димче. Димитар Ѓуров и неговата љубов Виола се всушност мои дедо и баба по документи бидејќи тие му се посвоители на мојот биолошки татко кои го посвоиле кога тој имал 17 години и бил во Белград.
Првите месеци после моето раѓање еден колега на дедо Димче, инаку воено лице на Германија, ме однел кај нив дома во Германија за да ме спаси од благородничките лози од Аргентина да ме киднапираат од моите родители и од домот на дедо Димче. Потоа мама и тато дојдоа кај него во Германија и таму останавме да живееме некое време. Еден ден куќата беше опколена од германската полиција и аргентински фанатици припадници на благородничките лози. За овој напад разбрал вистинскиот татко на Жаре Зоран Ѓуров, па заедно брат му Евгени и со Жаре дошле во Германија за да не извлечат. За да не ме пронајдат полицијата и фанатиците, мене и Жаре не качиле високо во куќата од надворешна страна во еден црн отвор. Во еден момент сум гугнала нешто, па Жаре за да ме спаси морал да ми стави рака на устата и така да ме држи долго време додека фанатиците што се качиле проверат и да се уверат дека нема никој во отворот. Потоа разочарани од неуспехот во потрагата си отишле и полицијата и фанатиците. Ние останатите сме се вратиле за Македонија при што јас повторно сум била прокриумчарена исто како на одење.
Ова Германија кога го разбрала не и се допаднало, па нешто малку покасно премина кон одмазда врз нас. Германија како Германија ни ја покажа својата суровост во полн сјај. Имено тато му јавил на дедо Панче дека Германија за неколку часа ќе изврши бомбардирање на цела територија на Македонија со хемиско оружје. Јас и Жаре заедно со дедо Панче и баба Петрана се засолнивме во еден бункер каде останавме се додека беше безбедно да излеземе. Малку понатаму беа засолнети и жителите на Ораовец.
Во исто време дедо Димче со дел од останата фамилија нашол засолниште во бункер во Скопје.
Мајката и таткото на Жаре успеале да влезат во Грција на време.
Резултатот од ова е дека дедо Панче избројува по нападот севкупно преживеани 58 луѓе на територија на целата држава. Најдолго преживеаниот кој не бил засолнат издржал 5 месеци.
Германија игра крајно перфидно.
Па така неколку години подоцна преку мајка и ќерка соученичка на Жаре планираат терористички напади на повеќе објекти кои треба да изгледаат како истовремено да се случени од земјотрес во замена за да добијат германско државјанство. Меѓу објектите се каналите на потоците на Источната страна на Велес каде живееме, како и основното училиште на Жаре О.У. „Благој Кирков“. Очигледно целта им била наша елиминација во општ настан како и погоре за да се избегне директната одговорност, а со тоа и одмаздата. Овие напади се спречени благодарение на Жаре кога со чичко му ги нашле плановите за напади во станот на соученичката чија мајка претходно е фатена во обид да го ограби дедо Димче, настани за кои беше известена АРМ.
Уште понатаму низ времето постои уште еден обид на Германија за некој вид на одмазда спрема царството од Ораовец. Тоа е т.н. Десант на Ораовец кој е завршен целосно неуспешно и сите виновници се изведени пред судот на Ораовец.
Очигледно може да се заклучи дека Германија преку мене всушност му се одмаздува на мојот дедо крал кој не сакал ди ги штити фашистите и нацистите и им ги рапортирал на антифашистите.
Но Аргентина и Р. Македонија не запраа тука. После тоа преминаа кон мое незаконско посвојување. Имено изведоа привремениот посвоител да ме даде на посвојување на поранешните хранители. Тоа е статусот и денеска. Иако денес успеале да изништат до степен во јавните книги да биде запишано дека хранителката ме родила во болница (за тоа каде точно сум родена во друга прилика).
Имено после склучувањето на бракот требаше да се реши мојот статус за некако да се изведе да си живееме заедно со Жаре мирно и безбедно. Бидејќи не беше можно да ме посвои тогашниот Зоран Ѓуров како свекор, а нејќеше ни тогашната Дафина, баба му на Жаре, за пари се нафати специјалецот. Но бидејќи на двете држави нашиот брак им бил против интересите, во Аргентина поради нелегалниот процес врз мама и тато за малолетничкиот брак нив им било одземено правото на родители. Знаете кога постојат и се познати родителите и ги има на извод, т.е. на МКР тие одлучуваат поради сплет на околности кој и како ќе се грижи за нивното дете. Доколку го изгубат правото, тогаш Социјална служба по закон мора да се труди да обезбедува редовен контакт меѓу детето и биолошките родители. За ова да се спречи морало да се заведе дека хранителката Билјана ме родила.
Малку пред тоа инстанците хранители го изгубија хранителскиот статус врз мене поради негрижа и запоставување на дете кое двапати заврши на операција на глава и во кома, но сепак Владата на Р. Македонија ги виде нив за најсоодветни посвоители иако и двајцата во тоа време беа невработени. Без оглед на тоа што мама и тато биле контактирани по законска обврска и не дозволиле мое трајно посвојување, сепак поради нивниот одземен родителски статус грижата за мене паднала на државата.
...
Зоран Ѓуров: Готово поминало тоа на Влада, од денеска натаму врската со тие е целосно прекината, она ќе си биде тука кај овие. Тие више не можат и да сакаат да се мешаат. Не одговараат више никако за неа.
Жаре: А како тоа? Нели треба да дозволат? Оти би дозволиле?
Зоран Ѓуров: Многу се мешаа, исправаа тука криви дрини. Они од оттаму од 10.000 километри повише знаеле шо чини, шо не чини. Само ние добро изигравме, прво таму нив ги средивме, да не можат да прават проблем, да си ги регулираат нивните, па после ние воа тука шо ние го средивме. Сега ќе си се стабилизира ситуацијата и по 5 години од сега кој ќе памти како било. (Нормално и тука алудира на генерално пропранолизирање преку водоводот оти не е јасно колку се народ треба да заборават што се случило). Женава шо ни бркаше работа мене и на чичко ти Зоки, кога ќе помине мандатот на Владата ќе си се врати таму откај шо дошла од министерството... и никој нема да ја разбере.
Жаре: А таа како се вика?
Зоран Ѓуров: Некоја си Николина, Николина Перчинковска... нешто на „П“ беше тоа презимето нешто терсене. Се мислам дека чичко ти Зоки така рече. Не ни прашувам многу не се интересирам, само сакам да биде завршено. И тие да немаат више мешание.
Жаре: Аха.
Зоран Ѓуров: Сега се гледа дали може некако и тоа забраната за влез да им се продолжи ако има некој начин... ама тоа нешто чичко ти Зоки вика дека не било многу веројатно дека ќе му успеело, оти со посвојувањево го снемуе основот за забраната. Ама како и да е. Тоа ќе му ја мислиме отпосле.
...
После ова тогашниот Зоран Ѓуров нарачал да се запали одделението на ЦСР Велес.
Овој муабет Жаре го слуша механички и поима нема која точно била Лилето од претходно пропранолизирање, он знае дека се спомнувала Лилето, но не го памети односот меѓу нив. Што се однесува на мене, и јас не го паметам него, а кај хранителите процесот на посвојување се држи во тајност а јас за него немам поима бидејќи всушност не сум ни свесна дека тие таму во куќата во која живеам во моментот не ми се родители.
Но бидејќи нели преку хранителските семејства парите државата само ги пере, па така и хранителите, сега посвоители не добиваат пари од државата за тоа што ме чуваат. А не им праќа ни тато со оглед на тоа дека во Аргентина се изолирани. А тоа не може да биде добро.
Е тогаш посвоителите, а претходни хранители од црвената порта тргнуваат сега они да ме омажат во малолетнички брак.
Ми дале некоја дрога за спиење и ме затвориле во соба на вториот кат од куќата со поглед на источна страна и ги чекале сватовите. Ни мање – ни више за сватови успеале да пронајдат Цигани од Ѓерманија!!! Бидејќи и хранителите се инстанци ова сигурно било нарачка, а и по примерот на Зоран Ѓуров они не би оделе во затвор - една ли свадба имало кај Циганите.
Но една школска на Жаре чија баба живееше на таа страна разбрала дека се подготвува свадба и му кажала. Жаре заедно со повеќе од половина одделение и други деца заедно со еден припадник на обезбедувањето на Ораовец кој денес во Велес за него се вели дека не е познато кај му е гробот, и со најверната наша ораовска гарда од Дуро, Муро, Леа и уште 30-тина други упаднале во дворот каде веќе биле гостите. Таму од гостите како што и природно следува кога станува збор за синџирот на исхрана - не останало ништо. Единствена преостаната бев јас кога Жаре ме најде во собата сеуште заклучена.
После овој хоророзен настан го викнав дедо да дојде. Дедо дојде со 200 души гарда во една куќа под црквата Св. Спас каде што бевме јас, Жаре, мама и тато. Во одбрана на честа на внуката, бракот и лозата тргна нова репресија за Р. Македонија. Тоа е времето порано наречено „Кога Аргентинците палеа“. Се разбира исто така ништо од ова се нема случено. Се е реставрирано и ревитализирано. Сите си се живи.
Финалниот удар беше замислен да се случи на начин што и во Р. Македонија и во Аргентина ќе се случат државни преврати. Во Р. Македонија требаше царската лоза да удри по државата, а во Аргентина Перонистите да и направат преврат на тогашната власт поддржана од кралската лоза.
Во тој момент веќе јас и Жаре пак не се паметиме меѓу себе, земете во предвид дека меѓу сите овие настани редовно има пропранолизирање.
Овие преврати се целосно организирани и оркестрирани од тогашната власт на Р. Македонија и тогашната Перонистичка опозиција на Аргентина спонзорирана со тие 7 милиони, а изведена со инстанци наменети да изиграат секој своја улога. Јас и Жаре бевме жртви на процесот.
Почна од кај нас.
Имено додека Жаре бил на школо дошла ДБК да го евакуираат бидејќи имале сознанија за напад од „Маџарот“ или тогашна инстанца – специјалец на Зоран Ѓуров, член на тогашната новосоздадена терористичка организација „Нова ОЗНА“ од Куманово. Местото за евакуација беше моето основно школо бидејќи и јас како царица сум била под смртна закана како што кажаа. Во тој процес специјалецот ликвидирал две деца (нормално после инстанцирани, сега сите се на број, сега никој не фали), соученици на Жаре со снајпер. Жаре успешно бил евакуиран и беше донесен во училница на вториот кат во моето основно школо „Ј.Х.К. Џинот“ каде што го чекав. За кратко време откога се запознавме дека сме маж и жена, се заљубивме сместа у места. Не чуваа АРМ и ДБК кои чекаа да го одбијат ударот. Маџарот нападна уште со двајца, меѓу кои едниот беше и претходниот мој посвоител-специјалецот. Сите тројца беа елиминирани во дворот на школото. Војската и службата ни се покорија и оттогаш натаму ја признаа нашата власт и ни се обраќаа со цар и царица. Во тоа време војската ги научила и другарчињата и наставниците на школо да ни се обраќаат така. Нас тоа ни беше малку како да глумиме во народните приказни па ги ослободивме од таквото ословување. Сепак војската продолжи да ни се обраќа со „Честити царе“ и „Честита царице“. Следните денови животот ни продолжи нормално иако војската цело време не обезбедуваше.
Во меѓувреме инстанца на Панче Леов, дедо му на Жаре со инстанци на мама и тато во улога на стар цар и татко крал и мајка кралица на малолетните наследници отишле во Скопје на церемонија на која се менува Уставот на Република Македонија. Овој акт е класифициран и тајно издаден во Посебен Службен Весник - ПСВ. Така официјално или тајно како сакате јас и Жаре стануваме Цар и Царица на Република Македонија, која се преструктуира во демократска монархија или демократска диархија, бидејќи нашата желба е ние двајцата да владееме под еднакво односно за секоја одлука да биде потребна двојна согласност или 50/50. Инстанците на мама и тато поради можност од атентант ни е кажано дека веднаш морале да си отидат за Аргентина, а ПСВ-то дома ни го покажа дедо Панче.
По 2-3 дена додека јас бев во домот на хранителите експлодираше бомба од која се скршија стаклата на прозорците и парче срча ми се забоде во вратот. Бомбата ја наместила нова инснтанца на дедото-посвоител, во канта од сирење која служеше за ѓубре во дворот, а бомбата кажаа дека му била останата од ЈНА. Војската заедно со Жаре ме пренесе итно во Скопје каде бев спасена. И на долната главна улица под куќата на Жаре исто така била наместена бомба но таа нешто неуспешно експлодирала. Иако и тогаш се викаше дека била претерано далеку.
Следните денови инстанцата на дедо Панче ни кажа дека Велика Британија и објавила војна на Р. Македонија со ултиматум за потпишување на безусловна капитулација. Бидејќи ние не го прифативме ултиматумот, ја знаевме стратегијата и имавме сојузници, бевме киднапирани и затворени во објект на Водно додека инстанцата на Панче Леов отишла и потпишала капитулација во Белград.
Кога деновиве се присетивме на договорот ни текна дека Зоран Ѓуров вика „7.000.000 долари“...
Си седиме и си правиме математика и никако не ни излегува пресметката...
Жаре:
Никогаш не се спомнале толку пари. Никогаш! Имало, се спомнувале 250.000 долари, 100.000 марки, ама никогаш не се спомнале 7.000.000! НИКОГАШ! Тоа беа превише пари за било кога. Дедо Панче сам кога си ценеше колку вреди во пари имотот шо го имал обично беше нешто под половина милион евра. Тоа беше он колку си ценеше, јас и тета ценевме далеку под тоа. Некако тоа не изгледаше реално. Половина од нивите кои тврдеше дека се негови беа национализирани, беа на државата итн, итн. А реално земено едно е колку тебе нештото ти вреди, сосема друго е дали тоа можеш да го продадеш, дали некој би ти го купил и колку ќе добиеш на пазарна цена. Многу параметри се потребни за да претвориш имот во кеш. И обично сите луѓе сме доаѓале до заклучокот дека „земјата не е арамија“ и никој ништо не продавал, што генерално земено е исправна работа. Ние не сме продавале ама државата сепак национализирала и зимала. Како и да е, сепак 7 милиони се превише пари! Нарочито кога ќе земете во предвид дека 7.000.000 стоеја на малата маса кај нас во салонот. Зборуваме за кеш. Гледате таму еден милион во денешно време Камчев со Боки го изброја на телевизија притоа кажувајќи дека тоа било севкупниот кеш од банките... Знаеме ние дека Р. С. Македонија има 5 милијарди евра буџет, се е тоа ветер и магла, кеш во оваа држава има многу малку. Значи кога се кутка власт, кога се прави државен удар за тоа треба црн буџет, а тоа се пари во кеш, не во хартии од вредност да си го избришеш газот со нив!
Зоран тогаш спомна дека имало поддршка од Белград и од „тие од кај татко му“.
За Белград ќе да е точно оти од негдека морало да произлезат парите, а ние, па и дедо Панче порано рака на срце никогаш во животот не сме живееле како милионери, така да повише делува дека пропрале некои пари, што е многу веројатно да се од златото на Југославија, тоа пореално изгледа.
А делот за поддршката од кај „тие од кај татко му“ ја подразбира Русија, татковината на маќеа му Виола. Русија била покровител на империјалистички заговор во кој сите останале живи а за нив немало ништо?! – Не, тоа е надвор од доктрината, и надвор од вообичаената пракса. Обично Русите не задираат длабоко, надгледуваат, ја признаваат оригиналната страна, ја поддржуваат и толку. Башка се, беа и сојузници. Каков интерес би имале они да сменат страна? Да купуваат пченица од Аргентина? - Не, Аргентина се едни од најголемите производители, ама Русија е прва... друго што? Башка се сигурно повеќе би се испазариле со синот, т.е. со татко и на Лилето што и е син по документи на баба Виола, отколку со овие тука. Не, тоа нема смисла. Во Русија истата гарнитура е на власт од тогаш до сега. Тоа е безвеза. Никој не вика дека немало поединци предавници и таму како и сегдека, но како главно политичко стојалиште нема ни логика ни разумност.
Лиле:
Американците ќе рече некој... Не, нема смисла. Дедо, биолошкиот татко на тато, е тој шо 4-пати е поддржан официјално од САД против Перонистите, плус таму живеел и учел, а и они беа сојузници. Не, не се Американците... некој друг... од Британците нема никој, кој би можел да биде... На кого би можело опозицијата на Аргентина да му игра улога да дојде на власт?! И да ја задржи власта? Која држава го има тој интерес?! Тоа прашање е прашањето за милион долари, или во случајов за 7.000.000 долари.
Единствено што ќе начнеме е дека Криси е со потекло од Германија.
А Криси е Перонистка. А Перонистите се љубителите на Фашистите. Што љубителите бре... СПАСИТЕЛИТЕ!
После исплаќањето на овие 7 милиони и таа нелегитимна капитулација со злоупотреба на службена положба и пречекорување на овластувањата, Југославија, да, да Југославија, мислите дека е распадната во тоа време, ама функционира, замислила дека за тие пари јас и Жаре сме своина на држава, како имот знаете. Не киднапираа и не затворија каде ни објаснија дека ние како своина на државата ќе бидеме пуштени тогаш кога државата ќе сака. Тоа во превод значи не поробиле, оти по дефиниција робот е сопственост на господарот, во случајот за господар се самопрогласила Југославија. Од местото избегавме со помош на еден доктор кој со болничко комбе по наше барање не извози до Ораовец. Таму наидовме на инстанца на Панче Леов кој не беше на наша страна туку на страна на Југославија. Местото беше опколено од војска на Југославија која вооружена идеше по нас и ни викаше да се предадеме. Јас и Жаре избегавме во скривница во една пештера. Војската ја обиколи пештерата и викаа „Не пуцајте, морају да буду живе, они су све што имамо!“ Е откога укапиравме дека нема да не убиваат ја изодивме целата пештера за да испаднеме на другата страна. Но изгледа и тие знаеле кај е излезот, па и таму не дочека војска. За да не натераат да се предадеме ја изведоа една од најхоророзните, најгрозните, најгадните и најбизарните работи што човек може да ги смисли.
Прво во пештерата ни пуштија волци како симбол на царството на Жаре. Но јас и Жаре како мали израснавме со волците и не знаеја по мирисот па нејќеа да не јадат. Потоа ни пуштија змии како симбол на моето кралство, ние влеговме во едно пештерско мало езеро, а змиите дојдоа по нас во водата. Ама додека бевме мали тато не учеше како се фаќаат змии и како змиите да те научат и да не те каснуваат, па така и овие змии само пливаа околу нас но не не јадеа. На крај инстанцата на Панче Леов се качи до влезот/излезот на пештерата и пушти од тегло скорпии и рече „Како ќе им даде Господ – така!“ Кога мислевме дека тука е крајот, видовме светлина кон еден излез на пештерата и тргнавме натаму. Змиите одеа пред нас меѓу скорпиите и ни правеа пат каде да газиме. Живи и здрави излеговме надвор. Војската на Југославија до тој момент беше елиминирана од нишката Жандармерија и надвор веќе немаше никој. Ќе прашате зошто од нишката Жандармерија? Во тоа време командант на Жандармеријата беше еден наш дедо, инаку роден брат на дедо Димче Ѓуров. Дедо Димче не е родено дете на Игно Ѓуров туку во куќата е оставен како бебе. Инаку е наследник на една царска лоза од едно избришано царство кое се наоѓало на тромеѓето на Р. Македонија, Бугарија и Србија.
Во Аргентина во декември 2001-ва доаѓа до насилни немири и промена на власта, т.е. на власт доаѓа перонистичката опозиција.
Нормално, на крај повторно следуваше пропранолизирање!
Во тие времиња додека сме двајцата со Жаре во основно школо, дедо Панче објаснува дека во Р. Македонија постоеле три царски лози: Ораовска, Струмичка и Тетовска.
Струмичката лоза ги киднапираше Жаре и една Лидија кога Жаре имаше 3-4 години барајќи 100.000 марки од Панче Леов или да ја предаде круната. Тогашниот Панче Леов одлучи да не ги прифати условите. Како втора опција Жаре ми се јави мене од Крива Паланка каде што ги држеле, па потоа јас му се јавив на тато па он го плати откупот. Потоа тато разбра дека во организацијата на киднапирањето имала учество и тогашната инстанца на Зоран Ѓуров. Оттогаш натаму оваа лоза не постои.
Тетовската лоза самата прекинала да постои поради јаловост (неспособност за пород).
Постоеше уште една - Штипска лоза. Таа немала никакви корени, ни историја, ни чест. Државата имено тргнала да состави вештачка лоза од една терористичка организација.
Инстанца на Панче Леов го донесува наследникот на лозата во зачеток по негова желба на двобој со Жаре во дворот во царската куќа во Ораовец. Така планирале откога Жаре ќе бил елиминиран јавно и чесно во двобој, тие да владеат царски со Македонија.
Овој не знаел ни мечот да го држи, па го изгубил двобојот.
Иако изгубиле, сепак не го прифатиле поразот и барале 2 глави за 1, па тогашните Панче и Петрана не сакале тоа да бидат нивните глави, па решиле да ги понудат нашите.
Тогаш нас не киднапираа и не затворија во подрумот во куќата на Панче Леов во Велес. На Жаре му е пуштен волк да се бори како гладијатор. Откако го совладал, дојде и ме ослободи мене од другата соба каде што бев дрогирана и бев заврзана на синџир за подот.
Потоа Жаре им се јави и се договори со нив да си ги земат главите на тие со кои се договарале оти он бил честит победник кој го предизвикале на двобој. Они се согласија.
Но следната инстанца на Панче Леов се погрижи самата да ја изништи и оваа неуспешна штипска царска терористичка лоза која беше уште во зачеток.
Неколку години после овие настани, еден ден државата реши да ги погребе Панче и Петрана на селските гробишта во Ораовец и таму да назначи нови наследници по странична кумовска линија што воопшто биолошки земено не беа ни роднини и таков пример во 11 векови во царството немало!
Ние разбравме од луѓе од селото и отидовме затскриени да видиме што се случува. Таму стварно се одржуваше церемонијален погреб, а воедно се спремаше и предавање на круната. Иако немаше некој во селото што не знаеше дека ние сме царот и царицата, сепак присуствуваа на тоа непоговорно.
Кога ние направивме скандал и се појавивме пред сите и официјално обезбедувањето го прогласивме за предавничко и самиот план го означивме за преврат и удар на царот и царицата кои тука пред нив на времето направиле традиционална свадба, тогаш обезбедувањето се подосвести и не гледаа во шок. Имаше еден припадник на фанатиците се самоуби пресекувајќи си го грлото пред сите. Тогаш Жаре праша како може на целото лудило со царството да му се стави крај! Шефот на обезбедување рече „Јас ќе ги убијам сите и на крајот ќе се убијам сам!“. Ние се договоривме и им рековме дека нема потреба никој да умира, дека целото село, сите кои биле на погребот се предавници, погребувале двојници и лажњаци, а ги немало нигде кога Жаре беше затворен како гладијатор да се бори со волк. Тогаш рековме: „ВИЕ НЕ ЗАСЛУЖУВАТЕ ДА БИДЕТЕ ВЛАДЕЕНИ, МОЖЕ СЛЕДНИТЕ ГЕНЕРАЦИИ ПО 20 ГОДИНИ, ОНИ НЕ СЕ КРИВИ ЗА НИШТО, АМА ВИЕ НЕ!!!“.
Потоа си отидовме.
Некоја година подоцна дојде прочистувањето на царството.
Така и ден денес единствена преостаната царска лоза во Р. Македонија е Ораовската составена само од Жаре како цар и само од мене како царица!
ДЕЛ 4 од 5.
Видете, не сите инстанци т.е. двојници се лоши луѓе, всушност имаше и такви кои беа спремни да умрат за нас, да убијат за нас, но како што можете да прочитате имаше и такви кои беа спремни и нас да не убијат. Сето тоа зависно од програмата на спонзорот кој ги нарачува. Од истите причини не сите инстанци јавуваа само во Белград. Имено имаше и на други места.
Па така...
Жаре:
...
Жаре: Дедо, тета ти ги смени апчињата.
Дедо: Дедо, грешка да не си? Да не не си видел убаво оти висок е фрижидерот?
Жаре: Битно ти заспиваш откога ќе го испиеш апчето.
Дедо: Епа ај за проба да и дадеме на баба ти да видиме дали она ќе заспие, оти ја ако се напијам како ќе знаеме?!
...
И баба се напи, и заспа, а по некое време тета призна дека ќе го предавала царството и ќе изнесувала документи за Словенија. Тоа и беше веќе втор обид, откога веќе еднаш имала пребегано за Словенија со царски документи, па дедо Панче ја вратил назад навреме пред да ги предаде документите таму и ја притвориле кај нас во касарна во Велес. Таму и рекле дека ако прифати да не се враќа може слободно да си оди за Словенија кај саканиот. Сепак како што се изрази во една прилика не ја прифатила понудата оти „Ќе ја изгубела титулата“, па меѓу љубовта и титулата ја одбрала титулата. Вториот обид за шпионажа дедо не и го прости.
Некоја следна нејзина инстанца која била поставена со години за главна на отсекот за информации од Р. Македонија на Словенија, заедно со војската на тогашна Р. Македонија, ме испукаа со „Црна Стрела“ (снајпер) во грб на 4-5 метри пред портата на дворот на куќата на хранителите на Лилето. Војникот рече: „Колку само плачеле од него!“. Претпоставувам дека реферираше на бомбардирањата, што баш докажува дека чим останал жив да зборува не ќе да страдал, а не ќе да страдала и неговата фамилија оти не нагласи дека одмаздата е негова лична. Само тие што му кажувале заборавиле да му кажат како и дојде до самото бомбардирање.
Јас тогаш преживеав со помош на Лилето со главата кај неа во скут, а потоа ми беше направена само пластична операција на градите. Сепак настанот не помина без жртви. Тогаш загина мојата полу-сестра по татко Јасна која ме носеше да ми покаже каде живее жена ми Лилето.
Во тие години на власт беа ВМРО-ДПМНЕ и беа многу удружени со Словенија, знаете тоа е оној период со газда Нини и словенечка „Крка“ кога дедо Панче не им го продал нив заостанатиот афион, туку на „Алкалоид“. Како што разбравме, целта била Жаре да не се присети и повторно да бидеме заедно, бидејќи така живее лозата. Страничните титули до тоа време веќе на сите им се укинати, или во превод немаше ни принцези, ни грофови, ни војводи, па така со смртта на Жаре, па и мојата која ќе следела која беше избегната бидејќи сестра му на Жаре застана врз мене и војникот ја испука нејзе, не би останал наследник, па замислиле дека тетка му на Жаре ќе стане новиот наследник кој ќе го продолжи бизнисот со афионот, државата повторно ќе го легализира неговото производство, а целата реколта договорно ќе одела за фармацијата на Словенија.
Ќе рече некој дека ако мене и Жаре не нема, се до 2020 година додека е дедо Панче жив и лозата би живеела враќајќи се титулата назад во права линија. Тоа е невозможно од причина што фамилијарна чувана тајна е дека вистинскиот биолошки дедо на Жаре царот Панче Леов, вистинскиот биолошки син на Асен Леов, бил убиен уште во почетокот на 1970-тите, а тој кој го заменил бил човек кој требало само да ја предаде титулата и круната на првородениот биолошки машки наследник што се случило дури во 1988 година кога се родил Жаре. Што се однесува до цар и царица на Ораовец, јас и Жаре имаме таму направено свадба уште како деца на која ги дадовме заветите и ги носевме круните на свадбената церемонија.
Жаре:
Другата моја тетка, т.е. нејзина инстанца, она со својот сопруг јавуваа на друго место...
...
Тета: Маме, ја и маж ми, ќе одиме да бидеме војводи во Британија, оти воа се тука нели на Жаре ќе падне.
Баба: Пане, слушаш ли ти воа?
Дедо: Шо тоа, шо кажуеш?
Тета: Тате, ни понудија со маж ми да одиме во Британија, таму ќе ни даделе имот и сами ќе си управуваме, ќе бидеме војводи.
Дедо: Вас ќе ви дадат, требни сте им со средно школо! А зошто тоа?
Тета: Епа така не одбрале.
Дедо: Па ако си била ти толку мустра за одбирање ќе те земеле таму за принцеза, шо ќе им е и овој твојов легачов?
Тета: Епа не знам ја сеа тоа тате...
Дедо: Тоа да го одбациш од главата, тоа е акт на предавство на нашето царство. Башка се само глуп човек преминува од повисока во пониска титула, од принцеза во војвотка. Обично луѓето со децении чекаат да им се даде шанса некако да преминат во повисока титула. Ваква глупост не сум чул досега!
...
Но тетка ми не го одбаци тоа од главата... едноставно да ти биле во договор со Бриџин, кој бил некој си британски агент. Па ми се јави тета да и ги донесам заветите од свадбата со Лилето она да ги прочитала. Јас и ги побарав на баба да ми ги даде, ама она првично ми рече дека тие не за изнесување. Јас и наредив како цар да ми ги предаде, но она ми рече дека ако сум неразумен, можат да ме сменат. Всушност не можеа оти сум единствен наследник, ама јас како дете тоа не го знаев. После тоа и дедо ми објасни дека протекувањето на точната содржина на заветите во рацете на непријателот е многу опасно. Потоа со баба напишаа лажни завети кои јас и ги предадов на тета. Дедо му се јави на некој од пошта и им го пренасочија домашниот телефон на тета да ѕвони доле на улица кај трансформаторот. По ова откога тета незнаејќи на кого му рапортира а му рапортираше на еден што знаеше англиски, дедо кога не му се допадна тоа што го чу како што обично следува им испрати еден дел од Бриџин во канта за сирење дома пред врата за предупредување. Тета потоа се јави да побара извлекување од Британската амбасада од кај нас, па фати да бега од стравови, ама ги пресретнавме на мотел „Македонија“, па дедо ја репресираше и ја стави на жолт картон. Оттогаш дедо ги стави под следење.
По неколку месеци тета ја повика баба нагости, што самото по себе беше симптоматично. Дедо ја наклука баба со некоја дрога и и даде да чита лажни информации за царството за таму ако ја дрогираат и ја испитуваат да дава „чало-бало“ информации. Баба отиде доброволно на таа контра-разузнавачка мисија, а јас и дедо извидувавме на терен, кај нив на маало. Само што стаса баба кај тета, дојде тетин со колата заедно со уште две коли од Британска амбасада. Сето ова беше фотографирано од еден Ораовски фотограф. Откако баба му рапортираше на дедо што ја испрашувале под дејство на дрога, дедо донесе заклучок дека куќата на тета е дувло на шпиони. Прогласот и официјализирањето на нивниот статус како „Издаици рода свога“ им беше прочитан на жителите на Ораовец, а потоа следуваше казната.
Бомбардирањата... Бомбардирањата се настанати, исто како и за островот, само некоја година подоцна, во 1997-ма како акт на одбрана на аргентинско-македонската лоза.
Но како дојде до сето тоа?
Па повторно мораше некој некаде да јави.
Жаре:
Се започнува секогаш со некоја организирана хоророза, грозотија, гадосија или бизарија планирана да биде изведена врз мене или врз Лилето, а најчесто врз двајцата. Овој пат другари од одделението во основно ми раскажуваа грозотии и гадосии за Лилето со цел да умрам природно. Најчесто целта е било кој од наследниците титулари: јас, Лилето, татко и да умреме природно од болка, бидејќи така е најбезбедно за да нема одмазда.
...
Другар 1: Вчера се собравме кај мене, ја и уште 2-3 од кај нас и од други одделенија... и ја викнавме оваа Лилето шо не се сеќава која е, шо ти била жена, и и викам ја „Ја сум Жаре, елај да те ебам.“ И ја измавав тука прво на масава, па после ја однесов на спалната. Па после и викам „Не сум ја Жаре, те лажев, он е Жаре“, па друг и вика „Јас сум Жаре“, па ај он една тура... хахахаха...
Јас го гледав другар ми запрепастено и моето лице почна да се искривува од болка.
Другар 1: Ме слушаш ли Жаре?
Јас не одговорив ништо.
Другар 1: Се заебавам, нема врска. Ми рече другар ми дека и да си умрел од шок од кај дедо ти Димче ќе те спаселе, и си викаме да пробаме... ама мене... сеа толку живееме и затоа ти кажувам.
Жаре: Не дојде Лилето?
Другар 1: Не бе, не. Како би ја убедил?! Другар ми вика дека он ја викал кај него, и рекол и дека е Жаре, ама не дошла. После другите деца и викале дека лажел. Некои другачки таму шо учеле со неа... Па рече ќе пробуел пак кога ќе била сама...
Жаре: Ќе го убијам.
Другар 1: Ќе ти помогнам ако сакаш. Ако не можете да се разберете нешто. Не можеш ли да му речеш да ти ја остави да не ти се меша?!
Жаре: Не. Мора да умре.
Јас и другар ми отидовме до кај другиот другар дома.
Жаре: Точно ли е дека си ја викал Лилето и си се правел дека си ја?
Другар 2: Да, па?
Жаре: И?
Другар 1: Ја му кажав дека не дошла тогаш, кога била со другарките...
Другар 2: Тогаш не, ама може ќе дојде, треба да ја начекам понасамо негде.
Жаре: Не може. Лилето е моја!
Другар 2: Па ако она не знае чија е, нејзин проблем. (Лилето не знае дека ми е жена бидејќи е пропранолизирана)
Жаре: Моја и ничија! Ќе ја убијам и нејзе ако треба!
Другар 2: И цел Велес, така ли?! Дај не заебавај.
Жаре: Секој шо ќе биде потребен.
Другар 2: Добро, ај не ми се слушаат глупости.
...
Повеќе не слушаше глупости, а не слушаше ни другиот. Беа неутрализирани.
...
Жаре: Тато, ми прават, ми зборуваат работи, оти сум опериран од срце, да ме удри инфаркт и да умрам.
Зоран Ѓуров: Па не им верувај ако не ти изгледа реално нешто де.
Жаре: Ама не е толку нереално.
Зоран Ѓуров: Дај пример.
Јас му раскажав што ми се случило со другарите.
Зоран Ѓуров: Мене ме најде еден шо му дадов 1.800 марки за моето досие. Рече дека овој проект да умреш природно од болка се водел од конзилиумот на доктори од Државна Болница... кај шо работел некогаш дедо ти... Димче.
Жаре: Аха.
Зоран Ѓуров: Ја не знам таму како да се влезе.
Понатаму открив, иако пропранолизиран, дека тато не е тато, туку дека е некоја инстанца.
...
Жаре: Абе тато, тебе како те пратиле да ми бидеш татко? Те направиле пластична операција а претходно викаш дека ти умрела фамилијата.
Зоран Ѓуров: Да.
Жаре: А каков доказ ти најде тие дали и кога умреле?
Зоран Ѓуров: Па бев на гробишта таму.
Жаре: Ама тато, ако ти нејќеш да ми бидеш татко и си отидеш, тогаш шо?!
Зоран Ѓуров: Па ќе ме најдат и ќе ме убијат вајда.
Жаре: И шо? Ти немаш шо да изгубиш по ваа варијанта, ти си последен од твојата фамилија, прикаската е толку глупа и не држи вода шо ти можеш дури и да сакаш да умреш за да си отидеш кај твоите горе.
Зоран Ѓуров: Па тоа не го размислиле вајда, мислеле дека ќе бидам благодарен шо сум добил втора шанса.
Жаре: Ама ако фанеш некоја кривина мора да има нешто да те држат. Шо би било тоа?
Зоран Ѓуров: Не знам, ништо немам вака некој криминал направено да речеш... па да ме затвараат.
Жаре: Епа тогаш можно е твоите да не се умрени, само можно е и нив како и тебе, и мене, и на Лилето да им е дадено нешто да те заборават. Може и нив им рекле дека си загинал негде и ги однеле негде или и они сами си отишле. Имало ли каде да си одат? Оти да би биле живи, така ќе можат да те уценуваат.
Зоран Ѓуров: Ммммм... Мајка и на жена ми е од Хрватска, таму имаат куќа во Сплит вака на плажата. Да се јавам таму да прашам.
Жаре: Ама од говорница.
Зоран Ѓуров: Ако не може најарно да отидеме директно до таму ја и ти вака ко шо сме тим?
Жаре: Ја и ти сме другари, нели?
Зоран Ѓуров: Па можда татко и син не сме, ама сме другари.
Жаре: Епа да одиме вечерва?
Зоран Ѓуров: Ајде. Најди го на татко ти пасошот, тој кај стои?
Жаре: Еве го у фиокава.
Зоран Ѓуров: Епа ај тргаме и ја сакам да видам.
Јас и тој Зоран Ѓуров отидовме во Сплит рано сабајлето.
Он отиде до куќата и се задржа околу 20-тина минути. По некое време дојдов и јас.
Зоран Ѓуров: Тоа е детето шо ти кажував. Немам сега другари, он ми е најдобар другар. Се правиме заедно. Жаре, елај наваму.
Жаре: Здраво.
Зоран Ѓуров: Тоа ми е сопругата. Децата спијат. Сакам да ги запознаеш, имам машко и женско.
Жаре: Мило ми е шо сте живи.
Сопругата: Ти си Жаре шо си многу паметен и шо си нинџа и шо си не открил нас тука?
Жаре: Да.
Сопругата: Одете, вратете се, ти го давам маж ми, еве сега личи како татко ти, најдете ги тие шо ви прават лошо и нас шо ни направија. Нас ни кажаа дека умрел, не му се отворил падобранецот и не го нашле.
Зоран Ѓуров: Може ли да ја криете Лилето, она е во многу голема опасност? Да ја криете тука 2-3 дена додека ние таму за една недела ги средиме сите?
Сопругата: Ја лично ќе седам со неа 24 саати, ќе спијам. Уствари не спијам. Ќе седам до неа и ќе ја гледам. Мајка ми ќе ја заклучам. Никој нема да излегува од куќата и ќе ве чекаме колку ќе речете.
Зоран Ѓуров: Договорено.
Јас и инстанцата на Зоран Ѓуров излеговме од дворот. Таму не пречека еден човек.
Човек: Го пробивте протоколот. Сеа за тоа има казна. Знаете превише. Нема никогаш да се вратите во Македонија. Или барем не вака. Можда у сандак. Ако сакаат да ве земат и така.
Човекот беше неутрализиран.
...
Природно инстанцата на Зоран Ѓуров сакаше да си се врати кај своето семејство и да не се врати во Р. Македонија, но сепак веќе неколку години имаше друго семејство т.е. моето и во меѓувреме ме засакал и мене како свое дете, најмногу несеќавајќи се на неговите, а ја сакаше и бранеше и Лилето која беше во постојана опасност од хорорози, грозотии, гадосии и бизарии, па се договорија со својата сопруга прво да се вратиме во Р. Македонија да расчистиме таму терен, а Лилето да ја донесеме кај нив во Сплит, додека јас и он се вратиме од Р. Македонија и додека дојде татко и да не земе. Јас и Лилето останавме речиси една недела кај нив нагости во Сплит додека чекавме да дојде татко и на Лилето.
Лиле:
Но, наместо тато да дојде со авион како што нормално се очекува, стаса со воен брод за да не касни бидејќи аеродромот во Буенос Аирес бил затворен поради магла, па така стаса 2 дена пред планираното.
Кога се отпоздравивме со вистинската фамилија на инстанцата на Зоран Ѓуров, се качивме на бродот. Само што се оддалечивме неколку метри од брегот, настана силна експлозија и куќата одлета во воздух. Последно што видовме беше како луѓето ни мафтаа од прозорецот. Врз нас се разлетаа шрапнели од бомбата и остатоци од куќата.
...
Лиле: Нееееееееееееееееее! - викнав и паднав кај тато кој ме придржа.
Жаре клекна да се скрие на бродот бидејќи делови од куќата и шрапнели од бомбата летаа кон нас удирајќи и во бродот и во луѓето.
Жаре: Жива ли е?
Тато: Добра е, добра е, само се исплаши.
Куќата беше целата во пламен.
Жаре: Видовте ли, се спаси ли некој?
Тато: Не. Сите умреа.
Се спроведе истрага на местото на настанот и беше откриено дека плажата била претворена во минско поле. Иронично беше тоа што мините беа од аргентинско производство, оноа оружје кое Перонистите од Аргентина нелегално им го шверцаа на Хрватите за осамостојување. Единствено мините не биле сеуште сериски поврзани, очигледно поради тоа што не планирале тато да стаса два дена порано.
Очигледно беше дека целата работа била договорена помеѓу Р. Македонија, Хрватска и Аргентина. Проектот за кој зборува човекот, т.е. инстанцирањето е проект кој е државна тајна чувана од војската, Хрватска дозволила на нивно тло да направат воена зона, а оружјето го дала Аргентина. Со тој чин направија обид за убиство, мое, на Жаре и на тато, и во тоа време по документи официјално го убија и татко му на Жаре Зоран Ѓуров. Со тоа директно направија акт на: војна без да ја објават - што е прекршување на правилата и обичаите на војување, злосторства против човештвото сакајќи да изведат убиство, истребување на лозата, а со тоа се обидоа да направат и геноцид односно уништување на една група, во случајот две една кралска и една царска, злосторство на агресија користејќи ја војската на Р. Македонија со државна поддршка од Хрватска.
Потоа настана бомбардирањето на Р. Македонија од страна на Аргентина која инаку е нешто над 100 пати поголема. Војната ја водеше тато со одобрение на дедо. Беше употребена истата стратегија, командата беше водена од воен брод во Јадранско Море, а нападот беше од воздух. Запазени беа сите правила и обичаи на војување без притоа да се направи геноцид бидејќи бомбардирањето не беше селективно, потоа не беа направени ни воени злосторства (немајќи воени заробеници, убиства на заложници, грабежи или намерно уништување на градови и села што не било оправдано со воената потреба), потоа не беа направени злосторства против мирот бидејќи војната се водеше почитувајќи ги сите меѓународни повелби, договори и уверувања, не беа направени злосторства против човештвото (убивање, истребување, силувања, поробување, депортација и други нехумани акти), како и акти на злосторство на агресија (инвазија, окупација или анексија).
И во текот на војната на поранешните републики на Југославија целта им беше да направат геноцид со оглед на тоа дека во тато беше пукано со снајпер, но за среќа носеше панцир, а доколку успееја сигурно следна мета им бевме јас и Жаре. Кога си со умисла да го убиеш командантот на силите, неговите деца, свои благородници т.е. цар и царица - ти не планираш да преговараш и не планираш соживот со нив!
На терен војската на Аргентина не носеше автоматско оружје за да не се смета за окупаторска војска. Останаа на терен додека дојде ООН. После ова настана реставрацијата и ревитализацијата спроведена од Германија и Велика Британија, а со тоа и ништењето на овој историски воен факт. Вторпат по ред беше ништена војна која ја водела Аргентина после 1989 година.
Бидејќи Владата на РМ беше избегана, низ документите беше пронајдено дека наредбите и идеите за извршување на хоророзите, грозотиите, гадосиите и бизариите во голем дел доаѓале од група од 16 луѓе веќе прогласени за умрени од Југославија, кој во тој момент се наоѓаат на островот Св. Стефан во Црна Гора. Откако беа неутрализирани, островот беше бомбардиран од воените бродови на Аргентина. На враќање беше бомбардиран и брегот на Сплит каде се случи настанот со минираната плажа, што беше местото на почетокот на војната.
Жаре:
Кога викаме дека ние сме за нашиот народ... Тоа има конкретна филозофија кој народ се смета за наш. Општо земено македонскиот народ всушност скоро не постои. Не постои не поради бомбардирањата, туку поради кукавичлакот и перфидноста (педерско „војување“) на избраните власти. Нашиот народ, односно народот кој го сметаме јас и Лилето за наш е всушност населението во тоа време кое живееше или потекнуваше од Ораовец.
...
Татко и на Лилето: Жаре, ти и Лилето треба да се погрижите за вашите од кај вас. Само да ти објаснам, мал си уште, дека ти си одговорен само за населението на твоето место да го спасиш. Тие се ваши луѓе, другите си се на државата, она треба да се погрижи да ги згрижи.
Пред бомбардирањето во куќата на Панче Леов...
Жаре: Нашите ќе се евакуираат. Јас и Лилето одговараме за нив.
Дедо: Во скривницата собира 30 фамилии.
Жаре: Добро.
Дедо: Не е добро дедо, нема место за сите.
Жаре: Како нема, кога се 28 куќи?
Дедо: Ами и тие имаат некои мажени, женети деца.
Жаре: Ќе издржат, ќе се напикаат, нема никој да остане надвор.
Дедо: Ај тоа можда, ами роднините?
Жаре: Кои роднини?
Дедо: Од кај мене, од кај баба ти...
Жаре: За тие нема.
Дедо: Можеме некои да им речеме да дојдат покасно, за да има место за Трајче да влезат, па после тие шо ќе останат ќе се кријат негде надвор.
Жаре: Да ги издадам нашите за Трајче?! Не ги издавам за било кого!
Дедо: Дедо, тие ми се мене од сестра...
Жаре: Не. Во филозофијата е да се спаси само нашето население. Тие не се наши, за нив треба државата да се погрижи. Нас не ни е работа.
...
Замислете, во тоа време и Панче и Петрана Леови се инстанци, а и голем дел од роднините што ги спомнува се исто така инстанци. Интересно е таа негова инстанца пратена од државата каква цел има. Предавници да се изнапикаат и внатре да направат некоја субверзија и да ни го испотепаат целиот народ!
Години подоцна кога студирав правен факултет на „Европски Универзитет“ во Скопје еден професорот по уставно и меѓународно јавно право проф. д-р. Иван Бимбиловски, кој порано работел во ОБСЕ за овој настан рече...
...
Професор: Пред војната во Косово во 1999-та и тука имало... војна... не било војна... само бомбардирање било, не било вака баш класична војна, додуша најавено им било на нашиве, ама они не правеле ништо, не се спремале вака да речеш нешто да бегале, да се криеле по скривници... додуша кузнее и тие дали функционирале, ама дупка, тунел сигурно биле колку-толку употребливи.
Жаре: А кога тоа? Кој тоа? За шо ги бомбардирале? (Во тоа време не се сеќавам на ништо.)
Професор: Чекај сеа... ти од кај се твоите?
Жаре: Од Македонија, од Велес.
Професор: А роднини во странство имаш?
Жаре: Да де, нели тета у Канада шо ти кажуев (Во тоа време не сфаќам дека правам муабет за инстанца)
Професор: Аха... тоа многу среќа да сте имале... а роднини у војска имаш?
Жаре: Имам.
Професор: Е... чекај која година си?
Жаре: 88-ма.
Професор: Чекај, тоа тогаш си бил 9 години, треба да памтиш ако сте се криеле у скривница, не се заборава тоа.
Жаре: Не знам, не памтам.
Професор: Добро, муабетов ми беше дека...
Жаре: А кој бомбардирал, за шо?
Професор: Аргентина ја бомбардирала Македонија.
Жаре: Од другата страна на светот дошле да не бомбардираат, па на тие шо сме можеле да им згрешиме?
Професор: Не е така, нашиве се задрале таму, и тоа не вака за ништо да речеш па ај овие оти им се може. Нашиве тргнале да им ја убијат принцезата шо била мажена за некој наш тука. Ама нив око не им трепнуело и нашиот да загинел оти нешто не им одговарал, можел да им се меша у власта. И така си рекле „дај да ги расчистиме и да си тераме“. И направиле таму у Хрватска, не било тоа кај нас, ама нашиве од Армија отишле таму им поставиле бомба... и минско поле. Бомбата експлодирала и загинало семејството на тој нашиот, а он и жена му, оваа принцезава шо ти кажувам успеале да се качат на брод и се спасиле. Ги погодиле и нив, ама не им било вака нешто тешко, инвалиди од војната да останат. Е после тоа... нашиве си се направиле наудрени и си се вратиле во Македонија како ништо да не било. Ама овие се задржале некој ден додека направиле план и после тоа Македонија, овоа се шо гледаш тука е срамнето со земја. Ништо не останало. Не знам дали една зграда пречкртала.
Жаре: Па како сеа се постои? Овоа шо викаат ваа зграда е од пред земјотресот...
Професор: Абе каков земјотрес, се е воа градено после 1997-ма. Имав ја документи во ОБСЕ сум читал, овие нашиве абе, овие се надвор од секоја вера, ни кажале дека ќе ги бомбардираат, ни ништо. Ептен за да се спасат од меѓународен суд и прогон објавиле дека ќе ги бомбардираат 3 саати пред бомбардирањето и тоа објавата само на радио ја пуштиле. Кој слуша радио – слуша.
Жаре: Добро, а луѓево?
Професор: Дојдени се од околу.
Жаре: Од кај?
Професор: Од Петрич, од Сандански, Ќустендил, доле од Грција од Кукуш, Лерин... од граница со Албанија, со Србија шо имало села, се е прибрано, нешто дијаспора шо имало, и плус носен е народ од кај шо имало војни, конфликти, луѓе раселени шо седеле во кампови на Црвен Крст, само гледале да бидат белци и ги донеле тука, на местото на овие.
Жаре: А Аргентинциве шо, они нив кој ќе ги суди?!
Професор: Не, тоа е многу интересно од меѓународна гледна точка. Штета е што не го работиме.
Жаре: А оти не? Ја ништо не знам.
Професор: Абе не дека е тајна, војна не се крие, ама нашиве не им одговара да ја спомнуваат и документите од тоа време се пикаат под тепих, ама ти викам ја документи немам оттука, од ОБСЕ имам читано, ја тоа време не бев во Македонија. Овоа била толку чиста војна, најчиста на светот. Имало таму некој многу паметен, морало генијалец да биде тој, оние шо ги викаат ако си чул на англиски шо правеле „Piece of art in the war“, или „ремек-дело во војувањето“! Тој осмислил стратегија, им ги изодил сите чекори по сите меѓународни повелби, договори и не направил ниту една грешка по која би можело да му се суди. Дури си пресметал колку штета претрпел... знаеш колку муниција потрошил и такви работи, отишол во Владата, бидејќи нели власта тука избегана, се криеле, и си потпишал документ за воена репарација да си го надокнади изгубеното и потрошеното. И после тоа овие нашиве абе не можеле да зуцнат, и дури и пред ООН рекле дека немале шо да кажат и немале шо да се бунат, шо било - било.
Жаре: Тууу, па на тој можеле да му јадат... ај сеа да не кажам шо.
Професор: Е да, така е, по право е така, јас многу сум се интересирал за овој случај, ама многу малку податоци има. Сепак во фиока во Хаг они отвориле случај, ама немало дела во него. Знаеш како истрага која нема обвиненија. А тоа е и малку чудно затоа што судот во Хаг, можда со Сламков повише ви е работено по Меѓународно кривично право, не е ни надлежен за дела што се случиле пред 1 јули 2002 година.
Жаре: А ти ги имаш ли документите?
Професор: Ги имам само читано во канцеларија. Сакав копија, ама таму останаа.
Жаре: А кој бил тој од кај нас, мислам оваа принцезава за кого била мажена?
Професор: Не знам, и ја се интересирав, највише шо разбрав е дека е негде од Велес, а дедо му на тој бил цар негде од Велешко. Ама до имиња не дојдов. Затоа и го правам муабетов со тебе, гледам вака знаеш работи шо сме ги муабетеле, па си викав да не знаеш, да не си разбрал нешто.
Жаре: Поима немам. А тој цар, кај му е гробот?
Професор: Не знам, а сакам да разберам. Дедото не знам дали е жив, тоа се ќути не се зборуе, а тој младиот чим уште луѓе дишат у државава сигурно е жив, мада може си отишол кај тие од кај жена му.
Жаре: А како у исто време имало и цар и претседател?
Професор: Ги признала државата на башка документи. И за тоа сум слушал, тоа било уште од Југославија.
Жаре: Интересно. И ја сакам да ги прочитам документите.
Професор: Ееее, за тоа треба у ОБСЕ да се вработиш, па ја да ти помогнам, да ти кажам кај да бараш. Ама и таму ги немаат сите.
Жаре: А таму како се вработува?
Професор: Па може со правен, ама не знам колку често огласи објавуваат.
...
Некоја година потоа ОБСЕ отвори оглас, јас се пријавив, во референца го наведов професорот, но нормално не се улави да ме вработат, очигледно они не биле пропранолизирани, а баш бараа некој со право и со безбедност. Гарант немаше покомпетентен кандидат од мене.
ДЕЛ 5 од 5.
ЗАКЛУЧОК
Каква е ситуацијата денес?
Па во Аргентина се Перонистите на власт (нормално и Криси), и следната година се спремаат за избори. Пари немаат, бидејќи како што викаше дедо „од што не оди пропаѓа државата“, и еве пак се докажува дека таквата лабуристичко-националистичко-корпоративна политика води до колапс на државата. Денес се пред банкрот со инфлација од 60% и вредноста на пезосот како национална валута во однос на американскиот долар успеале да ја обезвреднат за 99%. На аеродром имаат паркирано терористички авион и претседателот е во недоумица како да тера по својата доктрина како како на времето што ги земале парите од фашистите кога ги прибрале, сега како да ги земат од терористите и да ги приберат. Или пак некој чвор од 7.000.000 да врзат со „непријателот на мојот непријател“. Сега ако Криси успее пак да им обезбеди пари може ќе успеат сега со аргентински Папа барем нејзе за терористичка светица да ја прогласат ако не ја прогласиле Ева за фашистичка на времето!
А да, и како тонеле во сиромаштија, глад и мизерија се сеќавале на најпросперитетните времиња на Аргентина во почетокот на 20-ти век кога биле една од најдобрите светски економии – времето кога власта била поддржана од кралот!
Денес таму живее цела нова инстанцирана као моја фамилија, но тоа не се нова Лиле, мајка и и татко и, туку инстанцирани мајка и татко со 4 деца што единствено имаат улога таму да држат некои си имиња и презимиња што им ги дала државата за некоја нејасна цел.
Денес во Македонија, пардон Република Северна Македонија, па Македонија ко Македонија. Пак мораат да јават во Београд, во Загреб, во Љубљана, во Берлин, во Брисел, во Лондон... кај треба, ние па држава ли сме?!
Додуша денеска во 2022-ра година е уште полошо од порано. Челик не и ни треба на С. Македонија рака на срце, може да им го вратат на Чиле топтан да го претопат и така да го вратат долгот, ама затоа пченица немаат. А замислете еден од најголемите производители на пченица е баш Аргентина. Ама они далеку ќе им се види Аргентина, па аргентинска пченица од Италија ќе купат, ќе отидат Италија да ги научи како се пакува и препакува, ама кузнее кога би имала и Италија за продавање.
Ама не е само пченицата, немаат ни млеко, ни зејтин, ни нафта, ни гас – НИШТО!
Ништо немаат.
Немаат ни јаглен доволно што иначе го имале колку за да прават струја – а сега и таа ја увезуваат по двојна цена.
Овошје и зеленчук имаме нешто од нешто, не е ко порано, ама имаме, ама тоа не е за нас – купус, парадајз премиеро за Русија го носеше.
На времето имало тутун па цигари штанцале во Дебарца и шверцале, ама Коле со законот за пушењето ги среди, а и рака на срце со коронава веќе со маските... пушење многу нема.
Со јагнињата растуравме низ времето до кај 2005-та година некаде и традиционално шо би се рекло по новинарски ги полневме италијанските трпези со свежо македонско јагнешко месо, ама во денешно време сточниот фонд на јагниња и овци освен уште троа по некој заостанат Албанец што не завршил факултет веќе нема кој да го одгледува.
На времето се гледало многу афион и свилена буба баш во Велес ради местоположбата.
Велес бил снабдувач со свила на цела Југославија, не џабе одма до реката Тополка беше и фабриката „Свилара“. Толку многу се произведувала свилена буба со висок квалитет што нашата држава и ја извезувала на Италија. А замислете според Бранко после распадот на Југославија, Р. Македонија ги изгубила пазарите – читајте: На Белград не му одговарало Р. Македонија да биде к*р фактор за текстилната индустрија на Италија!
Афионот се до 2000-та година беше дозволен за одгледување но потоа е забранет. Забраната настанува повторно заради борбата со класниот непријател – т.е. царската лоза т.е. ние да не се богатиме.
Во денешно време ни дозволени ни забранети стоки и производи не се одгледуваат во С. Македонија. А тоа е основата на секоја економија. Една држава економски е одржлива т.е. постои ако извозот го надминува увозот. С. Македонија се увезува, дури и парите, самите денари. Замислете ко по најголема случајност ни ги штампа баш Велика Британија. Тоа е еден од гарантите и столбовите на кои почива и сеуште постои оваа „држава“.
Ама главниот столб на секоја држава е народот – нема народ – нема држава!
Сега знаете ли зошто Путин вика дека ќе ја нема државата за 15 години?
Ама веќе за тоа е касно.
Денес тука сите роднини на Жаре се инстанци кои единствено постојат да ни создаваат проблеми по диригирање на државата, да не кодошат, тужат и се што државата ќе им нареди.
А единствено нешто што се бараше од двете држави и од целиот свет беше да живееме мирно и нормално.
Не не оставија на раат да живееме дури ни кога се преселивме во Сахара. Прво Р. Македонија не нападна со биолошко оружје, имено ни пуштија мутирани комарци по што завршив во Каиро во болница на трансфузија на крв од тато, по што го направија местото неживливо. Години подоцна разбравме дека овие од островот години потоа го нашле местото и го избомбардирале. Каков успех!
НЕ Е ВАЖНА НИ ТИТУЛАТА, НИ КРУНАТА, ВАЖНА Е ЉУБОВТА И СРЕЌАТА!!!
Бидејќи не е јасна нашата безбедносна ситуација односно ситуацијата на пишувачите на овој текст Лилјана Ацковска (Liljana Ackovska) и Жарко Ѓуров (Zarko Gjurov) и двајцата од Велес, Република Северна Македонија за тоа што ќе биде по објавувањето на овој текст, иако како цар и царица на Република Северна Македонија уживаме имунитет според посебниот дел од Уставот на РСМ, сепак ја користиме оваа прилика врз моќта и овластувањата според посебниот дел од Уставот на Република Северна Македонија издаден во Посебен Службен Весник на РМ, јавно да донесеме правен акт за помилување односно амнестија. Иако по ниту еден закон подолу споменатите не сториле никакво кривично дело, ниту се бараат по потерница, сепак ова го правиме од превентивни причини.
Врз основа на Посебниот дел од Уставот на Република Северна Македонија (објавен во Посебен Службен Весник) донесуваме:
АКТ СО КОЈ ПОТПОЛНО СЕ ОСЛОБОДУВААТ ОД ГОНЕЊЕ, ПОТПОЛНО СЕ ЗАПИРААТ КРИВИЧНИТЕ ПОСТАПКИ И ПОТПОЛНО СЕ ОСЛОБОДУВААТ ОД ИЗВРШУВАЊЕТО НА КАЗНАТА ЗАТВОР ИЛИ БИЛО КОЈА ДРУГА КАЗНА ИЛИ МЕРКА И СЕ ОПРЕДЕЛУВА БРИШЕЊЕ НА ОСУДАТА И СЕ УКИНУВА ПРАВНАТА ПОСЛЕДИЦА НА ОСУДАТА ЗА ЛИЦАТА:
1. Лилјана Ацковска од Велес
2. Жарко Ѓуров од Велес
3. Биолошката мајка на Лилјана Ацковска од Велес
4. Биолошкиот татко на Лилјана Ацковска од Велес
5. Биолошкиот дедо по татко на Лилјана Ацковска од Велес
носени и водени според Кривичниот Законик или било кој друг закон, подзаконски акт или пропис на Република Северна Македонија како и на СФР Југославија, било кој билатерален или мултилатерален акт потпишан од Република Северна Македонија и СФР Југославија, како и донесени и водени од било кој меѓународен трибунал или меѓународен суд или меѓународна организација и нејзино тело.
Биолошките родители и биолошкиот дедо по татко на Лилјана Ацковска за влез во републиката можно е да се користеле низ времето со повеќе различни идентитети, а познато е дека биле и претставувани од нивни двојници па затоа се опишани така едноставно како „биолошката мајка“, односно „биолошкиот татко“, односно „биолошкиот дедо по татко“ на Лилјана Ацковска.
Овој акт влегува на сила веднаш со неговото електронско објавување.
Датум:
23 јуни 2022 година
Овој текст е наша неутрална анализа на достапните историски факти и информации, информации од наши извори, како и плод на нашите сеќавања се со цел да ја раскажеме нашата животна приказна колку што може покомпактно, а притоа да доловиме низ што имаме поминато и што имаме доживеано.
Овој текст нема за цел никого да навреди или обвини, туку неговата цел е само обелоденување на вистината онаква каква што ние ја паметиме.
ЧВОРОТ НА НЕВРЗАНИТЕ
Кога дедо викаше на бродот „Не е еден проблем, многу ги имате“ не знам дали било кој од нас што го слушаше, па дури и он самиот имаше претстава колку се проблеми имавме и кој се нас не сметаше за непријател. Ние ден-денес пребројуваме непријатели.
Она што го движи светот најчесто се парите и пронајдоците. Би требало најголемиот порив да е љубовта, но тоа не е така. Земете во предвид дека ни на Хитлер му била една и единствена Ева, ни на Тито му била една и единствена Јованка. Војните, и оние познатите и оние ништените и бришените, се водат заради напредок во некое поле и обезбедување поповолна и понезависна гео-стратешка положба на картата на Светот.
Војните водени од страна на мојата фамилија после 1989 година се војни исклучиво во одбрана и заштита на нивниот единствен наследник. Додуша со оглед на тоа што претставува Аргентина за светот, ни било која друга војна пред 1989 година не ја воделе за просперитет, туку исклучиво за осамостојување и зачувување на територијата.
Она заради кое ние имаме проблеми е независноста и природното богатство кое го имаат моето кралство и царството на Жаре. Тоа е трн во око и на Аргентина како држава и на Југославија како федерација (во комплет со сите нејзини републики и покраини), и на многу други како државни ентитети така и поединци.
Проблемите всушност имаат длабоки историски корени. Подлабоки отколку корени на 100-годишен даб.
Ќе направиме краток осврт на суштината на проблемите и нивниот сооднос.
>>> Аргентина: Кралската лоза во однос на државата
Лиле:
- Кралската фамилија од која потекнувам од Аргентина поседува најголема обработлива површина од 1-ва класа на почва во Светот на која расте најквалитетната пченица. Расте и се останато, но пченицата е најбитна, од неа се прави леб.
- Друго природно богатство со кое располагало кралството се рудници. Историски земено во војна со Чиле се бореле за рудниците кои се долж границата.
- Располагале и со нафтени платформи.
Кон крајот на 19-ти и почетокот на 20-ти век кога започнува борбата против империјализмот со цел да се стави крај на таа ера, кралската лоза во Аргентина самата се повлекла од својата идеологија бидејќи историски земено не постојат достапни факти дека имало револуција (пример како во Франција, Русија, Турција...) со која биле задушени, едноставно сите биле живи. Потоа во Аргентина настапил нов политички систем, додека кралската лоза останала независна од државата да коегзистира паралелно.
...
Панче Леов: Тие можат шо сакаат да прават, најплодната земја ја имаат у цел свет. На Лилето се бре нивите. Тие со една берба можат Америка и Русија да ги нахранат. Така гарантирано ќе спречат глад ако испадне некоја болест.
...
Земете во предвид не станува збор за тоа дека САД или Русија не можат да дојдат и да ја освојат Аргентина за да ги присвојат нејзините земјоделски површини. Можеле и во било кое време да им го украдат семето, но суштината не е тоа. Суштината е дека таа почва не можеш да ја преселиш на друго место и да го добиеш истиот квалитет на производство, или и да донесеш работници да ја обработуваат кога веќе тука има и тоа го прават со векови на свој сопствен начин кој всушност претставува традиција.
По крајот на Втората Светска војна односно во 1946 година на власт во Аргентина доаѓа Хуан Перон кој бил воодушевен од фашизмот на Мусолини во Италија каде престојувал. За да може воопшто да дојде на власт од Аргентина направил „Рај за Нацистичките воени злосторници“ обезбедувајќи им сигурни рути и обезбеден непречен престој кон крајот на Втората Светска војна додека бил потпретседател на Аргентина. Овие рути се наречени „Пацовски рути“ (прев. глувчешки рути, што доаѓа од линија на бегство која е последна надеж за спас на еден брод, кога глувците бегаат по најдолгите јажиња до врвот на бродот додека тој тоне надолу). Главната рута била организирана од хрватскиот бискуп Крунослав Драгановиќ, поддржана од Римокатоличката црква, па со бродови полни злато најголемите фашистички воени злосторници успеале да пребегаат како би го избегнале судскиот прогон. Меѓу нив биле Хитлер, Химлер (одговорниот за логорите), Менгеле, а од Хрватите пребегал Анте Павелиќ - претседателот на фашистичко-усташката НДХ - Независна Држава Хрватска која постоела под покровителство на фашистичка Германија на територијата на денешна Р. Хрватска во периодот од 1941-45. За Македонците Анте Павелиќ е важен поради неговата поврзаност со ВМРО како терористичка организација со која во 1932 година заедно успешно го извеле атентатот врз кралот на Кралството СХС Александар I Караѓорѓевиќ во Марсеј.
Хуан Перон: „Во Нирнберг во тоа време се случуваше (н.з. судењата на фашистите и нацистите) нешто што јас лично го сметам за срам и несреќна лекција за иднината на човештвото. Јас обезбедив со сигурност дека и Аргентинскиот народ го смета Нирнбершкиот процес за срам, навреда за победниците, кои се однесуваа како да не беа победници. Сега согледуваме дека тие (Сојузниците) заслужуваа да ја изгубат војната.“
https://en.wikipedia.org/wiki/Juan_Per%C3%B3n
Хуан Перон владеел заедно со неговата сопруга Ева Перон и нивната идеологија ја нарекле „Перонизам“. Се сметала за посебен вид на идеологија која ги отфрлала капитализмот и комунизмот и ги опфаќала корпоративизмот, национализмот и лабуризмот или пролетаријатот.
Ова е доктрински пристап, за да се сфати полесно ова во основа значи: Со парите од пребеганите фашисти го повикале селското население или работничката класа (лабуризмот) да гласа за нив, бидејќи не можеле на своја страна да ја придобијат буржоазијата или граѓанството кои биле на страната на кралската лоза, потоа спровеле национализација т.е. одземање на капиталот на најбогатата класа и негово преминување во државна сопственост со цел намалување на класните разлики или богатење на селаните за сметка на граѓаните за да го дадат својот глас за нив, и притоа поставувајќи се себеси за глава на државата која ја управува државата во целост - корпоративизам, што доаѓа од латински „corpus“ што значи тело односно тој е главата која го управува целото тело или тој одлучува кој ќе биде менаџер а кој ќе биде работник.
Пролетаријатот е злоупотребен како термин бидејќи значи премин на капиталот од државна сопственост во рацете на народот. Пролетаријатот како идеологија единствено се смета дека успеал во Југославија при крајот на нејзиното постоење кога државниот капитал, т.е. кога вредноста на индустриските објекти се претвора во акции и се разделува по работниците (процес спроведен од Анте Марковиќ).
Улогата на Ева Перон, втората сопруга на Хуан Перон, била да го води социјалниот елемент со отворање на бесплатни болници, школи, прифатни центри издигнувајќи го нивното име како најголеми доброчинители до ниво на божество во буквална смисла, бидејќи кога таа починала дел од народот барале да биде прогласена за светица од Римокатоличката црква. Всушност Хуан Перон во основа бил Фашист и Неофашист кој со демократски избори станува диктатор на тоталитарен режим. Од национализираната земја на граѓанството Ева Перон одела во 1946 и 1947 да ги снабдува со пченица капитулираните фашистички земји во Европа. Нивното владеење има одлика и на клеризам (владеење со помош на свештенството) и клерофашизам што е спротивно на Божјите проповедања и на секуларноста (одвоеноста на црквата од државата) на демократските држави. Имено за светец се прогласува некој кој прави чуда, има лична моќ со која тоа го чини. Ева Перон своите „чуда“ ги правела со полни раце крвави фашистички пари кои биле земени на грбот на страдањата и болката на жртвите на фашизмот, па доколку ја прогласеле за светица таа би била првата фашистичка светица.
Перон и неговата администрација се оддале на организиран криминал и диктаторско владеење. Перон покажувал презир спрема сите политички противници и редовно ги нарекувал предавници и странски агенти (исто како кај нас Груевски). Тој ги одржувал институциите со демократско владеење, но ја подривал слободата низ постапки како национализација на радио-дифузниот систем (кај нас сите телевизии беа вмровизирани), централизација на синдикатите под своја контрола (местење свои директори исто како кај нас) и монополизација на снабдувањето на материјалот за печатење весници (исто како кај нас печатницата „Киро Дандаро“ и „МПМ“). Понекогаш Перон исто така посегнувал и по тактики како што се незаконско затворање на опозициски политичари и новинари (е ова последново кај нас имаше колку сака човек). ВМРО-вциве ко и по оваа идеологија да шибале.
https://sr.wikipedia.org/wiki/Перонизам
Проблемот со ваквата идеологија е што на долг рок не е одржлива и ја носи државата до инфлација што во крајна линија резултира со банкрот. Проблемот кој настанал во Аргентина е тоа што таа е во основа земјоделска држава, па кога селаните кои работат на нивите ќе ги остават мотиките и ќе дојдат во градот да работат во фабриките и канцелариите тогаш нема да остане кој да ги обработува нивите. Државата се храни само од државните резерви, а произведува во мала количина само колку за дополнување на истите притоа штимајќи ги извештаите дека произведува исто. Дополнително ја губат и високата стратешка гео-политичка позиција на светскиот пазар губејќи ги сите сојузници за да можат што подолго да го одржат својот режим на власт без надворешно влијание и изолирајќи ја државата и населението носејќи го во заблуда. Поради оваа неодржливост 4 пати со државен преврат биле симнувани од власт од т.н. Воена Хунта која всушност ја претставува војската на државата и која спроведувала „Процес на Национална Реорганизација“. Овој процес бил поддржан од Сојузниците или анти-фашистите (САД, Франција) и траел од 1974-та до 1983-та година и исто така е наречен период на „Нечиста војна“.
Во Јужна Америка со поддршка на САД од 50-тите до 80-тите е спроведувана операцијата „Кондор“ која имала за цел поддршка на десничарските структури против левичарските движења. Овде левичарските политички движења се комбинирани со фашистички елементи поради тоа што давале прибежиште на фашистичките воени злосторници.
Вакви операции имало во Аргентина, Чиле, Боливија, Бразил, Уругвај и Парагвај. Според ЦИА операцијата претставувала: „кооперативен напор на разузнавачките/безбедносните служби од неколку јужно-американски држави да се борат против тероризмот и субверзијата“.
https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_Condor
Во Аргентина Хорхе Рафаел Видела, дошол на власт со преврат на Изабела Перон, третата жена на Хуан Перон која директно го наследила по неговата смрт.
Во Чиле Аугусто Пиноче, со помош на ЦИА го сменил од власт Салвадор Аљенде. (н.з. Замислете, улицата на која никнаа „становите на Водно“ на ВМРО-вците го носи баш името „Салвадор Аљенде“)
https://sr.wikipedia.org/wiki/Операција_Кондор
Битно е да се нагласи дека САД некаде давале поддршка, а некаде и помош, но во случајот на Аргентина тие дале само поддршка бидејќи војската била на спротивната страна.
До 1989 година се воделе судски процеси против водачите на Воената Хунта. Овие процеси завршиле со амнестија од страна на тогашниот претседател кој исто така бил Перонист. Што би рекол еден генерал-полковник: „Ај доста беше, не можам да се бафтам со вас више, ми се роди внука.“
Е тука почнува драматургијата... а потоа и македонско-аргентинската династија.
>>> Р. Македонија: Царската лоза во однос на државата
Жаре:
Царската лоза од која потекнувам датира од средината на 10-ти век. Се работи за територија во селото Ораовец и Ораовската област, на оддалеченост од 12км од Велес.
Ова царството никогаш не било освоено и поробено, не биле воинствен народ туку одржувале мирољубива политика и со секој кој ја освојувал и ја окупирал територијата на Македонија царството успевало да ја задржи својата самостојност како енклава. Поентата била во тоа што целосно биле самоодржливи, се што им било потребно произведувале сами, биле успешни трговци, без војска и без амбиции за проширување.
...
Панче Леов: „Во Ораовец имаше 20 и кусур момоци кои работеа околу куќата, имаше жени што прислужуваа, имаше овчари, сточари, други луѓе шо работеа на лозјата и на нивите, имаше луѓе шо работеа во шталата со стоката, башка луѓе што се грижеа за коњите. Имавме 2.000-3.000 овци, имавме меѓу 40 и 60 крави и волови низ времето, и за млеко и за работа, имавме 30 кози, имавме 80 кокошки, 5-6 коњи и тоа раса бре, имавме магариња за товар. Татко ми беше првиот шо купи кола на тие простори. Ееее, народ од вол фазла немаа видено. Имавме и шуми. Имавме своја воденица, сами си мелевме жито, пченица, си правевме брашно, си произведувавме леб. Идеа и од другите села кај нас да мелат, се правеше редица од по 20-30 души дневно. Нашите амбари стално беа до врв полни! Имавме и овоштарници, многу ораси, коштани, мигдали (бадеми), сушевме суво грозје, смокви, правевме лекови. Имаше многу млеко, месо, овошје, зеленчук, народот никогаш не беше гладен и страден за ништо. Дедо ми Пано произведуваше оцет и тргуваше со него. Тргувавме со афион по цел свет. Од нашиот афион немаше поквалитетен нигде на светот. Од нашиот се правеше најдобар опиум. Да не бевме ние Алкалоид немаше да постои. Со 100-150 кила работат 3 месеца, а ние произведувавме во тони. Бевме најдобри производители, далеку подобри од Турците. Сме соработувале со Русија, Иран, Сирија, Азербејџан, Египет, па и нагоре со Европа, ама таму други интереси имаа тие, со нив поретко.“
....
Османлиската империја го почитувала напредниот свет и конкуренцијата во економијата. Кога се прави економија и трговија најбитно е да бидеш разумен, логичен и правилно да ги согледуваш условите на пазарот. Ораовец никогаш не можел да се мери во површина на полиња под афион во споредба со Турција, дури споредбата е апсурдна. Но исто така квалитетот на производството на афионот во Турција не можел да се споредува со тој на Ораовец. Не е дека Турците не дошле до семето, секој може да набере, една чашка е доволно, но она што Турција го немала била местоположбата, квалитетот на почва и процесот на одгледување. Па така во исто време додека Турција била најголем производител на афион и опиум во светот, Ораовец бил најквалитетен производител на афион во светот.
Афионот е битен бидејќи од него се добива опиум кој е основа за најголемиот дел од лековите. За споредба, 150 кила афион во 2008 година, за заостаната залиха „Алкалоид“ му плати на дедо Панче на рака на потврда 20.000 евра. Ова беше изведено во присуство на полиција.
После завршувањето на Втората Светска војна и создавањето на Федерацијата Југославија идеологијата почива на комунистички постулати, а потоа на титовистички социјализам. И овде го има диктаторскиот елемент на владеење на Тито со Јованка и национализирањето на имотот на богатите кој преминувал во државна сопственост. Иако за време војната провејувала пролетерската идеја за бескласно општество, но сепак имотот наместо да премине како што ветувале во рацете на народот останал во сопственост на државата која основала комбинати кои располагале со него и во нив ги вработувале селаните, односно работничката класа или пак имотот државата им го препишувала на челниците на ОЗНА/УДБ-а. Пролетеријатот самиот по себе бил директно неостварлива идеологија која директно ќе водела до граѓански војни: кога на некој богат граѓанин ќе му биде одземен приватниот имот за да му биде даден на некој сиромашен селанец тоа може да води само до војна бидејќи сиромавиот би го штитела војската, а богатиот сам би си направил војска.
Секој со свој труд и онолку колку што е способен и интелигентен толку и успева во животот. Општествените класи се создаваат поради различниот степен на интелигенција што е во природата на човекот.
Така и во Југославија во периодот 1945-46 година е спроведена масовна национализација во името на народот како идеологија за борба против класниот непријател, а за корист на КПЈ.
На Царството Ораовец во тоа време му била признаена самостојноста иако било накодошено во УДБ-а неговото постоење, но сепак пред околискиот суд во Велес било утврдено дека Југославија и НОВ и ПОЈ не го ослободиле Царството оти него ослободување не му ни требало. Пријавувачите ги прогласиле за контраши и луѓе кои го подбуцнувале народот и правеле раздор и потоа ги стрелале. Го советувале и Панче дека не треба да му биде тешко за осудените предавници иако биле од неговото царство.
Иако царството Ораовец продолжило да постои, сепак неговиот цар дедо Панче се преселил во градот каде изградил куќа и работел редовна државна работа. Најпрво во Армијата како ветеринар, па потоа во Ветеринарната Станица.
...
Жаре: Бабо, како шо е на „9-ти ноември“ ослободувањето на Велес, кога е ослободувањето на Ораовец?
Баба: Нема бабе. Нема таков датум.
Жаре: Како нема?
Баба: Па така, никогаш не било освоено, па не требало ни да се ослободуе. Секогаш си било самостојно.
...
Иако на Панче му била национализирана голем дел од земјата и дел од стоката, сепак производството на афион продолжува се до 2000-та година. Тогаш таа година е целосно официјализирана македонско-аргентинската лоза/династија.
Преплетени односи, тајни релации и срамни договори
Односите помеѓу самите држави влечат корени од крајот на Втората Светска војна. Всушност крајот не е онаков каков што јавноста го знае туку многу од клучните факти од кои се раѓаат новите односи или продолжуваат старите помеѓу државите биваат изништени.
Веќе кон средината на 1944-та година почнува да се наѕира крајот и исходот на војната. Исто како и во Првата Светска војна како што во една прилика ни раскажа еден германски учесник во нејзе, така и при крајот на Втората Светска војна Германија знаела дека ќе изгуби. Па почнала да кова стратегија за ублажување на поразот.
Но било кога низ историјата за било која војна најбитни се самите цели на војната на секоја држава поединечно и колку тие ги исполниле. Оти видете, ако некој имал тајни интереси, и тајни цели можеби бил спремен за нивно исполнување да ја жртвува целата негова држава и не му било гајле дали таа ќе биде бомбардирана, освоена, поделена итн., и дали ќе потпише капитулација, но по филозофија таа држава всушност не значи дека смета дека изгубила.
Но најчесто целите на војната не се соопштуваат.
На пример Германците најмногу труд вложиле и најмногу време изгубиле во експериментирање за медицински цели па очигледно е дека секој поход, секоја инвазија, секоја битка што ја воделе била купување на време и диверзија додека ја исполнат таа цел.
Понатаму ги измислиле атомските бомби, но не е докрај јасно кој го довршил проектот бидејќи сепак не се они тие кои ги тестирале официјално првпат со оглед на тоа дека уште во 1939 година Алберт Ајнштајн им јавил на САД дека Германија на чело со Хитлер работела на проект за измислување на радиоактивна бомба, па така САД биле во трка со Германија кој прв ќе ја измисли. Некаде во 1943 година САД заробиле германски научници кои работеле на овој проект. Па така уште од времето на Втората Светска војна многу германски научници остатокот од својот живот го поминале во САД, некои своеволно (како Алберт Ајнштајн), а некои и како воени заробеници.
https://www.atomicheritage.org/history/german-atomic-bomb-project
За САД на пример една од главните цели во војната била да ги одземе изумите и патентите на Германија како би го напреднале своето општество.
Ова е она што може да се зборува од достапните информации, но сосема други односи ќе откриете доколку низ животот сте стасале до информации за изништените историски факти од Втората Светска војна.
На 25-ти мај 1944-та година за време прославата на роденденот на Тито во Дрвар, Р. Хрватска, Германците ја извеле својата операција „Коњички скок“ која имала за цел атентат на Тито - водачот на партизаните на Југославија. Тоа е целта која е запишана во официјалните документи. Според официјалните историски информации стои и дека операцијата е неуспешна и дека Тито го преживеал десантот бидејќи неговото куче го спасило фрлајќи се врз него. Ова вака е веќе романизирање.
Но...
Жаре:
Една инстанца ќерка на Панче, а моја тетка која во тоа време кажа дека била на позиција главна за Р. Македонија во некое одделение за информации на Словенија донесе слики и рече...
...
Тета: Види тета, потребно е да знаеш, овој е Тито изрешетан во воен авио-транспорт на денот на десантот во Дрвар. Треба да знаеш дека он не го преживеал Десантот, него некој го заменил за да верува војската да не опадне моралот. Овоа баба ти шо ти кажува за Југославија и за Тито се е ветер и магла.
...
На сликите немаше ставено печат или друга ознака на која стоеше степен на класификација!
Лиле:
Една инстанца на мојот дедо-хранител, поранешен Титов гардист ми раскажа...
...
Дедо-хранител: Аааа, го преживеал десантот, како не!!! Јожек брат му на Тито го земале, го однеле да го замени Тито за да не опадне моралот на војниците.
...
Исто овој факт денес веќе не може да се најде на Интернет затоа што очигледно е изништен. Воопшто имињата на браќата и на сестрите на Тито се отстранети од онлајн изворите на информации... проверете и сами ќе се уверите до кој степен е ништено и бришено.
Главното прашање кое се надвиснува е: Кој ја направил инстанцата на Тито, односно кој ја извршил пластичната операција врз неговиот брат Јожек уште во тоа време?
Мојот биолошки дедо крал, вика дека се знаело дека Хитлер има двојници.
А пред малку рековме дека Германците експериментирале најмногу во медицински цели. Според тоа логичен заклучок би било тоа дека Германците биле првите кои инстанцирале односно правеле двојници во светот.
Оттука се надоврзува второто прашање: Зошто би го инстанцирале Тито, наместо да го слават успехот?
Па просто е. Во Хрватска била прогласена НДХ - Независна Држава Хрватска на чело со Анте Павелиќ во покровителство на фашистите или т.н. Усташка држава. Бидејќи веќе се наѕирал крајот на војната фашистите веќе тргнале да кројат планови како да избегаат од судот кој им се заканувал.
Официјалната верзија денес позната е дека римокатоличкиот свештеник Крунослав Драгановиќ од Хрватска кој бил претставник на НДХ во Ватикан и одобрен од тогашниот Папа бил еден од главните организатори на т.н. „пацовски канали“ за бегство на нацистите и фашистите во Јужна Америка. Тој соработувал со Црвениот Крст и главна задача му била да им издава лажни идентитети.
Иако Римокатоличката црква отворено го поддржувала фашизмот, а оттаму и терминот клерофашизам, постојат верзии дека каналите почнувале од Италија и Шпанија, што не е логично, бидејќи главната организација за бегство не можела да потекне директно од Ватикан и Италија бидејќи Мусолини веќе бил соборен и Италија капитулирана во 1943 година па таму веќе имало анти-фашистички сили, а во Шпанија имало граѓанска војна, така што единствена организирана и безбедна локација за поаѓање била само Хрватска каде тогашна НДХ постоела се до 8 мај 1945-та.
Но очигледно Тито им бил пречка на фашистите бидејќи Народно Ослободителната Борба - НОБ веќе сериозно напредувала во ослободувањето на делови од Хрватска, а со тоа ја загрозувала и најбезбедната рута за бегство. Наш логичен заклучок е дека целта на операцијата „Коњички скок“ била да се убие оригиналниот Јосип Броз и да се изврши негово инстанцирање. Така фашистите и нацистите ќе ја имале највисоката фигура на шаховското поле во Југославија која би ги разместувала своите сили да не сметаат за непречено да се одвиваат бегствата на нацистите и фашистите.
Но заплетот настанува бидејќи Германците немале информација кои гости биле во Дрвар на роденденот. Единствениот странски гостин бил син му на Вистон Черчил од Велика Британија, кој кога почнал десантот останал скриен во пештера. Американците не пристигнале за време на роденденот, а Советите воопшто не биле таму. Тогаш Југословените биле во тесно, ставени пред свршен чин, а Германците биле приморани да ја споделат тајната со Британците.
Оттука започнале и тајните односи на Британија и Германија, па така во 1945-та кога е бомбардиран Лондон од страна на Германците, Лондон бил речиси празен и претрпел минимални загуби. Имено Лондон бил двапати бомбардиран, првично во 1940-41 кога загинале 30.000 луѓе и 50.000 луѓе биле тешко повредени, а потоа во 1944-45 со тежок напад од новите V-1 и V-2 ракети биле убиени 6.000 и повредени 18.000 луѓе односно вториот напад бил 80% понеуспешен од првиот.
https://en.wikipedia.org/wiki/London_in_World_War_II
Што значи дека најверојатно ги бомбардирале договорно.
Оттука произлегува трајниот интерес на Велика Британија за Југославија бидејќи ја знаела најголемата тајна за неа, а во исто време им ги врзала рацете со тоа што ја примила нивната кралска лоза во егзил, давајќи и прибежиште во Лондон, каде се раѓа нивниот наследник во хотел.
После ваквата ситуација довела до договорот од Јалта помеѓу Сталин и Черчил, каде било договорено влијанието врз Југославија да биде поделено 50/50 помеѓу Велика Британија и СССР.
Постои фраза која му се препишува на Тито иако не е познато каде е кажана, а гласи „Ако икада умрем“. Тоа најверојатно се однесува на самото инстанцирање, мислејќи на тоа дека во улогата на Тито можат безброј инстанци да изиграат.
50% влијанието на СССР траело кратко и завршило ненадејно со резолуцијата на Информбирото очигледно под влијание на Велика Британија, па Југославија преку ноќ ги уапсила Информбировците т.е. Југословенската интелектуала која самата ја испраќала во СССР да го увидат и проучат функционирањето на Сталинизмот и да се вратат во Југославија каде ќе дадат идеи за уште подобар општествен систем.
...
Жаре: Дедо, а тебе оти те бркале за Информбирото?
Димитар Ѓуров: Ние бевме група млади интелектуалци од цела Југославија кои бевме испратени во Русија да го видиме тоа општество таму, да го научиме како функционира, и да осмислиме подобро општество од тоа за кај нас во Југославија. Примерите шо ќе ги видевме таму, мааните шо ќе ги уочевме требаше да најдеме некоја форма како би било нашето општество подобро. Кога се вративме ни дадоа за задача да напишеме насоки на каде би требало да се стреми југословенското општество. Јас напишав книга на 17 страни, ете ја под спалната, дај ми ја и ќе ви кажам.
Жаре: Нема ништо, има само едни листови.
Димитар Ѓуров: Тоа е.
Жаре: Оти нема корица?
Димитар Ѓуров: Оти беше грда (не е јасно на што точно мисли во моментот бидејќи таа книга понатаму генерално никој не сака да ја види!). Тука... мали сте, ама еве ќе ви кажам шо ми беше мене главната идеја шо ја дадов. Видов таму дека учени луѓе ги затвораат во затвор со криминалци, со убијци, со шљам. Јас предложив дека најдобро би било тие луѓе својата казна затвор да си ја одлежат во склопот на професијата што ја работат. Па дури и во затвор да се, таму да бидат кој за шо завршил. И така.
Жаре: И?
Димитар Ѓуров: И ми ја земаа книгата, и ми рекоа ќе ме викнат. Ме земаа од дома и ме испитуваа да разберат од кај ми била идејата, и кој ми го напишал системот шо сум го предложил.
Лиле: Дедо, те тепаа ли?
Димитар Ѓуров: Тепаа дедо, маваа и по глава и кај ќе стасаат. Ама ја немав шо да им кажам, тоа беше уште полошо, уште повише ме тепаа. На крај ме осудија за истото шо самиот го предложив, ме осудија на казна затвор од 10 години заменета со општокорисна работа во гранката на медицината.
Лиле: Кога те пуштија?
Димитар Ѓуров: Нејќеа да ме пуштат кога помина 10-тата година. Сакаа засекогаш да им работам како роб. Тогаш баба ти Виола, татко и беше аташе на Русија во Југославија порано, па ја ја собрав целата работа таму шо ја работев и преку еден човек она шо го прати им ја доставив на Русите. После тоа они им се заканија на нашиве дека напредокот ќе го објават јавно и они ме пуштија да си одам.
Лиле: И готово?
Димитар Ѓуров: Не дедо, после пак ме осудија.
Жаре: За шо? Па ли ве праќаа?
Димитар Ѓуров: Не, немаше више тоа. Во пресудата не пишуваше за шо сум осуден. Ама ја си знам. Требаше да одам во Швајцарија да примам награда за помош за усовршување на вакцина. Тогаш ми се пружи и прилика да бирам кај да работам, во САД, во Русија, во Швајцарија, кај сакам, ама Југославија пак ме затвори, пак ме направи роб.
Лиле: И како се спаси?
Димитар Ѓуров: Вториот пат ми помогна дедо ти Панче, он им се закани дека нема да им дава материјал за работа од нивите кој го користеа. Му се можеше, самостоен беше, зависеа од него.
...
...
Петранка Леовска: После војната бабе, кога тргнавме на школо, ја оти родена 1941-ва, во 1946/47-ма тие години се почињаше на школо. И таму децата ја знаеја заклетвата од претходните генерации, кој имал поголемо братче, сестриче, и почињаме да пееме...
„Децата: ДРУЖЕ СТАЛИН....
Учителката: ПСТ!!! ДРУЖЕ ТИТО МИ ТИ СЕ КУНЕМО...“
Петранка Леовска: Тогаш бабе Сталин го бришеа.
...
Па така како заклучок после Втората Светска војна па и се до ден денес Југославија е трајно врзана за Велика Британија и Германија, а преку Хрватска и за Јужна Америка, особено за Аргентина и Чиле.
Несврстаних (Неврзаните)
Уште еден факт го бележи периодот после Втората Светска војна. Поради создавањето на свои тоталитарни режими во чија основа не се ниту капитализмот ниту комунизмот со цел целосна контрола врз државата, таквите држави останале по страна, или отпишани од едните а не запишани од другите (тука мислејќи на Истокот-СССР и на Западот-САД). Па така овие држави го создале „Движењето на Неврзаните“ на Бриони во 1956-та година со цел да не влезат во Студената војна која се одвивала помеѓу САД и СССР.
За овој текст важно е да се каже дека во „Движењето на Неврзаните“ освен Југославија учествувале и Аргентина и Чиле.
Уште еден битен и веруваме намерно непотенциран статистички факт е тоа што од севкупно 120-128 држави на „Движењето на Неврзаните“ 1/3 една третина на рамното или 40 од севкупно 54 држави на Британскиот Команвелт (држави кои и се потчинети на Британската круна) се дел од ова движење. Битно е да се нагласи дека за замачкување очи Велика Британија самата не е дел од ова движење, но сепак преку Команвелтот освоила повеќе од 1/3 една третина од избраните Генерални секретари кои раководеле со движењето низ текот на времето. Така да ова движење е се само не неврзано затоа што 1/3 од земјите се директно врзани за Британската круна.
Од овој чвор на „Неврзаните“ и од односите настанати после Втората Светска војна произлегуваат и нашите најголеми страдања, хорорози, грозотии, гадосии и бизарии.
ДЕЛ 2 од 5.
МОРАМО ДА ЈАВИМО
Стално некој во фамилијата на Жаре а се случело нешто побитно викал дека морал да јави негдека. Обично тоа било Белград. Тоа е доста спорно, со оглед на независниот и самостоен статус на царството Ораовец. А уште поспорно е тоа што после 1991-ва година немало од царската лоза на Жаре никој жив освен он. Па така овие што јавувале всушност сите биле инстанци, па така Р. Македонија всушност била таа која морала да јави!
Жаре:
Седиме во кујната кај баба и дедо, кај Панче и Петрана...
...
Баба: Пане, се јави ли у Београд?
Дедо: Ѕвонев, ама сакале да видат, па може ќе им однесам, или ќе пратам некој... да видиме шо ќе кажат.
Жаре: Абе дедо, шо цело време Београд, Београд?! Ние нели сме независни, шо цело време тие ги прашуваш? Тие нас главни ли ни се?
Баба: Бабе има тоа... ред... Пане објасни му.
Дедо: Види дедо, ние сме независни, ама они се многу поголеми од нас, помоќни и повише информации стасуваат до нив. Порано за време Југославија со некои други царства, лози вака комунициравме преку нив.
Жаре: А шо имаат тие нас да ни кажуваат?! Шо ти е тебе гајле шо викаат они?!
Баба: Не е така.
Дедо: Петре, ќути ти. Ја зборувам. Детето е у право, они нас не ни се главни, ама нас не ни одговара да им одиме контра.
Жаре: А оти?
Дедо: Оти ти треба и сојузник ако некој ти дојде, те нападне, дојде да те пали, да те пљачка, и така они ќе те одбранат, ние немаме војска, иначе кој ќе не брани?
Жаре: А они можат ли да го победат на Лилето дедо и?
Баба: Можат.
Дедо: Можат Петре на куково лето! Тие се таму преку океанот, додека да дојдат они нас кузнее колкава штета ќе ни направат, кузнее шо ќе не снајде, ама кога ќе дојдат нема измрдување, имаат едно чудо авиони, бродови, кај може тука било кој со нив, знаеш ли ти да кренеш рака на нив шо значи?! Цел свет ќе ти се собере има да те смачка! Тие можат шо сакаат да прават, најплодната земја ја имаат у цел свет. На Лилето се бре нивите! Тие со една берба можат Америка и Русија да ги нахранат! Така гарантирано ќе спречат глад ако испадне некоја болест.
Баба: Ама дали ќе дадат за Жаре?
Дедо: Жаре е последен од нашата лоза, Зоки аздиса се умисли, се заврши. Лидето... сама си одлучи така... битно ете се заврши и со нејзе, во вистинската крв нема никој друг, и не може да има. Се изгуби шансата. Лилето кажа татко и е исто една во цела фамилија и таму нема алтернатива, они ставиле крај на тоа, толку е, тие се наследниците, тоа така е сега, така ќе биде и по 100 години!
Баба: Ама Лилето не е главна уште таму, дедо и е.
Жаре: Епа мене дедо и на Лилето ми е сојузник. А него му се сојузници Америка и Русија.
Баба: Ако сине убаво е да имаш повише сојузници, колку повише, толку поарно. Ама треба и ти нешто да дадеш. Ти шо ќе дадеш?
Дедо: Он е зет таму Петре, не треба ништо да дава, инаку ние рековме, семиња, знаења, техники шо имавме пративме, не се штедевме нешто да речеш.
Жаре: Ја сум мал, ама кога ќе пораснам ќе обучам нинџи и ќе ги пратам да помагаат. Една нинџа може да победи 5-6 души. Ја ќе обучам барем 20. Значи ќе се борат против 100 души.
Дедо: А тие 20 души откај ќе ги најдеш?
Жаре: Па од кај нас.
Дедо: Тие треба да ти бидат верни и да те слушаат, оти ако направат некој зулум у сред војна тешко нас. Треба да бидат спремни да гинат.
Жаре: Аха. Па нека земат пример од мене. Ја гинам за Лилето и она гине за мене ако треба. Она кога беше радијацијата не избега од мене додека другите нејќеа да ме допираат и бегаа од мене. Она ме излечи.
Баба: Господ бабе.
Жаре: И Господ беше таму и он помогна, ја не кријам, он ми кажа накај да одам, да не беше он немаше да се спасам таму, ама после дома она ме држеше на местата и ми поминуваше додека сите ме чекаа да умрам.
Дедо: Ама добро, вие и сте заљубени тоа е друго. Љубовта прави чуда. Ама кажи ми ти 20 души тие како ќе те слушаат?! Треба да им ги задоволиш потребите ко прво, ко второ во селото нема толку луѓе, кој ќе ги изроди тие деца?
Жаре: Па кога ќе се родат. Ја ќе почекам.
Баба: Ееее тебе додека те исчекаат...
Жаре: Епа ќе му речам на дедо и на Лилето ја и она да обучуваме деца на тие од кај нив, и ја ќе бидам командант на машките она на женските, и знаењето шо го имаме ќе им го пренесме на нашите ученици таму.
Дедо: И ќе ти го земат знаењето и можат да те убијат.
Жаре: Секој може да те убие, нема некој да чека толку време да те убие ко нинџа, ќе земе еден камен и ќе те отепа, треба да помогнеш со нешто, ние немаме војска, ја можам да ги обучам нивните деца да бидат силни колку 5 души, тоа сигурно ќе им вреди.
Дедо: Епа ти ете имаш многу помоќен сојузник, ние до Југославија сме стасани. Ти прошири го царството.
Жаре: Ќе го проширам, ќе го споиме со на Лилето. Се да биде заедничко.
Баба: Оу бе бабе, нив требно им е. Они знаеш ли колку земја имаат?! Ние сме една точка, волкацки.
Жаре: Шо има тоа врска? Ако една година нив им ги удри град нивите можат да јадат од кај нас, ние имаме залиха.
Баба: Малку е тоа бабе, не можеме ние толку војска да нараниме.
Жаре: Имаме пари за да купиме храна колку да ги нахраниме неколку месеци додека кај нив пак родат, битно е да си помагаме.
Дедо: Така може.
...
Белград... хм... не беше секогаш само Белград, всушност некои инстанци јавуваа во Белград, некои во Загреб, некои во Љубљана, а некои и во Аргентина, во Лондон... Најверојатно зависно од тоа од кого беа платени т.е. нарачани да бидат направени. Тоа јавување во Белград, Загреб или Љубљана влече корени од време на Кралството СХС/Југославија. После Балканските војни и Букурешкиот договор за поделба на Македонија меѓу соседите, а потоа продолжило и во СФР Југославија. До 1941-ва Меѓународните дипломатски и трговски односи на Македонија ги водел кралот на Југославија, а после од 1944-та до 1991-ва биле водени на федерално ниво од Белград.
Интересно е што после осамостојувањето на државава они сеуште јавуваат некаде. Кога ќе видите дека најголем дел од амбасадите и ДКП-та до вчера им беа заеднички и неразделени, ќе заклучите дека и ден денеска Македонија својата надворешна политика ја јавува во Белград, во Загреб или Љубљана, зависно кој со кого стои подобро во моментот. Ееее па присетете се цела НАТО-интеграција преку Загреб ја истераа, не знаеја од англиски да преведуваат па само од хрватски. Ако треба некој однос со Русија, тоа мора преку Београд. Со САД - мора преку Словенија, Дедиер бил нивен, а и до вчера ЦИА за Југославија беше во Словенија. Односи со Аргентина – најдобро е да ги немаат, ако не надлежноста од Белград е префрлена во Софија, од што толку многу односи имаат. Дополнителен проблем настанува ако треба да се воспостават односи со Неврзаните. Тоа мора да оди преку некој од оската на СХС. Така на пример Југославија си купувала челик од Чиле на вересија, произведен од руда од рудници долж границата со Аргентина со спорна сопственост бидејќи тато има кажувано дека војувале за рудниците, па владеењето со нив варирало низ времето.
Е сега тој долг кога би и бил активиран на Македонија, оти долговите се наследуваат од Југославија, ако се нема поддршка од Хрватска, шо имаат таму сега претседател на држава и најголемо иселеништво од цела Југославија... готово! Банкрот!
НО ВО 2000-ТА ГОДИНА ОНАКА МИЛЕНИУМСКИ НАСТАНА СВЕТСКО ОФИЦИЈАЛИЗИРАЊЕ – ЈАС И ЖАРЕ СЕ ЗЕМАВМЕ (ДОБРО ПО 3-4-ТИ ПАТ), НО ОВОЈ ПАТ СО ПОТПИС, ПЕЧАТ, И ИСПЛАТЕН ДОЛГ СО ПРИЗНАНИЦА, СО ДВЕ ЦЕРЕМОНИИ (и ваму, и таму) И НАЈВАЖНО ОД СЕ, ЗАВЕДЕНО ВО ГЛАВНИТЕ КНИГИ ОБОСТРАНО И ЗА ТОЈ ЧИН БЕА БИЛЕ ИНФОРМИРАНИ СИТЕ ЗАИНТЕРЕСИРАНИ СТРАНИ ОД ЦЕЛИОТ СВЕТ, ЗНАЕТЕ ПО ПРИНЦИПОТ: „ЧУЈТЕ И ПОЧУЈТЕ!“.
Откога се вратил Панче Леов од Аргентина...
...
Жаре: Дедо шо направи?
Дедо: Однесов тоа дедо, платив таму, сега Лилето си е сигурна да не си се секираш да ти биде мирно на срценцето. Таму е исто како тука, можете да одите кога сакате. Не претставува тоа никаква опасност за неа. Ме бараше ли некој?
Баба: Пане дојде те бараше тој за шо иде за нивата у Оризари... ама дојдоа и од полиција. Еве тука бевме со Жаре слушавме.
Жаре: Да, те бараа по 3 дена ти откога отиде.
Дедо: Хм... ќе отидам да видам шо ме барале од натрешни? Нешто спомнаа ли?
Баба: Не, само кусо.
Дедо: Добро.
Панче Леов отиде следниот ден до полиција, и се врати по околу 1 час.
Баба: За шо те викаа?
Дедо: Некои чало-бало налудничави работи. Уште не сфаќам баш добро... мислам дека сакаат да не ништат... на некого нешто му смета... ама нас ни е гајле.
Баба: А за шо тоа? Па ли за нивите?
Дедо: За Жаче. Им сметал бракот. Бараат да се поништи. И штетел на државата викаат.
Баба: Шо и е гајле на државата за Жаче?
Дедо: Не знам, било тоа спротивно на нивните интереси. Ја им викам „ние сме си башка, вие сте си башка, ја дојдов ли тебе да ти кажам жена ти кога ја бираше?!“
Баба: Глупости, нека не се нервира детето.
Жаре: Шо има врска ја со која сум се оженил?
Дедо: Ништо дедо, глупости.
Баба: Можат ли они нешто да направат? Они не можат да ги поништат нашите документи, немаат власт они на тоа ние шо си потпишуваме. Ние си имаме други закони.
Дедо: Не, немаат. Не можат ништо и затоа се тиштат, они би да се договорат некако да се растури работата, и знаат они дека за тоа да им биде по ќеф мора ние сами да го растуриме, они ништо не можат да направат.
Баба: Ама тоа е доживотно бе Пане, има ли разведен цар?
Дедо: До сега за 11 векови нема ни еден. Законот, традицијата, фамилиите никој не предвидел такво нешто. Овие нашиве се неписмени, затоа они сакаат тоа ние некако да му најдеме крајот. Знаеш може да има царот две жени, ама треба прво едната да умре, па он да решил ете да се прежени... мада и тоа е многу ретко. Имало зимале за во спална некоја, ама не ги женеле. Една е таа царицата шо си ја сакало селото, си чувале од неа слики, шо цртале сликари, имало портрети, и толку многу ретко да имало две царици. Јас се на се што сум чул барем за кај нас, е Пано Четврти од Ораовец, мојот дедо дека имал две жени, ама пред него нема таков податок, ама и него едната жена му умрела. Втората нема податоци дека ја оженил.
Баба: Тие ти идат вонбрачни нелигитимни деца.
Дедо: Абе си ги сакал исто, сите ги гледале на имотот, он исто ги признал во нив течела царска крв... Ама муабетот ми е дека нема развод - такво нешто не постои!
Баба: А шо мислиш кој е нивниот следен чекор?
Дедо: Не знам, и си викам додека ја сум бил таму они сигурно изградиле некоја позиција шо ќе прават, и тоа ме плаши.
Жаре: Оти те плаши?! Шо сакаат нека прават! Мислиш дека ќе дојде некој ќе ја убие Лилето?
Дедо: Не, тоа е пикање главата во торба да пуштат тука некое зло од нејзината фамилија оти така она е наследничката таму, така ќе им умре лозата, т.е. сега вие двајцата сте наследници и таму, и сега ако они вас ве убијат, тоа значи дека Аргентинците во самоодбрана и за одмазда ќе пуштат некое зло тука и ќе ја сотрат државата. Човек нема да остане.
Жаре: Какво зло?
Дедо: Биолошко најверојатно. Ќе земат во голема количина разни болести шо се искоренети... Има, се чуваат специјално, вирусите, бактериите постојат, тие ќе ги размножат за 1-2 дена, тоа оди многу брзо. Ќе донесат тука чума, колера, лепра, антракс... сите најтешки и најзаразни болести, џиновски сипаници, земјена кожа... и ќе ги пуштат со агенти низ народот за време празник, и по пазарите кога шета народот. За 2-3 дена пола население ќе биде болно, за една недела ќе изумрат сите. Уште па и откога ќе се измешаат болестите тоа кузнее шо ќе биде?! 100-200 илјади болни ќе има за еден ден. А тоа е смртоносно. Кога ќе разбере светот шо се дешава тука, од пусти страови ќе ја бомбардираат цела држава за злото да се задржи тука, да не излезе надвор па и другите држави да настрадаат. За тоа нема они на Лилето ништо да и направат, а ни тебе, сега и ти си важен за нивната фамилија. Ако ти умреш пак немаат пород. Не продолжува лозата, исто им се фаќа. Во тоа е проблемот. Они ќе прават нешто подмолно, само не можам да претпоставам шо, од кај ќе почнат, тоа треба да се види.
Жаре: Ја сакам лично да чујам, кој е тој шо е против мојата љубов и мојот брак со Лилето?!
Баба: Па бабе, таму у полиција.
Жаре: Сакам да чујам!
Баба: Можеш ли ти Пане да го однесеш Жаре и он лично да си чуе, оти за него е, него го тангира.
Дедо: Еве утре од сабајле ќе го однесам.
Во полиција.
Жаре: Сакам да зборувам со началникот.
Дедо: Добро, ама мислам не е он за таа работа.
Жаре: Добро.
Влезе еден вработен во просторијата.
Дедо: Добар ден.
Вработениот: Добар ден.
Дедо: Овоа е внукот, он е Жаре, и он е наследникот... шо разговаравме вчера.
Жаре: Вие ли сте началникот?
Вработениот: Не. Ја не сум началник на полиција. Ја сум началник на ДБК за Велес.
Дедо: Он е одговорен дедо за оваа работа, со него зборував и ја, он ми кажа.
Жаре: Добро, ама за мене станува збор, па сакам и ја да чујам.
Началник: Прво кажи како се викаш?
Жаре: Жарко Ѓуров, мило ми е.
Началник: Така.
Жаре: И?
Началник: Му сугерирав вчера и на дедо ти... му кажав шо му кажав...
Жаре: Сакам и ја да чујам.
Началник: Пааа, ти колку години имаш, немаш 16 нели?
Жаре: Не.
Началник: Сепак си склучил брак, по некој друг закон...
Жаре: Да.
Началник: Тоа е незаконски, тоа не се признава по институцииве...
Жаре: Аха.
Началник: Ама да го оставиме тоа настрана... законот на страна. Битното е дека бракот кој настанал дури и по обичај нека е... твојот брак со... сега со сопругата Лилето е штетен по државава.
Жаре: Ја на никого ништо не сум му направил. Ние си се сакавме и тоа е тоа.
Началник: Епа... хах... тоа вака малку... хах... малку, не е за малку, за малку повише е... не одговара.
Жаре: Не сфаќам.
Началник: Државава има долг према друга држава. Поточно спрема Чиле. Нашите... Југославија тогаш увезувала челик. Тој долг е замрзнат. Исплатени се 70% од парите и остатокот од долгот од тие 30% е замрзнат. Више фазла од 10 години никој не го бара... државата Чиле не си ги бара парите назад. Викаат „додека сме пријатели, додека имаме односи... не треба тоа да го враќате.“
Жаре: И?
Началник: Ех. И... И нивен најголем непријател е Аргентина, нели таму се граничат имаат волкава граница меѓу себе одозгора до доле. Они таму со Аргентина си имале еден куп нерасчистени односи. И сега... Лилето е таму за тие таму... ко ти шо си тука.
Жаре: Ко шо? Шо сум ја?
Началник: Па еве ко дедо ти...
Жаре: А?
Дедо: Кажи му, сакал од тебе, нека чуе.
Началник: Ти си цар. Лилето сега по вашите закони е царица тука. Царица е на Македонија. Мислам еве дедо ти кажува имало и други фамилии, други лози... ја и сум чул по нешто... ама тие шо се зимале меѓу себе таму, се таму вие си знаете како иде принц со ќерка на гроф, и така важноста и силината паѓа надоле на фамилијата... А ти и Лилето сте највисоко по титулите. Тоа шо си ти тука, е она таму. Таму Аргентинците немале друг наследник по машка линија и Лилето е наследникот, се и припаѓа нејзе. Ти си најстар внук шо го има дедо ти, ти си па тука наследникот. И проблемот е... првиот проблем е шо во светот со векови не е забележано да се ожени принц за принцеза во истиот тој највисок ранг. Тоа плус боде очи на сите. Една Британија е ќе речеш, најголемо кралство, ама кралицата пред да биде кралица е родена како војвотка. Ти и Лилето сте родени во највисок ред, вас се што ви следува е во највисок ред. Поради таквата поставеност ни Британците не се среќни за вас. Третата работа шо боде очи е шо иако во царските фамилии скоро сите бракови се договорени, вашиот е од љубов. Дедо ти, отишол средил таму шо треба по обичаите, ама вас цел град, цел свет може да ве види дека за рака се шетате и се бацувате... она идела кај тебе на школо... Вие стварно, стварно се сакате... И тоа е убаво вака можам да речам како човек. Да не е проблемов, мило би ми било шо е тоа ете... шо не е како кај циганите на сила, туку вие иако сте мали стварно сте си во брак од љубов. Тоа е околу овака да речеме големата слика. Ама првиот проблем, сега се навраќам на него е тоа што вие со вашиот брак всушност ги менувате постулатите на државата. А и фактичката состојба внатре.
Жаре: Постулатите? Ние ништо не и правиме на државата.
Дедо: Темелите на државата дедо. Тоа сака да каже.
Началник: Вашето постоење, т.е. постоењето на вашиот брак испраќа порака до светот дека ние сега сме трајно поврзани со Аргентина. Дека веќе имаме фамилијарен однос и тоа е трајно доживотно. Мене дедо ти ми објасни дека во овие вашиве кругови, не постои развод. И тоа е веќе уште поголем проблем, нерешлив. Вас било кој ако ве допре со прст, директно ќе падне крв... и тоа кузнее кај ќе заврши, тоа е крвна одмазда... а Шиптарине по селата за еден човек можат цела фамилија да ја ликвидираат на противниците, а сега некој нешто да и направи на принцезата... па државата има крв да промоча... Исто важи и за тебе. Ни ти тие нешто можат да ти направат од таа страна, ни па ние од наша, оти ти сега си и нивен. Ти си зетот, и само од тебе е честит породот. Тоа е толку стриктно напишано и одредено, толку фактички јасно, шо нема мрдање лево-десно ни за влакно. Дедо ти кажа дека за да се направи брачниот завет до крај плаќањето од машката страна било златно - т.е. трипати повеќе од бараната гаранција. Тоа јас не сакам ни да зборувам, не сум ја на тоа ниво да го коментирам тоа. Сакам да кажам дека фактичката состојба шо се знае ширум светот е таа. Сега ние гледаме некако ако може тоа да не се одрази на моменталната состојба во државата. Денеска сабајле ни е кажано дека Чиле го активирал долгот, и ако не го враќаме и се правиме наудрени ќе одиме на арбитражи... на не знам ти шо... ќе не блокирале... не можеме да ја победиме таа војна... однапред е изгубена. Тоа шо можеме е да се правиме ние сите тука дека таков брак воопшто не се случил. Дека тоа не постои.
Дедо: Вие не ни требало воопшто да се мешате. Ние сме си башка, државата си е башка. Вие требало на тие кој го истакнале бракот како проблем да ги упатите на нашата адреса, а не они да мешаат баби и жаби. Па ние после ќе се рамниме или шо ќе правиме ќе правиме, наша работа. Сега вака не знам вие шо сакате од внучево?
Жаре: И ја не сфатив.
Началник: Да го заборавиш бракот најарно.
Жаре: Молим?
Началник: Да се правиш дека ништо не било.
Жаре: Нема шанси!
Началник: Добро сега... шансите на сите не ги знаеме... ни ти, ни ја... во секој случај, дотолку ние го игнорираме проблемот, шо би се рекло го пикнеме под тепих, до толку ќе викаме дека никако не влијае на државата и билатералните односи кои таа ги гради со државите преку министерството за надворешни работи... и така вие ќе живеете во сразмерно имање колку другите луѓе. (Тука за шансите кога вика, мисли на пропранолизирање преку водоводот)
Жаре: Или?
Началник: Или ако Чиле упорно бара наплаќање на долгот, ќе се запира голем процент на платите по над 50%, и луѓето и вака и така сиромашни ќе немаат шо да јадат.
Жаре: Епа кога го направиле долгот... тогаш јаделе вајда.
Началник: Право да ти кажам не верувам дека нешто многу аир виделе од челикот... ја не знам тој ни кај се употребуе... рекоа нешто у арматура за градење...
Дедо: У шините... или да не помогнале тие у Скопје после земјотресот нешто...
Началник: Поима немам, ќе те лажам да ти зборувам.
Жаре: Може сега ја да кажам нешто?
Началник: Повели. Ја се шо имав кажав, еве ти кажи.
Жаре: Ко прво од бракот не се откажувам по никоја цена, и немам намера да се правам дека не се случил. Второ, исто како шо сега се шетам со Лилето, и ќе продолжам да се шетам. Трето, според вас треба кога ќе дојдат мајка и и татко и, ја да им се скарам и да се правам дека не ги познавам оти ако не слика некој, оп одма ќе се активира долгот.
Началник: Па така...
Жаре: Ме заболе... се извинувам на речникот. Четврто не е нашава држава крива досега шо не го отплатила долгот, крив е Чиле шо не го барал да му се наплати, ако тој па и не е застарен до сега, ама у секој случај да барал да му се наплати, и народов да немал шо да јаде би било најарно.
Началник: Како најарно?
Жаре: Па така викаше ќе умреле за јадење, епа ја ли ги бутнав народот у долгови? Не! Тоа позајмувала државата, а тоа значи дека одлучил Претседателот или Собранието, или не знам кој... некој министер, сеа одете кажете му на министерот ќерка му или син му нека не се мажи или жени и ако евентуално се оженил нека се разведе. Сепак у секој случај...
Дедо: Сине полека... он пак е... тука главен...
Жаре: Културен сум... Само зборувам, ја го слушав сега он нека ме ислуша. У секој случај сакав да кажам, ако државава го враќала долгот силум прилика ќе изумрел народот - па грешка е шо не е умрен - да умрел ја не би го имал проблемов сега шо вие, тоа оваа заостаната и неспособна држава да се носи со проблемите мене ми го ствара и ми натоварува на врат нешто шо нема никаква врска со мене, шо е случено кузнее од кога и шо нема врска ни со мене ни со Лилето затоа шо е случено уште пред ние да се родиме. Шо се вас тиче... како шо стојат работиве вие да сте кабил да не исчекате ние да умреме и уште нема да го вратите долгот.
Началник: И тоа спомнаа... тие шо се над мене.
Жаре: Очигледно. Претпоставуев.
Дедо: Ајде сине, нема више шо да разговараме. Они ете ти кажаа тоа шо имаат, они нивното, ние нашето. Ти си имаш женичка сега, оди си кај неа, гушни си ја.
Началник: Не знам шо да кажам, и вие сте у право... Ако, ќе речеш вака мал е, ама му фаќа кликерот ги разбира работите... политика е у прашање... ја правам ко шо ќе ми речат.
...
Замислете преостанатиот 30% долг спрема Чиле бил ни мање ни више во 7 цифри. Како цел челик на Југославија да завршил во велешки „Колска“ или „Брако“. Беше невозможно да е тоа само долг на Македонија. Поради спорната висина на сумата двајцата дедовци Панче и мојот биолошки дедо, татко му на тато, се откажаа од исплаќање на долгот. Се нафатија да го исплатат долгот кој е само на Македонија, но не и на цела Југославија.
Вториот момент е тој што Чиле без грб не може да и се спротивстави сам на Аргентина. Би завршиле уште побрзо и од Р. Македонија и од тој островот. Но по логика на нештата ако ја читате историјата на Чиле ќе стасате до Велика Британија т.е. до Команвелтот кој им дале независност. Но и самиот началник вика дека Велика Британија исто така не била среќна, а ќе речете башка си се, на остров се.
Но не беше проблемот толку во челикот, во долгот, проблемот е во највисокиот ороден ранг. Единствен наследник со единствен наследник, принц со принцеза кои во исто време стануваат цар и царица и крал и кралица кои владеат со едно царство и едно кралство во две држави, и башка се СЕ НОРМАЛНО ВИСОКО ИНТЕЛИГЕНТНИ! Не, тоа мора да се изништи! Тргнале Британците да перат мозок каде им се може, како сега царството и кралството ќе ги удружат силите, ќе си ја подржуваат трговијата и се околу нив ќе смачкаат. Тоа сигурно од искуство го имаат кажано.
Од толку многу несреќа кај нашите непријатели започна канонада од хорорози, грозотии, гадосии и бизарии врз мене и врз Жаре, а во Аргентина и врз мама и тато.
Најпрво почна со тоа „ќотекот е од Рајот“, знаете имаме пишувано кога јас и Жаре сме врзувани и претепани он да потпише развод, а јас да го заборавам.
Кога тоа не успеа се премина на тактика „Непријателот на мојот непријател е мој пријател“
Се поврзаа со тогашната опозиција на Аргентина т.е. со Перонистите. За Перонистите воопшто да можат да дојдат на власт откога ги потрошиле парите на фашистите и нацистите тргнале да си бараат нови спонзори.
Патот преку Београд ги донел до тогашна Р. Македонија...
Жаре:
Седиме кај нас дома во салонот јас, тато (некој Зоран пак пратен да изиграва татко), една жена и уште еден човек во бел мантил.
Жената, за потребите на овој текст ќе ја наречеме Криси.
Другиот човек не зборува ништо. Само седи и слуша. Првично би се рекло дека е некој од ветеринарното шо дошол со Зоран, но не беше така.
...
Зоран: Оди свари кафе, сега ќе дојде жената.
Жаре: Која жена?
Зоран: Една од кај Лилето таму, од кај нив.
Дојде жената, јас сварив кафе, и го послужив на масата.
Зоран: Разговарав со стариот. Кажи ти шо ти треба?
Криси: Мене ми се потребни околу 5 и пол милиони за следните избори, за да се намират сите кои бараат да им биде платено. Ми требаат минимум уште милион и двеста илјади за конституција во првите три месеци, после веќе ќе има средства за располагање во буџетот.
Зоран: Стариот ќе обезбеди ми рече 7.000.000 од трезорот, и ми кажа да ти пренесам дека за куткањето на тамошната власт имате поддршка и од Белград како главен град на поранешна СФРЈ и плус да знаеш работата е поддржана и од тие од кај тато.
Жаре: А вие која сте?
Зоран: Она е... од опозицијата, ама уствари работи во власта.
Криси: Се правам дека сум со власта. Ама ќе се преместам кога ќе дојде време, сега брзо.
„Ааа шпион“ - си викам у памет.
Жаре: За државен удар ли правите муабет?
Криси: Сегде низ светот се смени времето, сега е демократија во Аргентина и треба да владеат работниците а не легачите, а татко и на Лилето е легач.
Жаре: Оти викаш така? Добар човек е татко и на Лилето, оди на работа со мајка и заедно. Вака сме си зборуеле триста работи знае, ја подобри родители од нејзините немам видено!
Криси: Гледаш ли?!
Зоран: Он си знае, ете објасни му и ти. Не е човек леб да му даде да јаде!
Жаре: Оти да не ми дадеш леб да јадам?! Па така е, ти се дереш, се расправаш за све и свашта тука, ме тепаш, они нејзе ја сакаат, ја поддржуваат, и мене ме сакаат и повише и од тебе. (во тоа време не знам дека разговарам со двојник).
Криси: Татко и на Лилето иде на работа само во понеделник, или највише 2-3 пати месечно, а понекогаш можда и еднаш месечно, мајка и ја немам видено кузнее од кога, а јас ја вршам најголемиот дел од работата.
Жаре: А на татко и, како му се може да не оди на работа? (тогаш од пропранолизирање не знам дека е принц)
Криси: Татко му, на татко и, т.е. дедо и на Лилето беше претседател, но во исто време е и крал таму, и заради тоа му се може.
Жаре: Па ако дедо и е крал, тогаш татко и е принц, а принцовите ја колку шо знам секако не работат вака како другите луѓе да одат секој ден на работа. Мислам имаат обврски кој за шо го распоредиле ама може и воопшто да не работат.
Криси: Во демократијата власта е кај народот а не кај кралот!
Жаре: А ти како знаеш волку македонски, тука ли имаш живеено, нешто у амбасада?
Криси: Одев на курс за македонски јазик и научив течно да го зборувам бидејќи веќе 4 години бев посветена да ја разбирам комуникацијата на татко и што он ја остварува преку тој јазик.
Зоран: Му ги слушавте телефоните?
Криси: Ехее веќе 4 години активно. Имаше и порано низ историјата обиди, но кој ќе го фатеа го погубуваа за шпионажа одма!
Жаре: Доста ризична професија.
Криси: Некој ако има потстрек ќе го работи и тоа.
Криси: Има и уште една втора работа што ми е потребна.
Зоран: Да ми спомна нешто...
Криси: Да, ама не можев по телефон за тоа... Сепак се работи за дете... и моите не би ме спасиле за тоа. Мене ми е потребен документ што ќе ја докаже смртта на Лилето официјално дека умрела во Аргентина, документ издаден од аргентинските институции, болница, полиција, знаеш тоа како оди... Ми треба документот да го држам во рака!
Зоран: Имам тим шо ќе се погрижи за тоа. А за него?
Криси: За него - рече вртејќи се спрема мене - за него, ќе ти кажам накнадно ако е потребно.
Јас кога го слушнав тоа, првите 5-6 секунди не можев да верувам шо слушам!!!
Жаре: Ти ќе ја убиеш Лилето? Мислам... ќе ја нарачаш?! (А можда и мене си реков во памет)
Зоран: Ќе нарачам да се направи некоја сообраќајка нешто, не мора она да умре, може само да пишат дека умрела. Може ли така?
Криси: Абе сега... може ли? Ни треба да ја нема! Најарно комплет.
Зоран: Добро, ете чим така.
Откога сфатив дека падна нарачката и Зоран се нафати после тоа отидов, божем до ВЦ, ама тихо ја отворив влезната врата и заѕвонив нервозно неколку пати брзо на ѕвончето, па се направив дека ја отворам вратата и дека разговарам со некого.
Жаре: Тато, оди мрдни ја колата овој комшијава па пијан е дојден...
Тато излезе од куќата, оставајќи ја Криси сама со мене и со човекот.
Јас излегов од дома и отидов да ја барам Лилето оставајќи ги Човекот и Криси сами дома. Најјако е што кога излегов на улица доле Зоран воопшто не ни беше на маало.
По некое време...
Зоран: Сине... Лилето умрела.
Жаре: Како?
Зоран: Се возеле со овој шо го пратив од воено да ја однесе до кај мајка и и татко и во Буенос Аирес, и припукале тоа со рафал кон колата и ја убиле. Шоферот преживеал и рече дека му било чудно шо тие шо пукале ги слушнал дека зборуваат на македонски, некои од нив вика дека ги познал. Те бара некој човек на телефон.
Човекот: Жаре, некој мораше да се врати таму, сепак се врати, ја чекаа таа со парите.
Жаре: Ќе те најдам и ќе те убијам па кај сакаш биди. Цел живот ќе те барам и ќе те отепам!
Човекот: Жаре, јас бев таму, бев во болницата, ја реанимиравме Лилето, преживеа, нема трајни последици, ќе си дојде дома, татко ти не знае уште. Тука им треба потврда од смрт. Ја имаат. Не знам дали ќе свршат многу работа оти секако сите у болницата знаат, и знаат и на одделење и овие од полицијата тука најверојатно до утре ќе ја повлечат потврдата. Болницата више испрати известување дека пациентот е реанимиран.
Жаре: Кажи ми, ме интересира, ја лажиравте смртта или она стварно умре?
Човекот: Имаше изгубено многу крв, и почина од прострелна рана, тоа пишува во наодот што е и вистината, ама отпосле беше запрено крварењето, трансфузијата беше во тек веќе и само ја реанимиравме.
Жаре: Добро. Ја на овој не му кажувам, ама секако сигурно ќе разбере. Тие ќе му кажат.
Човекот: Не му кажуј да не ја нарача уште еднаш, или тебе нешто да не ти направи, оттука ќе ја пратиме директно кај нејзините, да не надојде уште некој.
По некое време...
Зоран: Лилето преживеала сообраќајка.
Жаре: И? - реков правејќи се наудрен.
Зоран: Ќе си поседи кај нејзините и ќе си дојде.
Жаре: На оригиналното име и презиме?
Зоран: Да де, па не е ништо страшно....
Криси... хммм... си отиде дома у некоја форма.
Добро, заклучокот беше логичен... но сепак за нив можда поарно ќе беше Криси да стасаше пропранолизирана... ама јебига. Битно таму им е.
...
Да разјаснам и расчистам...
На почетокот на 2001-ва година јас, заедно со тогашниот привремен посвоител специјалец по професија и пријател на Зоран Ѓуров кој му бил него надреден во војската и се нафати да биде посвоител за пари, отидовме во Аргентина бидејќи мама и тато не можевме долго време да ги добиеме на телефон а требаше да дојдат за Нова Година. Жаре не дојде со нас, бидејќи имавме информации од тогашниот Зоран дека таму би можел да биде ликвидиран. Кога се возевме со кола од аеродром до станот на мама и тато од кола зад нас почнаа да пукаат врз нас. Специјалецот возврати од отворениот прозорецот додека јас го држев воланот. Во еден момент од десната страна видов паркирана кола со луѓе внатре (меѓу нив беше тогашниот Зоран Ѓуров или уште некој негов двојник) и еден од тие испука рафал од автоматска пушка. Еден куршум ме погоди во клучната коска. Погоди крвен сад и почнав обилно да крварам. Веднаш бев пренесена во болница во Аргентина, каде пред операционата сала изгубив свест. Потоа кажаа дека сум доживеала клиничка смрт и ме реанимирале. Така да, да се расчистиме – Дали бил успешен атентатот? – Да, бил!
Но сепак, преживеав, па така мораше да смислат ново решение.
Следното решение го видоа во законска разврска за нешто што државата не е надлежна, ни тука, ни таму. Имено бракот помеѓу мене и Жаре склучен во 2000-та година е со потпис и печат на тато, што претставува исклучиво кралски документ кој не е во надлежност на државата, и помеѓу тогашен Зоран Ѓуров како татко на Жаре. На истиот документ сме потпишани и јас и Жаре бидејќи тоа е своеволен доброволен брак. Но сепак од правен аспект на Р. Македонија кај тогашниот Зоран Ѓуров има кривична одговорност за малолетнички брак за кој дал согласност заради тоа што за детето за кое одговара нема наполнети 16 години. Не би бил никој крив доколку наместо Зоран Ѓуров се потпишал Панче Леов, бидејќи неговиот потпис и печат претставуваат царски документ и така Р. Македонија нема надлежност. Но Панче се потпишал тек во Аргентина заедно со дедо. Значи тука не правиме муабет дали бракот е легален. Имено брак помеѓу мене и Жаре се има склучено неколку пати и тука и во Аргентина и на друго место. Но тоа не е ни граѓански, ни црковен брак, туку исклучиво царско-кралски.
Но бидејќи и двете држави и Р. Македонија и Аргентина се водени од крајно правно неписмени луѓе, Зоран Ѓуров го испратил својот оригинал до надлежните институции на Аргентина за да пријави илегален малолетнички брак, а овие пак таму покренале дело против мама и тато и му барале на тато ако сакал да не оди во затвор да се изјасни дека документот е фалсификат, тато се изјаснил дека е оригинал и дека тоа е неговиот потпис и печат по што овие покренале судски процес. Единствениот кај кого всушност постои кривична одговорност и ги пречекорил овластувањата кои ги имал по закон е тогашниот Зоран Ѓуров но како инстанца на државата тој е единствениот врз кого нема репресија.
Да расчистиме уште една работа околу овластувањата. Јас и Жаре имаме царски односно кралски овластувања уште од деца, и можеме да потпишуваме акти, а тоа е така од 1990-91 година кога е настанат првиот брак. Имено јас првиот документ го потпишувам со отпечаток од прст во странство. Земете во предвид и за време војната врз островот јас и Жаре сме во пакт со дедо кој ни е сојузник, заедно со еден од двата најголеми победници во Втората Светска војна, па така на документот за склучување сојуз и јас и Жаре сме потпишани.
Да расчистиме и една трета работа што се тиче Криси. Она ги слушала разговорите на тато на македонски. Да ги слушале ќе знаеле дека сме живееле со месеци во Аргентина и дека наместо едно влегле две деца, а да гледале ќе ме виделе и кога мама и тато ме однесоа на работа и ме прошетаа по целото министерство. Шо би рекол дедо за конкретната работа „Синко, овие сите се послепи и од мене.“ И толку многу да слушала и да ги разбирала разговорите сигурно ќе спречеле 4-5 брака, ќе разбереле дека се шетавме по цела Аргентина и одевме на кампување, ќе разбереле и каде колку и за што пари се плаќаат... Ама не можеле да разберат од причина што најважните разговори тато и дедо ги правеа на сателитски телефон а ако во моментот тато немаше сателитски телефон, а требаше да се разговара за некоја работа која не треба да се знае идеше лично до каде треба. Единствено нешто што можеле да чујат е како едно бебе првпат вика „мама“ и „тато“ по телефон оти ја научил да вика нејзиниот Жае. „Жае“ беше бил третиот збор што го научив на неколку месеци.
ДЕЛ 3 од 5.
Но не беше само дека Р. Македонија јавуваше негде. Јавуваше и Аргентина.
Жртви на фашизмот
Лиле:
На неполни 40 дена после моето раѓање тато и мама поради информација дека ќе бидам киднапирана од другите благороднички аргентински лози ме кријат и ме оставаат во домот на дедо Димче. Димитар Ѓуров и неговата љубов Виола се всушност мои дедо и баба по документи бидејќи тие му се посвоители на мојот биолошки татко кои го посвоиле кога тој имал 17 години и бил во Белград.
Првите месеци после моето раѓање еден колега на дедо Димче, инаку воено лице на Германија, ме однел кај нив дома во Германија за да ме спаси од благородничките лози од Аргентина да ме киднапираат од моите родители и од домот на дедо Димче. Потоа мама и тато дојдоа кај него во Германија и таму останавме да живееме некое време. Еден ден куќата беше опколена од германската полиција и аргентински фанатици припадници на благородничките лози. За овој напад разбрал вистинскиот татко на Жаре Зоран Ѓуров, па заедно брат му Евгени и со Жаре дошле во Германија за да не извлечат. За да не ме пронајдат полицијата и фанатиците, мене и Жаре не качиле високо во куќата од надворешна страна во еден црн отвор. Во еден момент сум гугнала нешто, па Жаре за да ме спаси морал да ми стави рака на устата и така да ме држи долго време додека фанатиците што се качиле проверат и да се уверат дека нема никој во отворот. Потоа разочарани од неуспехот во потрагата си отишле и полицијата и фанатиците. Ние останатите сме се вратиле за Македонија при што јас повторно сум била прокриумчарена исто како на одење.
Ова Германија кога го разбрала не и се допаднало, па нешто малку покасно премина кон одмазда врз нас. Германија како Германија ни ја покажа својата суровост во полн сјај. Имено тато му јавил на дедо Панче дека Германија за неколку часа ќе изврши бомбардирање на цела територија на Македонија со хемиско оружје. Јас и Жаре заедно со дедо Панче и баба Петрана се засолнивме во еден бункер каде останавме се додека беше безбедно да излеземе. Малку понатаму беа засолнети и жителите на Ораовец.
Во исто време дедо Димче со дел од останата фамилија нашол засолниште во бункер во Скопје.
Мајката и таткото на Жаре успеале да влезат во Грција на време.
Резултатот од ова е дека дедо Панче избројува по нападот севкупно преживеани 58 луѓе на територија на целата држава. Најдолго преживеаниот кој не бил засолнат издржал 5 месеци.
Германија игра крајно перфидно.
Па така неколку години подоцна преку мајка и ќерка соученичка на Жаре планираат терористички напади на повеќе објекти кои треба да изгледаат како истовремено да се случени од земјотрес во замена за да добијат германско државјанство. Меѓу објектите се каналите на потоците на Источната страна на Велес каде живееме, како и основното училиште на Жаре О.У. „Благој Кирков“. Очигледно целта им била наша елиминација во општ настан како и погоре за да се избегне директната одговорност, а со тоа и одмаздата. Овие напади се спречени благодарение на Жаре кога со чичко му ги нашле плановите за напади во станот на соученичката чија мајка претходно е фатена во обид да го ограби дедо Димче, настани за кои беше известена АРМ.
Уште понатаму низ времето постои уште еден обид на Германија за некој вид на одмазда спрема царството од Ораовец. Тоа е т.н. Десант на Ораовец кој е завршен целосно неуспешно и сите виновници се изведени пред судот на Ораовец.
Очигледно може да се заклучи дека Германија преку мене всушност му се одмаздува на мојот дедо крал кој не сакал ди ги штити фашистите и нацистите и им ги рапортирал на антифашистите.
Но Аргентина и Р. Македонија не запраа тука. После тоа преминаа кон мое незаконско посвојување. Имено изведоа привремениот посвоител да ме даде на посвојување на поранешните хранители. Тоа е статусот и денеска. Иако денес успеале да изништат до степен во јавните книги да биде запишано дека хранителката ме родила во болница (за тоа каде точно сум родена во друга прилика).
Имено после склучувањето на бракот требаше да се реши мојот статус за некако да се изведе да си живееме заедно со Жаре мирно и безбедно. Бидејќи не беше можно да ме посвои тогашниот Зоран Ѓуров како свекор, а нејќеше ни тогашната Дафина, баба му на Жаре, за пари се нафати специјалецот. Но бидејќи на двете држави нашиот брак им бил против интересите, во Аргентина поради нелегалниот процес врз мама и тато за малолетничкиот брак нив им било одземено правото на родители. Знаете кога постојат и се познати родителите и ги има на извод, т.е. на МКР тие одлучуваат поради сплет на околности кој и како ќе се грижи за нивното дете. Доколку го изгубат правото, тогаш Социјална служба по закон мора да се труди да обезбедува редовен контакт меѓу детето и биолошките родители. За ова да се спречи морало да се заведе дека хранителката Билјана ме родила.
Малку пред тоа инстанците хранители го изгубија хранителскиот статус врз мене поради негрижа и запоставување на дете кое двапати заврши на операција на глава и во кома, но сепак Владата на Р. Македонија ги виде нив за најсоодветни посвоители иако и двајцата во тоа време беа невработени. Без оглед на тоа што мама и тато биле контактирани по законска обврска и не дозволиле мое трајно посвојување, сепак поради нивниот одземен родителски статус грижата за мене паднала на државата.
...
Зоран Ѓуров: Готово поминало тоа на Влада, од денеска натаму врската со тие е целосно прекината, она ќе си биде тука кај овие. Тие више не можат и да сакаат да се мешаат. Не одговараат више никако за неа.
Жаре: А како тоа? Нели треба да дозволат? Оти би дозволиле?
Зоран Ѓуров: Многу се мешаа, исправаа тука криви дрини. Они од оттаму од 10.000 километри повише знаеле шо чини, шо не чини. Само ние добро изигравме, прво таму нив ги средивме, да не можат да прават проблем, да си ги регулираат нивните, па после ние воа тука шо ние го средивме. Сега ќе си се стабилизира ситуацијата и по 5 години од сега кој ќе памти како било. (Нормално и тука алудира на генерално пропранолизирање преку водоводот оти не е јасно колку се народ треба да заборават што се случило). Женава шо ни бркаше работа мене и на чичко ти Зоки, кога ќе помине мандатот на Владата ќе си се врати таму откај шо дошла од министерството... и никој нема да ја разбере.
Жаре: А таа како се вика?
Зоран Ѓуров: Некоја си Николина, Николина Перчинковска... нешто на „П“ беше тоа презимето нешто терсене. Се мислам дека чичко ти Зоки така рече. Не ни прашувам многу не се интересирам, само сакам да биде завршено. И тие да немаат више мешание.
Жаре: Аха.
Зоран Ѓуров: Сега се гледа дали може некако и тоа забраната за влез да им се продолжи ако има некој начин... ама тоа нешто чичко ти Зоки вика дека не било многу веројатно дека ќе му успеело, оти со посвојувањево го снемуе основот за забраната. Ама како и да е. Тоа ќе му ја мислиме отпосле.
...
После ова тогашниот Зоран Ѓуров нарачал да се запали одделението на ЦСР Велес.
Овој муабет Жаре го слуша механички и поима нема која точно била Лилето од претходно пропранолизирање, он знае дека се спомнувала Лилето, но не го памети односот меѓу нив. Што се однесува на мене, и јас не го паметам него, а кај хранителите процесот на посвојување се држи во тајност а јас за него немам поима бидејќи всушност не сум ни свесна дека тие таму во куќата во која живеам во моментот не ми се родители.
Но бидејќи нели преку хранителските семејства парите државата само ги пере, па така и хранителите, сега посвоители не добиваат пари од државата за тоа што ме чуваат. А не им праќа ни тато со оглед на тоа дека во Аргентина се изолирани. А тоа не може да биде добро.
Е тогаш посвоителите, а претходни хранители од црвената порта тргнуваат сега они да ме омажат во малолетнички брак.
Ми дале некоја дрога за спиење и ме затвориле во соба на вториот кат од куќата со поглед на источна страна и ги чекале сватовите. Ни мање – ни више за сватови успеале да пронајдат Цигани од Ѓерманија!!! Бидејќи и хранителите се инстанци ова сигурно било нарачка, а и по примерот на Зоран Ѓуров они не би оделе во затвор - една ли свадба имало кај Циганите.
Но една школска на Жаре чија баба живееше на таа страна разбрала дека се подготвува свадба и му кажала. Жаре заедно со повеќе од половина одделение и други деца заедно со еден припадник на обезбедувањето на Ораовец кој денес во Велес за него се вели дека не е познато кај му е гробот, и со најверната наша ораовска гарда од Дуро, Муро, Леа и уште 30-тина други упаднале во дворот каде веќе биле гостите. Таму од гостите како што и природно следува кога станува збор за синџирот на исхрана - не останало ништо. Единствена преостаната бев јас кога Жаре ме најде во собата сеуште заклучена.
После овој хоророзен настан го викнав дедо да дојде. Дедо дојде со 200 души гарда во една куќа под црквата Св. Спас каде што бевме јас, Жаре, мама и тато. Во одбрана на честа на внуката, бракот и лозата тргна нова репресија за Р. Македонија. Тоа е времето порано наречено „Кога Аргентинците палеа“. Се разбира исто така ништо од ова се нема случено. Се е реставрирано и ревитализирано. Сите си се живи.
Финалниот удар беше замислен да се случи на начин што и во Р. Македонија и во Аргентина ќе се случат државни преврати. Во Р. Македонија требаше царската лоза да удри по државата, а во Аргентина Перонистите да и направат преврат на тогашната власт поддржана од кралската лоза.
Во тој момент веќе јас и Жаре пак не се паметиме меѓу себе, земете во предвид дека меѓу сите овие настани редовно има пропранолизирање.
Овие преврати се целосно организирани и оркестрирани од тогашната власт на Р. Македонија и тогашната Перонистичка опозиција на Аргентина спонзорирана со тие 7 милиони, а изведена со инстанци наменети да изиграат секој своја улога. Јас и Жаре бевме жртви на процесот.
Почна од кај нас.
Имено додека Жаре бил на школо дошла ДБК да го евакуираат бидејќи имале сознанија за напад од „Маџарот“ или тогашна инстанца – специјалец на Зоран Ѓуров, член на тогашната новосоздадена терористичка организација „Нова ОЗНА“ од Куманово. Местото за евакуација беше моето основно школо бидејќи и јас како царица сум била под смртна закана како што кажаа. Во тој процес специјалецот ликвидирал две деца (нормално после инстанцирани, сега сите се на број, сега никој не фали), соученици на Жаре со снајпер. Жаре успешно бил евакуиран и беше донесен во училница на вториот кат во моето основно школо „Ј.Х.К. Џинот“ каде што го чекав. За кратко време откога се запознавме дека сме маж и жена, се заљубивме сместа у места. Не чуваа АРМ и ДБК кои чекаа да го одбијат ударот. Маџарот нападна уште со двајца, меѓу кои едниот беше и претходниот мој посвоител-специјалецот. Сите тројца беа елиминирани во дворот на школото. Војската и службата ни се покорија и оттогаш натаму ја признаа нашата власт и ни се обраќаа со цар и царица. Во тоа време војската ги научила и другарчињата и наставниците на школо да ни се обраќаат така. Нас тоа ни беше малку како да глумиме во народните приказни па ги ослободивме од таквото ословување. Сепак војската продолжи да ни се обраќа со „Честити царе“ и „Честита царице“. Следните денови животот ни продолжи нормално иако војската цело време не обезбедуваше.
Во меѓувреме инстанца на Панче Леов, дедо му на Жаре со инстанци на мама и тато во улога на стар цар и татко крал и мајка кралица на малолетните наследници отишле во Скопје на церемонија на која се менува Уставот на Република Македонија. Овој акт е класифициран и тајно издаден во Посебен Службен Весник - ПСВ. Така официјално или тајно како сакате јас и Жаре стануваме Цар и Царица на Република Македонија, која се преструктуира во демократска монархија или демократска диархија, бидејќи нашата желба е ние двајцата да владееме под еднакво односно за секоја одлука да биде потребна двојна согласност или 50/50. Инстанците на мама и тато поради можност од атентант ни е кажано дека веднаш морале да си отидат за Аргентина, а ПСВ-то дома ни го покажа дедо Панче.
По 2-3 дена додека јас бев во домот на хранителите експлодираше бомба од која се скршија стаклата на прозорците и парче срча ми се забоде во вратот. Бомбата ја наместила нова инснтанца на дедото-посвоител, во канта од сирење која служеше за ѓубре во дворот, а бомбата кажаа дека му била останата од ЈНА. Војската заедно со Жаре ме пренесе итно во Скопје каде бев спасена. И на долната главна улица под куќата на Жаре исто така била наместена бомба но таа нешто неуспешно експлодирала. Иако и тогаш се викаше дека била претерано далеку.
Следните денови инстанцата на дедо Панче ни кажа дека Велика Британија и објавила војна на Р. Македонија со ултиматум за потпишување на безусловна капитулација. Бидејќи ние не го прифативме ултиматумот, ја знаевме стратегијата и имавме сојузници, бевме киднапирани и затворени во објект на Водно додека инстанцата на Панче Леов отишла и потпишала капитулација во Белград.
Кога деновиве се присетивме на договорот ни текна дека Зоран Ѓуров вика „7.000.000 долари“...
Си седиме и си правиме математика и никако не ни излегува пресметката...
Жаре:
Никогаш не се спомнале толку пари. Никогаш! Имало, се спомнувале 250.000 долари, 100.000 марки, ама никогаш не се спомнале 7.000.000! НИКОГАШ! Тоа беа превише пари за било кога. Дедо Панче сам кога си ценеше колку вреди во пари имотот шо го имал обично беше нешто под половина милион евра. Тоа беше он колку си ценеше, јас и тета ценевме далеку под тоа. Некако тоа не изгледаше реално. Половина од нивите кои тврдеше дека се негови беа национализирани, беа на државата итн, итн. А реално земено едно е колку тебе нештото ти вреди, сосема друго е дали тоа можеш да го продадеш, дали некој би ти го купил и колку ќе добиеш на пазарна цена. Многу параметри се потребни за да претвориш имот во кеш. И обично сите луѓе сме доаѓале до заклучокот дека „земјата не е арамија“ и никој ништо не продавал, што генерално земено е исправна работа. Ние не сме продавале ама државата сепак национализирала и зимала. Како и да е, сепак 7 милиони се превише пари! Нарочито кога ќе земете во предвид дека 7.000.000 стоеја на малата маса кај нас во салонот. Зборуваме за кеш. Гледате таму еден милион во денешно време Камчев со Боки го изброја на телевизија притоа кажувајќи дека тоа било севкупниот кеш од банките... Знаеме ние дека Р. С. Македонија има 5 милијарди евра буџет, се е тоа ветер и магла, кеш во оваа држава има многу малку. Значи кога се кутка власт, кога се прави државен удар за тоа треба црн буџет, а тоа се пари во кеш, не во хартии од вредност да си го избришеш газот со нив!
Зоран тогаш спомна дека имало поддршка од Белград и од „тие од кај татко му“.
За Белград ќе да е точно оти од негдека морало да произлезат парите, а ние, па и дедо Панче порано рака на срце никогаш во животот не сме живееле како милионери, така да повише делува дека пропрале некои пари, што е многу веројатно да се од златото на Југославија, тоа пореално изгледа.
А делот за поддршката од кај „тие од кај татко му“ ја подразбира Русија, татковината на маќеа му Виола. Русија била покровител на империјалистички заговор во кој сите останале живи а за нив немало ништо?! – Не, тоа е надвор од доктрината, и надвор од вообичаената пракса. Обично Русите не задираат длабоко, надгледуваат, ја признаваат оригиналната страна, ја поддржуваат и толку. Башка се, беа и сојузници. Каков интерес би имале они да сменат страна? Да купуваат пченица од Аргентина? - Не, Аргентина се едни од најголемите производители, ама Русија е прва... друго што? Башка се сигурно повеќе би се испазариле со синот, т.е. со татко и на Лилето што и е син по документи на баба Виола, отколку со овие тука. Не, тоа нема смисла. Во Русија истата гарнитура е на власт од тогаш до сега. Тоа е безвеза. Никој не вика дека немало поединци предавници и таму како и сегдека, но како главно политичко стојалиште нема ни логика ни разумност.
Лиле:
Американците ќе рече некој... Не, нема смисла. Дедо, биолошкиот татко на тато, е тој шо 4-пати е поддржан официјално од САД против Перонистите, плус таму живеел и учел, а и они беа сојузници. Не, не се Американците... некој друг... од Британците нема никој, кој би можел да биде... На кого би можело опозицијата на Аргентина да му игра улога да дојде на власт?! И да ја задржи власта? Која држава го има тој интерес?! Тоа прашање е прашањето за милион долари, или во случајов за 7.000.000 долари.
Единствено што ќе начнеме е дека Криси е со потекло од Германија.
А Криси е Перонистка. А Перонистите се љубителите на Фашистите. Што љубителите бре... СПАСИТЕЛИТЕ!
После исплаќањето на овие 7 милиони и таа нелегитимна капитулација со злоупотреба на службена положба и пречекорување на овластувањата, Југославија, да, да Југославија, мислите дека е распадната во тоа време, ама функционира, замислила дека за тие пари јас и Жаре сме своина на држава, како имот знаете. Не киднапираа и не затворија каде ни објаснија дека ние како своина на државата ќе бидеме пуштени тогаш кога државата ќе сака. Тоа во превод значи не поробиле, оти по дефиниција робот е сопственост на господарот, во случајот за господар се самопрогласила Југославија. Од местото избегавме со помош на еден доктор кој со болничко комбе по наше барање не извози до Ораовец. Таму наидовме на инстанца на Панче Леов кој не беше на наша страна туку на страна на Југославија. Местото беше опколено од војска на Југославија која вооружена идеше по нас и ни викаше да се предадеме. Јас и Жаре избегавме во скривница во една пештера. Војската ја обиколи пештерата и викаа „Не пуцајте, морају да буду живе, они су све што имамо!“ Е откога укапиравме дека нема да не убиваат ја изодивме целата пештера за да испаднеме на другата страна. Но изгледа и тие знаеле кај е излезот, па и таму не дочека војска. За да не натераат да се предадеме ја изведоа една од најхоророзните, најгрозните, најгадните и најбизарните работи што човек може да ги смисли.
Прво во пештерата ни пуштија волци како симбол на царството на Жаре. Но јас и Жаре како мали израснавме со волците и не знаеја по мирисот па нејќеа да не јадат. Потоа ни пуштија змии како симбол на моето кралство, ние влеговме во едно пештерско мало езеро, а змиите дојдоа по нас во водата. Ама додека бевме мали тато не учеше како се фаќаат змии и како змиите да те научат и да не те каснуваат, па така и овие змии само пливаа околу нас но не не јадеа. На крај инстанцата на Панче Леов се качи до влезот/излезот на пештерата и пушти од тегло скорпии и рече „Како ќе им даде Господ – така!“ Кога мислевме дека тука е крајот, видовме светлина кон еден излез на пештерата и тргнавме натаму. Змиите одеа пред нас меѓу скорпиите и ни правеа пат каде да газиме. Живи и здрави излеговме надвор. Војската на Југославија до тој момент беше елиминирана од нишката Жандармерија и надвор веќе немаше никој. Ќе прашате зошто од нишката Жандармерија? Во тоа време командант на Жандармеријата беше еден наш дедо, инаку роден брат на дедо Димче Ѓуров. Дедо Димче не е родено дете на Игно Ѓуров туку во куќата е оставен како бебе. Инаку е наследник на една царска лоза од едно избришано царство кое се наоѓало на тромеѓето на Р. Македонија, Бугарија и Србија.
Во Аргентина во декември 2001-ва доаѓа до насилни немири и промена на власта, т.е. на власт доаѓа перонистичката опозиција.
Нормално, на крај повторно следуваше пропранолизирање!
Во тие времиња додека сме двајцата со Жаре во основно школо, дедо Панче објаснува дека во Р. Македонија постоеле три царски лози: Ораовска, Струмичка и Тетовска.
Струмичката лоза ги киднапираше Жаре и една Лидија кога Жаре имаше 3-4 години барајќи 100.000 марки од Панче Леов или да ја предаде круната. Тогашниот Панче Леов одлучи да не ги прифати условите. Како втора опција Жаре ми се јави мене од Крива Паланка каде што ги држеле, па потоа јас му се јавив на тато па он го плати откупот. Потоа тато разбра дека во организацијата на киднапирањето имала учество и тогашната инстанца на Зоран Ѓуров. Оттогаш натаму оваа лоза не постои.
Тетовската лоза самата прекинала да постои поради јаловост (неспособност за пород).
Постоеше уште една - Штипска лоза. Таа немала никакви корени, ни историја, ни чест. Државата имено тргнала да состави вештачка лоза од една терористичка организација.
Инстанца на Панче Леов го донесува наследникот на лозата во зачеток по негова желба на двобој со Жаре во дворот во царската куќа во Ораовец. Така планирале откога Жаре ќе бил елиминиран јавно и чесно во двобој, тие да владеат царски со Македонија.
Овој не знаел ни мечот да го држи, па го изгубил двобојот.
Иако изгубиле, сепак не го прифатиле поразот и барале 2 глави за 1, па тогашните Панче и Петрана не сакале тоа да бидат нивните глави, па решиле да ги понудат нашите.
Тогаш нас не киднапираа и не затворија во подрумот во куќата на Панче Леов во Велес. На Жаре му е пуштен волк да се бори како гладијатор. Откако го совладал, дојде и ме ослободи мене од другата соба каде што бев дрогирана и бев заврзана на синџир за подот.
Потоа Жаре им се јави и се договори со нив да си ги земат главите на тие со кои се договарале оти он бил честит победник кој го предизвикале на двобој. Они се согласија.
Но следната инстанца на Панче Леов се погрижи самата да ја изништи и оваа неуспешна штипска царска терористичка лоза која беше уште во зачеток.
Неколку години после овие настани, еден ден државата реши да ги погребе Панче и Петрана на селските гробишта во Ораовец и таму да назначи нови наследници по странична кумовска линија што воопшто биолошки земено не беа ни роднини и таков пример во 11 векови во царството немало!
Ние разбравме од луѓе од селото и отидовме затскриени да видиме што се случува. Таму стварно се одржуваше церемонијален погреб, а воедно се спремаше и предавање на круната. Иако немаше некој во селото што не знаеше дека ние сме царот и царицата, сепак присуствуваа на тоа непоговорно.
Кога ние направивме скандал и се појавивме пред сите и официјално обезбедувањето го прогласивме за предавничко и самиот план го означивме за преврат и удар на царот и царицата кои тука пред нив на времето направиле традиционална свадба, тогаш обезбедувањето се подосвести и не гледаа во шок. Имаше еден припадник на фанатиците се самоуби пресекувајќи си го грлото пред сите. Тогаш Жаре праша како може на целото лудило со царството да му се стави крај! Шефот на обезбедување рече „Јас ќе ги убијам сите и на крајот ќе се убијам сам!“. Ние се договоривме и им рековме дека нема потреба никој да умира, дека целото село, сите кои биле на погребот се предавници, погребувале двојници и лажњаци, а ги немало нигде кога Жаре беше затворен како гладијатор да се бори со волк. Тогаш рековме: „ВИЕ НЕ ЗАСЛУЖУВАТЕ ДА БИДЕТЕ ВЛАДЕЕНИ, МОЖЕ СЛЕДНИТЕ ГЕНЕРАЦИИ ПО 20 ГОДИНИ, ОНИ НЕ СЕ КРИВИ ЗА НИШТО, АМА ВИЕ НЕ!!!“.
Потоа си отидовме.
Некоја година подоцна дојде прочистувањето на царството.
Така и ден денес единствена преостаната царска лоза во Р. Македонија е Ораовската составена само од Жаре како цар и само од мене како царица!
ДЕЛ 4 од 5.
Видете, не сите инстанци т.е. двојници се лоши луѓе, всушност имаше и такви кои беа спремни да умрат за нас, да убијат за нас, но како што можете да прочитате имаше и такви кои беа спремни и нас да не убијат. Сето тоа зависно од програмата на спонзорот кој ги нарачува. Од истите причини не сите инстанци јавуваа само во Белград. Имено имаше и на други места.
Па така...
Жаре:
...
Жаре: Дедо, тета ти ги смени апчињата.
Дедо: Дедо, грешка да не си? Да не не си видел убаво оти висок е фрижидерот?
Жаре: Битно ти заспиваш откога ќе го испиеш апчето.
Дедо: Епа ај за проба да и дадеме на баба ти да видиме дали она ќе заспие, оти ја ако се напијам како ќе знаеме?!
...
И баба се напи, и заспа, а по некое време тета призна дека ќе го предавала царството и ќе изнесувала документи за Словенија. Тоа и беше веќе втор обид, откога веќе еднаш имала пребегано за Словенија со царски документи, па дедо Панче ја вратил назад навреме пред да ги предаде документите таму и ја притвориле кај нас во касарна во Велес. Таму и рекле дека ако прифати да не се враќа може слободно да си оди за Словенија кај саканиот. Сепак како што се изрази во една прилика не ја прифатила понудата оти „Ќе ја изгубела титулата“, па меѓу љубовта и титулата ја одбрала титулата. Вториот обид за шпионажа дедо не и го прости.
Некоја следна нејзина инстанца која била поставена со години за главна на отсекот за информации од Р. Македонија на Словенија, заедно со војската на тогашна Р. Македонија, ме испукаа со „Црна Стрела“ (снајпер) во грб на 4-5 метри пред портата на дворот на куќата на хранителите на Лилето. Војникот рече: „Колку само плачеле од него!“. Претпоставувам дека реферираше на бомбардирањата, што баш докажува дека чим останал жив да зборува не ќе да страдал, а не ќе да страдала и неговата фамилија оти не нагласи дека одмаздата е негова лична. Само тие што му кажувале заборавиле да му кажат како и дојде до самото бомбардирање.
Јас тогаш преживеав со помош на Лилето со главата кај неа во скут, а потоа ми беше направена само пластична операција на градите. Сепак настанот не помина без жртви. Тогаш загина мојата полу-сестра по татко Јасна која ме носеше да ми покаже каде живее жена ми Лилето.
Во тие години на власт беа ВМРО-ДПМНЕ и беа многу удружени со Словенија, знаете тоа е оној период со газда Нини и словенечка „Крка“ кога дедо Панче не им го продал нив заостанатиот афион, туку на „Алкалоид“. Како што разбравме, целта била Жаре да не се присети и повторно да бидеме заедно, бидејќи така живее лозата. Страничните титули до тоа време веќе на сите им се укинати, или во превод немаше ни принцези, ни грофови, ни војводи, па така со смртта на Жаре, па и мојата која ќе следела која беше избегната бидејќи сестра му на Жаре застана врз мене и војникот ја испука нејзе, не би останал наследник, па замислиле дека тетка му на Жаре ќе стане новиот наследник кој ќе го продолжи бизнисот со афионот, државата повторно ќе го легализира неговото производство, а целата реколта договорно ќе одела за фармацијата на Словенија.
Ќе рече некој дека ако мене и Жаре не нема, се до 2020 година додека е дедо Панче жив и лозата би живеела враќајќи се титулата назад во права линија. Тоа е невозможно од причина што фамилијарна чувана тајна е дека вистинскиот биолошки дедо на Жаре царот Панче Леов, вистинскиот биолошки син на Асен Леов, бил убиен уште во почетокот на 1970-тите, а тој кој го заменил бил човек кој требало само да ја предаде титулата и круната на првородениот биолошки машки наследник што се случило дури во 1988 година кога се родил Жаре. Што се однесува до цар и царица на Ораовец, јас и Жаре имаме таму направено свадба уште како деца на која ги дадовме заветите и ги носевме круните на свадбената церемонија.
Жаре:
Другата моја тетка, т.е. нејзина инстанца, она со својот сопруг јавуваа на друго место...
...
Тета: Маме, ја и маж ми, ќе одиме да бидеме војводи во Британија, оти воа се тука нели на Жаре ќе падне.
Баба: Пане, слушаш ли ти воа?
Дедо: Шо тоа, шо кажуеш?
Тета: Тате, ни понудија со маж ми да одиме во Британија, таму ќе ни даделе имот и сами ќе си управуваме, ќе бидеме војводи.
Дедо: Вас ќе ви дадат, требни сте им со средно школо! А зошто тоа?
Тета: Епа така не одбрале.
Дедо: Па ако си била ти толку мустра за одбирање ќе те земеле таму за принцеза, шо ќе им е и овој твојов легачов?
Тета: Епа не знам ја сеа тоа тате...
Дедо: Тоа да го одбациш од главата, тоа е акт на предавство на нашето царство. Башка се само глуп човек преминува од повисока во пониска титула, од принцеза во војвотка. Обично луѓето со децении чекаат да им се даде шанса некако да преминат во повисока титула. Ваква глупост не сум чул досега!
...
Но тетка ми не го одбаци тоа од главата... едноставно да ти биле во договор со Бриџин, кој бил некој си британски агент. Па ми се јави тета да и ги донесам заветите од свадбата со Лилето она да ги прочитала. Јас и ги побарав на баба да ми ги даде, ама она првично ми рече дека тие не за изнесување. Јас и наредив како цар да ми ги предаде, но она ми рече дека ако сум неразумен, можат да ме сменат. Всушност не можеа оти сум единствен наследник, ама јас како дете тоа не го знаев. После тоа и дедо ми објасни дека протекувањето на точната содржина на заветите во рацете на непријателот е многу опасно. Потоа со баба напишаа лажни завети кои јас и ги предадов на тета. Дедо му се јави на некој од пошта и им го пренасочија домашниот телефон на тета да ѕвони доле на улица кај трансформаторот. По ова откога тета незнаејќи на кого му рапортира а му рапортираше на еден што знаеше англиски, дедо кога не му се допадна тоа што го чу како што обично следува им испрати еден дел од Бриџин во канта за сирење дома пред врата за предупредување. Тета потоа се јави да побара извлекување од Британската амбасада од кај нас, па фати да бега од стравови, ама ги пресретнавме на мотел „Македонија“, па дедо ја репресираше и ја стави на жолт картон. Оттогаш дедо ги стави под следење.
По неколку месеци тета ја повика баба нагости, што самото по себе беше симптоматично. Дедо ја наклука баба со некоја дрога и и даде да чита лажни информации за царството за таму ако ја дрогираат и ја испитуваат да дава „чало-бало“ информации. Баба отиде доброволно на таа контра-разузнавачка мисија, а јас и дедо извидувавме на терен, кај нив на маало. Само што стаса баба кај тета, дојде тетин со колата заедно со уште две коли од Британска амбасада. Сето ова беше фотографирано од еден Ораовски фотограф. Откако баба му рапортираше на дедо што ја испрашувале под дејство на дрога, дедо донесе заклучок дека куќата на тета е дувло на шпиони. Прогласот и официјализирањето на нивниот статус како „Издаици рода свога“ им беше прочитан на жителите на Ораовец, а потоа следуваше казната.
Бомбардирањата... Бомбардирањата се настанати, исто како и за островот, само некоја година подоцна, во 1997-ма како акт на одбрана на аргентинско-македонската лоза.
Но како дојде до сето тоа?
Па повторно мораше некој некаде да јави.
Жаре:
Се започнува секогаш со некоја организирана хоророза, грозотија, гадосија или бизарија планирана да биде изведена врз мене или врз Лилето, а најчесто врз двајцата. Овој пат другари од одделението во основно ми раскажуваа грозотии и гадосии за Лилето со цел да умрам природно. Најчесто целта е било кој од наследниците титулари: јас, Лилето, татко и да умреме природно од болка, бидејќи така е најбезбедно за да нема одмазда.
...
Другар 1: Вчера се собравме кај мене, ја и уште 2-3 од кај нас и од други одделенија... и ја викнавме оваа Лилето шо не се сеќава која е, шо ти била жена, и и викам ја „Ја сум Жаре, елај да те ебам.“ И ја измавав тука прво на масава, па после ја однесов на спалната. Па после и викам „Не сум ја Жаре, те лажев, он е Жаре“, па друг и вика „Јас сум Жаре“, па ај он една тура... хахахаха...
Јас го гледав другар ми запрепастено и моето лице почна да се искривува од болка.
Другар 1: Ме слушаш ли Жаре?
Јас не одговорив ништо.
Другар 1: Се заебавам, нема врска. Ми рече другар ми дека и да си умрел од шок од кај дедо ти Димче ќе те спаселе, и си викаме да пробаме... ама мене... сеа толку живееме и затоа ти кажувам.
Жаре: Не дојде Лилето?
Другар 1: Не бе, не. Како би ја убедил?! Другар ми вика дека он ја викал кај него, и рекол и дека е Жаре, ама не дошла. После другите деца и викале дека лажел. Некои другачки таму шо учеле со неа... Па рече ќе пробуел пак кога ќе била сама...
Жаре: Ќе го убијам.
Другар 1: Ќе ти помогнам ако сакаш. Ако не можете да се разберете нешто. Не можеш ли да му речеш да ти ја остави да не ти се меша?!
Жаре: Не. Мора да умре.
Јас и другар ми отидовме до кај другиот другар дома.
Жаре: Точно ли е дека си ја викал Лилето и си се правел дека си ја?
Другар 2: Да, па?
Жаре: И?
Другар 1: Ја му кажав дека не дошла тогаш, кога била со другарките...
Другар 2: Тогаш не, ама може ќе дојде, треба да ја начекам понасамо негде.
Жаре: Не може. Лилето е моја!
Другар 2: Па ако она не знае чија е, нејзин проблем. (Лилето не знае дека ми е жена бидејќи е пропранолизирана)
Жаре: Моја и ничија! Ќе ја убијам и нејзе ако треба!
Другар 2: И цел Велес, така ли?! Дај не заебавај.
Жаре: Секој шо ќе биде потребен.
Другар 2: Добро, ај не ми се слушаат глупости.
...
Повеќе не слушаше глупости, а не слушаше ни другиот. Беа неутрализирани.
...
Жаре: Тато, ми прават, ми зборуваат работи, оти сум опериран од срце, да ме удри инфаркт и да умрам.
Зоран Ѓуров: Па не им верувај ако не ти изгледа реално нешто де.
Жаре: Ама не е толку нереално.
Зоран Ѓуров: Дај пример.
Јас му раскажав што ми се случило со другарите.
Зоран Ѓуров: Мене ме најде еден шо му дадов 1.800 марки за моето досие. Рече дека овој проект да умреш природно од болка се водел од конзилиумот на доктори од Државна Болница... кај шо работел некогаш дедо ти... Димче.
Жаре: Аха.
Зоран Ѓуров: Ја не знам таму како да се влезе.
Понатаму открив, иако пропранолизиран, дека тато не е тато, туку дека е некоја инстанца.
...
Жаре: Абе тато, тебе како те пратиле да ми бидеш татко? Те направиле пластична операција а претходно викаш дека ти умрела фамилијата.
Зоран Ѓуров: Да.
Жаре: А каков доказ ти најде тие дали и кога умреле?
Зоран Ѓуров: Па бев на гробишта таму.
Жаре: Ама тато, ако ти нејќеш да ми бидеш татко и си отидеш, тогаш шо?!
Зоран Ѓуров: Па ќе ме најдат и ќе ме убијат вајда.
Жаре: И шо? Ти немаш шо да изгубиш по ваа варијанта, ти си последен од твојата фамилија, прикаската е толку глупа и не држи вода шо ти можеш дури и да сакаш да умреш за да си отидеш кај твоите горе.
Зоран Ѓуров: Па тоа не го размислиле вајда, мислеле дека ќе бидам благодарен шо сум добил втора шанса.
Жаре: Ама ако фанеш некоја кривина мора да има нешто да те држат. Шо би било тоа?
Зоран Ѓуров: Не знам, ништо немам вака некој криминал направено да речеш... па да ме затвараат.
Жаре: Епа тогаш можно е твоите да не се умрени, само можно е и нив како и тебе, и мене, и на Лилето да им е дадено нешто да те заборават. Може и нив им рекле дека си загинал негде и ги однеле негде или и они сами си отишле. Имало ли каде да си одат? Оти да би биле живи, така ќе можат да те уценуваат.
Зоран Ѓуров: Ммммм... Мајка и на жена ми е од Хрватска, таму имаат куќа во Сплит вака на плажата. Да се јавам таму да прашам.
Жаре: Ама од говорница.
Зоран Ѓуров: Ако не може најарно да отидеме директно до таму ја и ти вака ко шо сме тим?
Жаре: Ја и ти сме другари, нели?
Зоран Ѓуров: Па можда татко и син не сме, ама сме другари.
Жаре: Епа да одиме вечерва?
Зоран Ѓуров: Ајде. Најди го на татко ти пасошот, тој кај стои?
Жаре: Еве го у фиокава.
Зоран Ѓуров: Епа ај тргаме и ја сакам да видам.
Јас и тој Зоран Ѓуров отидовме во Сплит рано сабајлето.
Он отиде до куќата и се задржа околу 20-тина минути. По некое време дојдов и јас.
Зоран Ѓуров: Тоа е детето шо ти кажував. Немам сега другари, он ми е најдобар другар. Се правиме заедно. Жаре, елај наваму.
Жаре: Здраво.
Зоран Ѓуров: Тоа ми е сопругата. Децата спијат. Сакам да ги запознаеш, имам машко и женско.
Жаре: Мило ми е шо сте живи.
Сопругата: Ти си Жаре шо си многу паметен и шо си нинџа и шо си не открил нас тука?
Жаре: Да.
Сопругата: Одете, вратете се, ти го давам маж ми, еве сега личи како татко ти, најдете ги тие шо ви прават лошо и нас шо ни направија. Нас ни кажаа дека умрел, не му се отворил падобранецот и не го нашле.
Зоран Ѓуров: Може ли да ја криете Лилето, она е во многу голема опасност? Да ја криете тука 2-3 дена додека ние таму за една недела ги средиме сите?
Сопругата: Ја лично ќе седам со неа 24 саати, ќе спијам. Уствари не спијам. Ќе седам до неа и ќе ја гледам. Мајка ми ќе ја заклучам. Никој нема да излегува од куќата и ќе ве чекаме колку ќе речете.
Зоран Ѓуров: Договорено.
Јас и инстанцата на Зоран Ѓуров излеговме од дворот. Таму не пречека еден човек.
Човек: Го пробивте протоколот. Сеа за тоа има казна. Знаете превише. Нема никогаш да се вратите во Македонија. Или барем не вака. Можда у сандак. Ако сакаат да ве земат и така.
Човекот беше неутрализиран.
...
Природно инстанцата на Зоран Ѓуров сакаше да си се врати кај своето семејство и да не се врати во Р. Македонија, но сепак веќе неколку години имаше друго семејство т.е. моето и во меѓувреме ме засакал и мене како свое дете, најмногу несеќавајќи се на неговите, а ја сакаше и бранеше и Лилето која беше во постојана опасност од хорорози, грозотии, гадосии и бизарии, па се договорија со својата сопруга прво да се вратиме во Р. Македонија да расчистиме таму терен, а Лилето да ја донесеме кај нив во Сплит, додека јас и он се вратиме од Р. Македонија и додека дојде татко и да не земе. Јас и Лилето останавме речиси една недела кај нив нагости во Сплит додека чекавме да дојде татко и на Лилето.
Лиле:
Но, наместо тато да дојде со авион како што нормално се очекува, стаса со воен брод за да не касни бидејќи аеродромот во Буенос Аирес бил затворен поради магла, па така стаса 2 дена пред планираното.
Кога се отпоздравивме со вистинската фамилија на инстанцата на Зоран Ѓуров, се качивме на бродот. Само што се оддалечивме неколку метри од брегот, настана силна експлозија и куќата одлета во воздух. Последно што видовме беше како луѓето ни мафтаа од прозорецот. Врз нас се разлетаа шрапнели од бомбата и остатоци од куќата.
...
Лиле: Нееееееееееееееееее! - викнав и паднав кај тато кој ме придржа.
Жаре клекна да се скрие на бродот бидејќи делови од куќата и шрапнели од бомбата летаа кон нас удирајќи и во бродот и во луѓето.
Жаре: Жива ли е?
Тато: Добра е, добра е, само се исплаши.
Куќата беше целата во пламен.
Жаре: Видовте ли, се спаси ли некој?
Тато: Не. Сите умреа.
Се спроведе истрага на местото на настанот и беше откриено дека плажата била претворена во минско поле. Иронично беше тоа што мините беа од аргентинско производство, оноа оружје кое Перонистите од Аргентина нелегално им го шверцаа на Хрватите за осамостојување. Единствено мините не биле сеуште сериски поврзани, очигледно поради тоа што не планирале тато да стаса два дена порано.
Очигледно беше дека целата работа била договорена помеѓу Р. Македонија, Хрватска и Аргентина. Проектот за кој зборува човекот, т.е. инстанцирањето е проект кој е државна тајна чувана од војската, Хрватска дозволила на нивно тло да направат воена зона, а оружјето го дала Аргентина. Со тој чин направија обид за убиство, мое, на Жаре и на тато, и во тоа време по документи официјално го убија и татко му на Жаре Зоран Ѓуров. Со тоа директно направија акт на: војна без да ја објават - што е прекршување на правилата и обичаите на војување, злосторства против човештвото сакајќи да изведат убиство, истребување на лозата, а со тоа се обидоа да направат и геноцид односно уништување на една група, во случајот две една кралска и една царска, злосторство на агресија користејќи ја војската на Р. Македонија со државна поддршка од Хрватска.
Потоа настана бомбардирањето на Р. Македонија од страна на Аргентина која инаку е нешто над 100 пати поголема. Војната ја водеше тато со одобрение на дедо. Беше употребена истата стратегија, командата беше водена од воен брод во Јадранско Море, а нападот беше од воздух. Запазени беа сите правила и обичаи на војување без притоа да се направи геноцид бидејќи бомбардирањето не беше селективно, потоа не беа направени ни воени злосторства (немајќи воени заробеници, убиства на заложници, грабежи или намерно уништување на градови и села што не било оправдано со воената потреба), потоа не беа направени злосторства против мирот бидејќи војната се водеше почитувајќи ги сите меѓународни повелби, договори и уверувања, не беа направени злосторства против човештвото (убивање, истребување, силувања, поробување, депортација и други нехумани акти), како и акти на злосторство на агресија (инвазија, окупација или анексија).
И во текот на војната на поранешните републики на Југославија целта им беше да направат геноцид со оглед на тоа дека во тато беше пукано со снајпер, но за среќа носеше панцир, а доколку успееја сигурно следна мета им бевме јас и Жаре. Кога си со умисла да го убиеш командантот на силите, неговите деца, свои благородници т.е. цар и царица - ти не планираш да преговараш и не планираш соживот со нив!
На терен војската на Аргентина не носеше автоматско оружје за да не се смета за окупаторска војска. Останаа на терен додека дојде ООН. После ова настана реставрацијата и ревитализацијата спроведена од Германија и Велика Британија, а со тоа и ништењето на овој историски воен факт. Вторпат по ред беше ништена војна која ја водела Аргентина после 1989 година.
Бидејќи Владата на РМ беше избегана, низ документите беше пронајдено дека наредбите и идеите за извршување на хоророзите, грозотиите, гадосиите и бизариите во голем дел доаѓале од група од 16 луѓе веќе прогласени за умрени од Југославија, кој во тој момент се наоѓаат на островот Св. Стефан во Црна Гора. Откако беа неутрализирани, островот беше бомбардиран од воените бродови на Аргентина. На враќање беше бомбардиран и брегот на Сплит каде се случи настанот со минираната плажа, што беше местото на почетокот на војната.
Жаре:
Кога викаме дека ние сме за нашиот народ... Тоа има конкретна филозофија кој народ се смета за наш. Општо земено македонскиот народ всушност скоро не постои. Не постои не поради бомбардирањата, туку поради кукавичлакот и перфидноста (педерско „војување“) на избраните власти. Нашиот народ, односно народот кој го сметаме јас и Лилето за наш е всушност населението во тоа време кое живееше или потекнуваше од Ораовец.
...
Татко и на Лилето: Жаре, ти и Лилето треба да се погрижите за вашите од кај вас. Само да ти објаснам, мал си уште, дека ти си одговорен само за населението на твоето место да го спасиш. Тие се ваши луѓе, другите си се на државата, она треба да се погрижи да ги згрижи.
Пред бомбардирањето во куќата на Панче Леов...
Жаре: Нашите ќе се евакуираат. Јас и Лилето одговараме за нив.
Дедо: Во скривницата собира 30 фамилии.
Жаре: Добро.
Дедо: Не е добро дедо, нема место за сите.
Жаре: Како нема, кога се 28 куќи?
Дедо: Ами и тие имаат некои мажени, женети деца.
Жаре: Ќе издржат, ќе се напикаат, нема никој да остане надвор.
Дедо: Ај тоа можда, ами роднините?
Жаре: Кои роднини?
Дедо: Од кај мене, од кај баба ти...
Жаре: За тие нема.
Дедо: Можеме некои да им речеме да дојдат покасно, за да има место за Трајче да влезат, па после тие шо ќе останат ќе се кријат негде надвор.
Жаре: Да ги издадам нашите за Трајче?! Не ги издавам за било кого!
Дедо: Дедо, тие ми се мене од сестра...
Жаре: Не. Во филозофијата е да се спаси само нашето население. Тие не се наши, за нив треба државата да се погрижи. Нас не ни е работа.
...
Замислете, во тоа време и Панче и Петрана Леови се инстанци, а и голем дел од роднините што ги спомнува се исто така инстанци. Интересно е таа негова инстанца пратена од државата каква цел има. Предавници да се изнапикаат и внатре да направат некоја субверзија и да ни го испотепаат целиот народ!
Години подоцна кога студирав правен факултет на „Европски Универзитет“ во Скопје еден професорот по уставно и меѓународно јавно право проф. д-р. Иван Бимбиловски, кој порано работел во ОБСЕ за овој настан рече...
...
Професор: Пред војната во Косово во 1999-та и тука имало... војна... не било војна... само бомбардирање било, не било вака баш класична војна, додуша најавено им било на нашиве, ама они не правеле ништо, не се спремале вака да речеш нешто да бегале, да се криеле по скривници... додуша кузнее и тие дали функционирале, ама дупка, тунел сигурно биле колку-толку употребливи.
Жаре: А кога тоа? Кој тоа? За шо ги бомбардирале? (Во тоа време не се сеќавам на ништо.)
Професор: Чекај сеа... ти од кај се твоите?
Жаре: Од Македонија, од Велес.
Професор: А роднини во странство имаш?
Жаре: Да де, нели тета у Канада шо ти кажуев (Во тоа време не сфаќам дека правам муабет за инстанца)
Професор: Аха... тоа многу среќа да сте имале... а роднини у војска имаш?
Жаре: Имам.
Професор: Е... чекај која година си?
Жаре: 88-ма.
Професор: Чекај, тоа тогаш си бил 9 години, треба да памтиш ако сте се криеле у скривница, не се заборава тоа.
Жаре: Не знам, не памтам.
Професор: Добро, муабетов ми беше дека...
Жаре: А кој бомбардирал, за шо?
Професор: Аргентина ја бомбардирала Македонија.
Жаре: Од другата страна на светот дошле да не бомбардираат, па на тие шо сме можеле да им згрешиме?
Професор: Не е така, нашиве се задрале таму, и тоа не вака за ништо да речеш па ај овие оти им се може. Нашиве тргнале да им ја убијат принцезата шо била мажена за некој наш тука. Ама нив око не им трепнуело и нашиот да загинел оти нешто не им одговарал, можел да им се меша у власта. И така си рекле „дај да ги расчистиме и да си тераме“. И направиле таму у Хрватска, не било тоа кај нас, ама нашиве од Армија отишле таму им поставиле бомба... и минско поле. Бомбата експлодирала и загинало семејството на тој нашиот, а он и жена му, оваа принцезава шо ти кажувам успеале да се качат на брод и се спасиле. Ги погодиле и нив, ама не им било вака нешто тешко, инвалиди од војната да останат. Е после тоа... нашиве си се направиле наудрени и си се вратиле во Македонија како ништо да не било. Ама овие се задржале некој ден додека направиле план и после тоа Македонија, овоа се шо гледаш тука е срамнето со земја. Ништо не останало. Не знам дали една зграда пречкртала.
Жаре: Па како сеа се постои? Овоа шо викаат ваа зграда е од пред земјотресот...
Професор: Абе каков земјотрес, се е воа градено после 1997-ма. Имав ја документи во ОБСЕ сум читал, овие нашиве абе, овие се надвор од секоја вера, ни кажале дека ќе ги бомбардираат, ни ништо. Ептен за да се спасат од меѓународен суд и прогон објавиле дека ќе ги бомбардираат 3 саати пред бомбардирањето и тоа објавата само на радио ја пуштиле. Кој слуша радио – слуша.
Жаре: Добро, а луѓево?
Професор: Дојдени се од околу.
Жаре: Од кај?
Професор: Од Петрич, од Сандански, Ќустендил, доле од Грција од Кукуш, Лерин... од граница со Албанија, со Србија шо имало села, се е прибрано, нешто дијаспора шо имало, и плус носен е народ од кај шо имало војни, конфликти, луѓе раселени шо седеле во кампови на Црвен Крст, само гледале да бидат белци и ги донеле тука, на местото на овие.
Жаре: А Аргентинциве шо, они нив кој ќе ги суди?!
Професор: Не, тоа е многу интересно од меѓународна гледна точка. Штета е што не го работиме.
Жаре: А оти не? Ја ништо не знам.
Професор: Абе не дека е тајна, војна не се крие, ама нашиве не им одговара да ја спомнуваат и документите од тоа време се пикаат под тепих, ама ти викам ја документи немам оттука, од ОБСЕ имам читано, ја тоа време не бев во Македонија. Овоа била толку чиста војна, најчиста на светот. Имало таму некој многу паметен, морало генијалец да биде тој, оние шо ги викаат ако си чул на англиски шо правеле „Piece of art in the war“, или „ремек-дело во војувањето“! Тој осмислил стратегија, им ги изодил сите чекори по сите меѓународни повелби, договори и не направил ниту една грешка по која би можело да му се суди. Дури си пресметал колку штета претрпел... знаеш колку муниција потрошил и такви работи, отишол во Владата, бидејќи нели власта тука избегана, се криеле, и си потпишал документ за воена репарација да си го надокнади изгубеното и потрошеното. И после тоа овие нашиве абе не можеле да зуцнат, и дури и пред ООН рекле дека немале шо да кажат и немале шо да се бунат, шо било - било.
Жаре: Тууу, па на тој можеле да му јадат... ај сеа да не кажам шо.
Професор: Е да, така е, по право е така, јас многу сум се интересирал за овој случај, ама многу малку податоци има. Сепак во фиока во Хаг они отвориле случај, ама немало дела во него. Знаеш како истрага која нема обвиненија. А тоа е и малку чудно затоа што судот во Хаг, можда со Сламков повише ви е работено по Меѓународно кривично право, не е ни надлежен за дела што се случиле пред 1 јули 2002 година.
Жаре: А ти ги имаш ли документите?
Професор: Ги имам само читано во канцеларија. Сакав копија, ама таму останаа.
Жаре: А кој бил тој од кај нас, мислам оваа принцезава за кого била мажена?
Професор: Не знам, и ја се интересирав, највише шо разбрав е дека е негде од Велес, а дедо му на тој бил цар негде од Велешко. Ама до имиња не дојдов. Затоа и го правам муабетов со тебе, гледам вака знаеш работи шо сме ги муабетеле, па си викав да не знаеш, да не си разбрал нешто.
Жаре: Поима немам. А тој цар, кај му е гробот?
Професор: Не знам, а сакам да разберам. Дедото не знам дали е жив, тоа се ќути не се зборуе, а тој младиот чим уште луѓе дишат у државава сигурно е жив, мада може си отишол кај тие од кај жена му.
Жаре: А како у исто време имало и цар и претседател?
Професор: Ги признала државата на башка документи. И за тоа сум слушал, тоа било уште од Југославија.
Жаре: Интересно. И ја сакам да ги прочитам документите.
Професор: Ееее, за тоа треба у ОБСЕ да се вработиш, па ја да ти помогнам, да ти кажам кај да бараш. Ама и таму ги немаат сите.
Жаре: А таму како се вработува?
Професор: Па може со правен, ама не знам колку често огласи објавуваат.
...
Некоја година потоа ОБСЕ отвори оглас, јас се пријавив, во референца го наведов професорот, но нормално не се улави да ме вработат, очигледно они не биле пропранолизирани, а баш бараа некој со право и со безбедност. Гарант немаше покомпетентен кандидат од мене.
ДЕЛ 5 од 5.
ЗАКЛУЧОК
Каква е ситуацијата денес?
Па во Аргентина се Перонистите на власт (нормално и Криси), и следната година се спремаат за избори. Пари немаат, бидејќи како што викаше дедо „од што не оди пропаѓа државата“, и еве пак се докажува дека таквата лабуристичко-националистичко-корпоративна политика води до колапс на државата. Денес се пред банкрот со инфлација од 60% и вредноста на пезосот како национална валута во однос на американскиот долар успеале да ја обезвреднат за 99%. На аеродром имаат паркирано терористички авион и претседателот е во недоумица како да тера по својата доктрина како како на времето што ги земале парите од фашистите кога ги прибрале, сега како да ги земат од терористите и да ги приберат. Или пак некој чвор од 7.000.000 да врзат со „непријателот на мојот непријател“. Сега ако Криси успее пак да им обезбеди пари може ќе успеат сега со аргентински Папа барем нејзе за терористичка светица да ја прогласат ако не ја прогласиле Ева за фашистичка на времето!
А да, и како тонеле во сиромаштија, глад и мизерија се сеќавале на најпросперитетните времиња на Аргентина во почетокот на 20-ти век кога биле една од најдобрите светски економии – времето кога власта била поддржана од кралот!
Денес таму живее цела нова инстанцирана као моја фамилија, но тоа не се нова Лиле, мајка и и татко и, туку инстанцирани мајка и татко со 4 деца што единствено имаат улога таму да држат некои си имиња и презимиња што им ги дала државата за некоја нејасна цел.
Денес во Македонија, пардон Република Северна Македонија, па Македонија ко Македонија. Пак мораат да јават во Београд, во Загреб, во Љубљана, во Берлин, во Брисел, во Лондон... кај треба, ние па држава ли сме?!
Додуша денеска во 2022-ра година е уште полошо од порано. Челик не и ни треба на С. Македонија рака на срце, може да им го вратат на Чиле топтан да го претопат и така да го вратат долгот, ама затоа пченица немаат. А замислете еден од најголемите производители на пченица е баш Аргентина. Ама они далеку ќе им се види Аргентина, па аргентинска пченица од Италија ќе купат, ќе отидат Италија да ги научи како се пакува и препакува, ама кузнее кога би имала и Италија за продавање.
Ама не е само пченицата, немаат ни млеко, ни зејтин, ни нафта, ни гас – НИШТО!
Ништо немаат.
Немаат ни јаглен доволно што иначе го имале колку за да прават струја – а сега и таа ја увезуваат по двојна цена.
Овошје и зеленчук имаме нешто од нешто, не е ко порано, ама имаме, ама тоа не е за нас – купус, парадајз премиеро за Русија го носеше.
На времето имало тутун па цигари штанцале во Дебарца и шверцале, ама Коле со законот за пушењето ги среди, а и рака на срце со коронава веќе со маските... пушење многу нема.
Со јагнињата растуравме низ времето до кај 2005-та година некаде и традиционално шо би се рекло по новинарски ги полневме италијанските трпези со свежо македонско јагнешко месо, ама во денешно време сточниот фонд на јагниња и овци освен уште троа по некој заостанат Албанец што не завршил факултет веќе нема кој да го одгледува.
На времето се гледало многу афион и свилена буба баш во Велес ради местоположбата.
Велес бил снабдувач со свила на цела Југославија, не џабе одма до реката Тополка беше и фабриката „Свилара“. Толку многу се произведувала свилена буба со висок квалитет што нашата држава и ја извезувала на Италија. А замислете според Бранко после распадот на Југославија, Р. Македонија ги изгубила пазарите – читајте: На Белград не му одговарало Р. Македонија да биде к*р фактор за текстилната индустрија на Италија!
Афионот се до 2000-та година беше дозволен за одгледување но потоа е забранет. Забраната настанува повторно заради борбата со класниот непријател – т.е. царската лоза т.е. ние да не се богатиме.
Во денешно време ни дозволени ни забранети стоки и производи не се одгледуваат во С. Македонија. А тоа е основата на секоја економија. Една држава економски е одржлива т.е. постои ако извозот го надминува увозот. С. Македонија се увезува, дури и парите, самите денари. Замислете ко по најголема случајност ни ги штампа баш Велика Британија. Тоа е еден од гарантите и столбовите на кои почива и сеуште постои оваа „држава“.
Ама главниот столб на секоја држава е народот – нема народ – нема држава!
Сега знаете ли зошто Путин вика дека ќе ја нема државата за 15 години?
Ама веќе за тоа е касно.
Денес тука сите роднини на Жаре се инстанци кои единствено постојат да ни создаваат проблеми по диригирање на државата, да не кодошат, тужат и се што државата ќе им нареди.
А единствено нешто што се бараше од двете држави и од целиот свет беше да живееме мирно и нормално.
Не не оставија на раат да живееме дури ни кога се преселивме во Сахара. Прво Р. Македонија не нападна со биолошко оружје, имено ни пуштија мутирани комарци по што завршив во Каиро во болница на трансфузија на крв од тато, по што го направија местото неживливо. Години подоцна разбравме дека овие од островот години потоа го нашле местото и го избомбардирале. Каков успех!
НЕ Е ВАЖНА НИ ТИТУЛАТА, НИ КРУНАТА, ВАЖНА Е ЉУБОВТА И СРЕЌАТА!!!
Бидејќи не е јасна нашата безбедносна ситуација односно ситуацијата на пишувачите на овој текст Лилјана Ацковска (Liljana Ackovska) и Жарко Ѓуров (Zarko Gjurov) и двајцата од Велес, Република Северна Македонија за тоа што ќе биде по објавувањето на овој текст, иако како цар и царица на Република Северна Македонија уживаме имунитет според посебниот дел од Уставот на РСМ, сепак ја користиме оваа прилика врз моќта и овластувањата според посебниот дел од Уставот на Република Северна Македонија издаден во Посебен Службен Весник на РМ, јавно да донесеме правен акт за помилување односно амнестија. Иако по ниту еден закон подолу споменатите не сториле никакво кривично дело, ниту се бараат по потерница, сепак ова го правиме од превентивни причини.
Врз основа на Посебниот дел од Уставот на Република Северна Македонија (објавен во Посебен Службен Весник) донесуваме:
АКТ СО КОЈ ПОТПОЛНО СЕ ОСЛОБОДУВААТ ОД ГОНЕЊЕ, ПОТПОЛНО СЕ ЗАПИРААТ КРИВИЧНИТЕ ПОСТАПКИ И ПОТПОЛНО СЕ ОСЛОБОДУВААТ ОД ИЗВРШУВАЊЕТО НА КАЗНАТА ЗАТВОР ИЛИ БИЛО КОЈА ДРУГА КАЗНА ИЛИ МЕРКА И СЕ ОПРЕДЕЛУВА БРИШЕЊЕ НА ОСУДАТА И СЕ УКИНУВА ПРАВНАТА ПОСЛЕДИЦА НА ОСУДАТА ЗА ЛИЦАТА:
1. Лилјана Ацковска од Велес
2. Жарко Ѓуров од Велес
3. Биолошката мајка на Лилјана Ацковска од Велес
4. Биолошкиот татко на Лилјана Ацковска од Велес
5. Биолошкиот дедо по татко на Лилјана Ацковска од Велес
носени и водени според Кривичниот Законик или било кој друг закон, подзаконски акт или пропис на Република Северна Македонија како и на СФР Југославија, било кој билатерален или мултилатерален акт потпишан од Република Северна Македонија и СФР Југославија, како и донесени и водени од било кој меѓународен трибунал или меѓународен суд или меѓународна организација и нејзино тело.
Биолошките родители и биолошкиот дедо по татко на Лилјана Ацковска за влез во републиката можно е да се користеле низ времето со повеќе различни идентитети, а познато е дека биле и претставувани од нивни двојници па затоа се опишани така едноставно како „биолошката мајка“, односно „биолошкиот татко“, односно „биолошкиот дедо по татко“ на Лилјана Ацковска.
Овој акт влегува на сила веднаш со неговото електронско објавување.
Датум:
23 јуни 2022 година
© 2018-2022, Управување со Дигиталната Безбедност и Анонимност, Жарко Ѓуров и Лилјана Ацковска. Сите права се задржани.
© 2018-2022, Managing with Digital Security and Anonymity, Zharko Gjurov & Liljana Ackovska. All rights reserved.